به گزارش مشرق، یکشنبه 16 اسفندماه دیدار تیم‌های پرسپولیس و تراکتورسازی در ورزشگاه آزادی برگزار شد، ولی در کنار زیبایی‌های بازی، یک اتفاق تلخ تمام بازی را تحت‌الشعاع قرار داد؛ پرتاب نارنجک دستی روی نیمکت تراکتورسازان باعث شد نیمکت‌نشینان از ترس به داخل زمین فرار کنند.
این اتفاق در حالی رخ داد که حضور تماشاگران پرسپولیس و تراکتورسازی بازی را گرم کرده بود و همه منتظر تماشای یک بازی جذاب و دیدنی بودند. علاوه بر این‌ها حضور مهمانان ویژه در ورزشگاه آزادی هم مزید بر علت شده بود که تمهیدات امنیتی بیشتری بر بازی حاکم باشد.
مدیر امنیت یوفا و اعضای کمیته بین‌المللی امنیت به ایران آمده بودند تا ضمن برگزاری دوره آموزشی برای مسئولان ایرانی، از نزدیک امنیت موجود در ورزشگاه‌های ایران را ببینند و در صورت لزوم به کنفدراسیون فوتبال آسیا کمک کنند که رای مناسبی در پرونده اختلاف ایران و عربستان سعودی صادر کند.
سعودی‌ها به AFC گفته‌اند که در ایران امنیت کافی برای برگزاری بازی فوتبال نیست و خواسته‌اند که دیدار نمایندگان سعودی و ایرانی در لیگ قهرمانان آسیا در کشوری بی‌طرف برگزار شود.
یکشنبه، ناظران اروپایی حاضر در ورزشگاه آزادی شاهد اتفاقی بودند که می‌تواند پرونده اختلاف ایران و عربستان سعودی را به نتیجه برساند اما نتیجه‌ای که کاملا به ضرر فوتبال ایران خواهد بود؛ پرتاب نارنجک آن هم در درست روی نیمکت تیم مهمان.
پرتاب ترقه و نارنجک در ورزشگاه‌های ایران و در بازی‌های داخلی اتفاقی تکراری است که در چند سال اخیر بسیار رخ داده است، به ویژه آنکه در روزهای پایانی سال قرار داریم و "چهارشنبه سوری" با نارنجک‌ها و ترقه‌های ناهنجارش کم‌کم نزدیک می‌شود.
با این حال اتفاقی که در دیدار پرسپولیس و تراکتورسازی رخ داد، از جنس اتفاق‌های گذشته نبود، شدت و نحوه انجام این کار در روز یکشنبه ذهن ببیننده را به سمت شائبه‌ها و احتمالاتی می‌کشاند و وجود پشت پرده‌ای فراتر از آنچه دیده شد را به تصور می‌آورد.
کینه‌توزی دشمنان یا بهانه‌جویی دوستان
پیش از هر چیز، مشاهده انفجار نارنجک در ورزشگاه آزادی جلوی چشم ناظران اروپایی و مقامات امنیتی یوفا و فیفا، توجه‌ها را به سمت اختلاف ایران و عربستان بر سر وجود امنیت در ورزشگاه‌های ایران معطوف می‌کند.
حالا که موعد تصمیم‌گیری AFC درباره شکایت واهی سعودی‌ها نزدیک است، پرتاب نارنجک در ورزشگاه آن هم به خطرناک‌ترین شیوه به سود کیست؟ قطعا این اتفاق روی رای AFC تاثیر خواهد داشت. بنابراین می‌شود خیلی ساده تصور کرد که حامیان تفکر سعودی‌ها با انجام عامدانه این عمل خطرناک، بازی را به سود طرف سعودی به هم زده‌اند.
اصلا دور از انتظار نیست که ایادی همسو با سعودی‌ها یا مزدوران آنها با قصد و نیت تخریب چهره امن ایران چنین اقدامی را صورت داده‌اند که در این صورت باید از عوامل اجرایی مسابقه پرسید که چگونه اجازه داده‌اند این ابزار و مواد محترقه وارد ورزشگاه آزادی شود؟ مگر نه این است که در ورودی‌های ورزشگاه حتی اجازه همراه داشتن بطری آب معدنی هم به تماشاگران داده نمی‌شود؟
مساله دوم که آن هم دور از انتظار نیست، این است که اقدام صورت گرفته نه با قصد تخریب بلکه صرفا برای تفریح عده‌ای نادان انجام شده باشد. همان گونه که روزی تفریح ناهنجار عده‌ای به نابینا شدن سربازی انجامید، این بار هم می‌توان تصور کرد یک فرد نادان در اقدامی نابخردانه سنگی را به چاه انداخته که صد عاقل از بیرون آوردنش عاجزند.
