به بهانه این انتخابات شاید تاریخی نگاهی می‌اندازیم به تاریخ فیفا اما نه همه ورق‌های کتاب کهنه آن بلکه این بازی به سراغ برگه‌های پوسیده و فاسدی می‌رویم که موریانه‌های این ساختمان همیشه وابسته آنها را تا مرز فروپاشی و فساد کامل جویده‌اند.
قدیمی‌ها روزگار فرمانروایی ژائو هاولانژ را به یاد دارند، دورانی که این پیرمرد تمامیت خواه، همه کار کرد تا دامادش (تیشیرا) به همه چیز برسد. در آن سالها عده‌ای از روزنامه نگاران ایتالیایی پرده از یک مافیای بزرگ برداشتند، مافیایی که در قلب کازینوهای برزیل ریشه داشت و پول شویی های نجومی کمترین جرم آنها بود که بیشتر به مثابه یک تفریح به نظر می‌رسید.
برزیل در آن زمان چیزی شبیه به یک آسایشگاه برای تبهکاران درجه یک جهان بود و فوتبال بهترین راه برای داشتن یک زندگی ایده آل در سایه ورزش، تصور کنید کسی که به راحتی آدم می‌کشد، مواد مخدر وارد آمریکای جنوبی می کند، بیش از ۵۰ کازینوی بزرگ را در برزیل اداره می‌کند ولی با خرید بخشی از سهام باشگاه سائوپائولو حضور در قلب مردم را تضمین می‌کند و به یک فرد دلسوز تبدیل می‌شود.
خوزه ماریا مارن از دیگر تبهکاران دنیای فوتبال بود که این روزها در سلولی سرد زیر نظر FBI روزگار می‌گذراند. کم نبودند مقاماتی که اطراف سپ بلاتر پیر را گرفته بودند و هر یک تمام قد یک جانی و تبهکار بالفطره بودند. مارکوپلو دل نرو نیز در همان زمان تحت نظر FBI بود و امروز هم در زندان پاراگوئه روز را ره شب و شب را به روز می‌رساند.
در همان زمان چندین و چند میلیون دلار بابت حق پخش تلویزیونی به جیب شخص بلاتر و همدستانش رفت، هنوز هم ردپای آن پول‌ها به درستی کشف نشده و پلیس سوئیس بابت آن رسوایی بین المللی هنوز هم برابر دستگاه قضاوت بین الملل، سرافکنده است.
سوئیس در دهه ۸۰ میلادی، به کثیفترین فرایند اقتصادی در جهان تن داد و دنیای فوتبال برابر این فساد عظیم سکوت کرد. شرکت ISL در سوئیس فهرست محرمانه‌ای را در اختیار یک خبرنگار قرارداد تا شاید بتواند از یک شریک قدیمی اخاذی کند اما خبر نداشت که همان خبرنگار شبانه، کپی این مدارک را در اختیار حداقل ۵۰ روزنامه بزرگ اروپایی قرار می‌دهد.
بیش از ۱۰۰ میلیون دلار بین حداکثر ۲۵ نفر تقسیم شد، بدون آن که حتی یک دلار مالیات یا ین سند حسابرسی برای آن به چشم بخورد.
جک وارنر خیانتکارترین فرد "بله قربان گو"ی آن روزهای فیفا بود، فیفای فاسد که کسانی چون وارنر به آن را اعماق فساد و تباهی و بی اخلاقی کشاندند. روزها گذشت تا این که کثیفترین رای گیری تاریخ دنیای فوتبال در سالن همایش‌های بین المللی زوریخ در سوئیس برگزار شد، انگلیس همه کار کرده بود تا شاید میزان جام جهانی ۲۰۱۸ باشد حتی بعدها شایعه رشوه‌های نجومی بریتانیا نیز بر سر زبانها افتاد اما کسی جرات پیگیری آن پرونده را نداشت.
مراسم آغاز شد و سپ بلاتر روسیه را به عنوان میزبان جام جهانی ۲۰۱۸ معرفی کرد و خبر دوم شگفت انگیز تر بود، قطر میزبان جام جهانی ۲۰۲۰، درهر دو مورد مشخص شد که میلیونها دلار رشوه بین دو طرف رد و بدل شده و دیگر کسی در این موضوع کوچکترین تردیدی ندارد که روسیه و قطر، انگلیس و آمریکا، برزیل و آفریقای جنوبی همچنین آلمان در میزبان ۲۰۰۶ و کره جنوبی در میزبانی ۲۰۰۲ مرتکب کثیفترین رفتاریها مالی شده‌اند.
استرالیا پیش از آن مراسم رای گیری ۵۰۰ هزار دلار به حساب شخصی جک وارنر واریز کرد، بعدها مقامات فوتبال استرالیا گفتند که این رقم را برای ترمیم و بازسازی استادیومی در ترینیداد و توباگو پرداخت کرده‌اند اما آن استادیوم هم تحت مالکیت خانواده وارنر بود و کسی نپرسید چرا این پول لااقل به حساب شرکت مربوط به این مجموعه ورزشی واریز نشده و مستقیما به جیب وارنر رفته است.
اگر تیشیرا داماد هاولانژ و ریاست فدراسیون فوتبال برزیل به صورت قطعی و مشخص و اثبات شده رشوه گرفته بود، چرا باز هم در جریان انتخابات میزبانی جام جهانی ۲۰۱۸ و ۲۰۲۲ حق رای داشت؟
نیروهای اطلاعاتی بریتانیا مدارکی کاملا روشن در دست داشتند که قطر میزبانی ۲۰۲۲ را خریده است و این مصداق بارز بی قانونی و فساد اخلاقی و مالی بود.
۱۱۷ میلیون پوند از سوی قطر هزینه شده بود، ۱۱۷ میلیون پوندی که حتی یک ردپا هم از خود به جای نگذاشت. مشخص نشد چه کسانی این پول ها را گرفتند و چه کسانی واسطه انتقال آنها شدند.
جمعه گذشته صحنه انتخابات فیفا بود و سخنران شماره یک آن، رئیس موقت فیفا یعنی عیسی حیاتو نام داشت، کسی که خود در اعترافات خویش به دریافت رشوه از شرکت ISL اشاره کرده و بر آن با صراحت تاکید کرده بود. چنین فیفای فاسدی با اینفانتینو یا با بن حسین، با شیخ سلمان، شریک عربستان در خوریزی بحرین و یمن یا با هی موریانه دیگری از همین خانه چوبی، هرگز راه به جایی نخواهد برد.