حالت دیگری نیز در این ماجرا قابل تصور است، حالتی که در این فضای وانفسای فوتبال ایران شکل‌گیری و اجرای آن چندان هم دور از ذهن نیست چرا که حتما این "سنگ در چاه"، می‌تواند برای عده‌ای نان در روغن باشد. برای این عده، ایران در پرونده اختلافی با عربستان از پیش باخته بوده و هر تلاشی در راستای پیروزی در آن بی‌نتیجه است. این افراد، کم‌کاری خود در بهبود فضا به سود ایران را به قدرت طرف سعودی نسبت داده و از قبل خود را برای شکست در پرونده آماده کرده‌اند.
اگر رای AFC عاقبت به ضرر ایران و به سود سعودی اعلام شود – که با اتفاقات بازی تراکتور و پرسپولیس دور از انتظار نیست – این عده دیگر بهانه لازم برای سرپوش گذاشتن روی تفکر خود را دارند؛ تفکر شکست خورده و اهمال‌گری که باعث ناکام ماندن ایران برابر توهم عربستانی‌ها شد.
در روزی که باید بیشتر از همیشه مراقب رفتار تماشاگران می‌بودیم، شد آنچه نباید می‌شد و حالا توپ در زمین طرف عربستانی افتاده و ابتکار عمل دست آن‌هاست و شاید بازنده واقعی و قطعی مناقشه فوتبالی با عربستان شده باشیم.
اما در این میان پرسش این است که آیا باید به راحتی همه‌ی اتفاق‌های استادیوم‌های ورزشی ایران این بار نیز تنها با جریمه نقدی باشگاه از این اتفاق شوم و سرنوشت ساز نیز گذشت؟ شاید برخی در خیابان سئول اکنون به همین می‌اندیشند، اما براستی چه کسی در روز خاصی که فوتبال ایران تحت نظر ناظران بین‌المللی بوده و کمتر کسی هم از این نظارت خبر داشته، چنین اتفاق تلخی را رقم زده است؟ آیا نباید موضوع بررسی و مقصران شناسایی و اهداف احتمالی آنها برملا شود؟
امید است که حراست وزارت ورزش، مسوولان سازمان لیگ و فدراسیون فوتبال پاسخ روشن و دقیقی برای این پرسش‌ها داشته باشند تا شاید گره درهم فوتبال ایران یک بار برای همیشه باز شود.
این اتفاق در حالی رخ داد که حضور تماشاگران پرسپولیس و تراکتورسازی بازی را گرم کرده بود و همه منتظر تماشای یک بازی جذاب و دیدنی بودند. علاوه بر این‌ها حضور مهمانان ویژه در ورزشگاه آزادی هم مزید بر علت شده بود که تمهیدات امنیتی بیشتری بر بازی حاکم باشد.
مدیر امنیت یوفا و اعضای کمیته بین‌المللی امنیت به ایران آمده بودند تا ضمن برگزاری دوره آموزشی برای مسئولان ایرانی، از نزدیک امنیت موجود در ورزشگاه‌های ایران را ببینند و در صورت لزوم به کنفدراسیون فوتبال آسیا کمک کنند که رای مناسبی در پرونده اختلاف ایران و عربستان سعودی صادر کند.
سعودی‌ها به AFC گفته‌اند که در ایران امنیت کافی برای برگزاری بازی فوتبال نیست و خواسته‌اند که دیدار نمایندگان سعودی و ایرانی در لیگ قهرمانان آسیا در کشوری بی‌طرف برگزار شود.
یکشنبه، ناظران اروپایی حاضر در ورزشگاه آزادی شاهد اتفاقی بودند که می‌تواند پرونده اختلاف ایران و عربستان سعودی را به نتیجه برساند اما نتیجه‌ای که کاملا به ضرر فوتبال ایران خواهد بود؛ پرتاب نارنجک آن هم در درست روی نیمکت تیم مهمان.
پرتاب ترقه و نارنجک در ورزشگاه‌های ایران و در بازی‌های داخلی اتفاقی تکراری است که در چند سال اخیر بسیار رخ داده است، به ویژه آنکه در روزهای پایانی سال قرار داریم و "چهارشنبه سوری" با نارنجک‌ها و ترقه‌های ناهنجارش کم‌کم نزدیک می‌شود.
با این حال اتفاقی که در دیدار پرسپولیس و تراکتورسازی رخ داد، از جنس اتفاق‌های گذشته نبود، شدت و نحوه انجام این کار در روز یکشنبه ذهن ببیننده را به سمت شائبه‌ها و احتمالاتی می‌کشاند و وجود پشت پرده‌ای فراتر از آنچه دیده شد را به تصور می‌آورد.
کینه‌توزی دشمنان یا بهانه‌جویی دوستان
پیش از هر چیز، مشاهده انفجار نارنجک در ورزشگاه آزادی جلوی چشم ناظران اروپایی و مقامات امنیتی یوفا و فیفا، توجه‌ها را به سمت اختلاف ایران و عربستان بر سر وجود امنیت در ورزشگاه‌های ایران معطوف می‌کند.
حالا که موعد تصمیم‌گیری AFC درباره شکایت واهی سعودی‌ها نزدیک است، پرتاب نارنجک در ورزشگاه آن هم به خطرناک‌ترین شیوه به سود کیست؟ قطعا این اتفاق روی رای AFC تاثیر خواهد داشت. بنابراین می‌شود خیلی ساده تصور کرد که حامیان تفکر سعودی‌ها با انجام عامدانه این عمل خطرناک، بازی را به سود طرف سعودی به هم زده‌اند.
اصلا دور از انتظار نیست که ایادی همسو با سعودی‌ها یا مزدوران آنها با قصد و نیت تخریب چهره امن ایران چنین اقدامی را صورت داده‌اند که در این صورت باید از عوامل اجرایی مسابقه پرسید که چگونه اجازه داده‌اند این ابزار و مواد محترقه وارد ورزشگاه آزادی شود؟ مگر نه این است که در ورودی‌های ورزشگاه حتی اجازه همراه داشتن بطری آب معدنی هم به تماشاگران داده نمی‌شود؟
مساله دوم که آن هم دور از انتظار نیست، این است که اقدام صورت گرفته نه با قصد تخریب بلکه صرفا برای تفریح عده‌ای نادان انجام شده باشد. همان گونه که روزی تفریح ناهنجار عده‌ای به نابینا شدن سربازی انجامید، این بار هم می‌توان تصور کرد یک فرد نادان در اقدامی نابخردانه سنگی را به چاه انداخته که صد عاقل از بیرون آوردنش عاجزند.
حالت دیگری نیز در این ماجرا قابل تصور است، حالتی که در این فضای وانفسای فوتبال ایران شکل‌گیری و اجرای آن چندان هم دور از ذهن نیست چرا که حتما این "سنگ در چاه"، می‌تواند برای عده‌ای نان در روغن باشد. برای این عده، ایران در پرونده اختلافی با عربستان از پیش باخته بوده و هر تلاشی در راستای پیروزی در آن بی‌نتیجه است. این افراد، کم‌کاری خود در بهبود فضا به سود ایران را به قدرت طرف سعودی نسبت داده و از قبل خود را برای شکست در پرونده آماده کرده‌اند.
اگر رای AFC عاقبت به ضرر ایران و به سود سعودی اعلام شود – که با اتفاقات بازی تراکتور و پرسپولیس دور از انتظار نیست – این عده دیگر بهانه لازم برای سرپوش گذاشتن روی تفکر خود را دارند؛ تفکر شکست خورده و اهمال‌گری که باعث ناکام ماندن ایران برابر توهم عربستانی‌ها شد.
در روزی که باید بیشتر از همیشه مراقب رفتار تماشاگران می‌بودیم، شد آنچه نباید می‌شد و حالا توپ در زمین طرف عربستانی افتاده و ابتکار عمل دست آن‌هاست و شاید بازنده واقعی و قطعی مناقشه فوتبالی با عربستان شده باشیم.
اما در این میان پرسش این است که آیا باید به راحتی همه‌ی اتفاق‌های استادیوم‌های ورزشی ایران این بار نیز تنها با جریمه نقدی باشگاه از این اتفاق شوم و سرنوشت ساز نیز گذشت؟ شاید برخی در خیابان سئول اکنون به همین می‌اندیشند، اما براستی چه کسی در روز خاصی که فوتبال ایران تحت نظر ناظران بین‌المللی بوده و کمتر کسی هم از این نظارت خبر داشته، چنین اتفاق تلخی را رقم زده است؟ آیا نباید موضوع بررسی و مقصران شناسایی و اهداف احتمالی آنها برملا شود؟
امید است که حراست وزارت ورزش، مسوولان سازمان لیگ و فدراسیون فوتبال پاسخ روشن و دقیقی برای این پرسش‌ها داشته باشند تا شاید گره درهم فوتبال ایران یک بار برای همیشه باز شود.