گروه جهاد و مقاومت مشرق - رسم غریب و ناجوانمردانه تمام جنگ‌ها، در ادبیات مقاومت منطقه، وجود پیکرهای بی نام و نشانیست که بدون هویت به پشت جبهه بازمی‌گردند. کم نبودند رزمندگانی که برای دفاع از اسلام و جمهوری اسلامی در جبهه‌های هشت سال دفاع مقدس رزمیدند و گمنام به شهادت رسیدند. گاهی عده‌ای از رزمندگان پلاک‌های خود را قبل از شهادت یا پیش از عملیات جا می‌گذاشتند تا به کاروان گمنامان فاطمی بپیوندند کسانی که معتقد بودند اجری در گمنامی است که در نام‌داری نیست. این‌ها همان شهدایی بودند که در مسیر کسب درجات بالاتر در شهادت نیز از یکدیگر سبقت می‌گرفتند. مصداق واقعی «والسابقون السابقون».

عده‌ای دیگر به خاطر نوع مجروحیت بدون سر یا بدون صورت به شهادت می‌رسیدند و شناسایی این پیکرها نیز کار دشواری بود. پیکرهایی که در منطقه عملیاتی جا می‌ماند و نامشان در شمار مفقودالاثرها جای می‌گرفت، برخی یک دهه و برخی دیگر دو تا سه دهه در گمنامی باقی ماندند و بعد از گذشت سال‌ها با سامان یافتن ساز و کار تفحص شهدا در مناطق عملیاتی مختلف، پیکرهایشان پیدا شده و بازگشته است. پیکرهای برخی از این شهدا با وجود سال‌ها بی نشانی، اما با تطبیق DNA شناسایی شدند و بسیاری دیگر گمنام به خاک سپرده شدند.

116 شهید گمنام در زمان جنگ و بعد از آن در گلزارهای شهدا به خاک سپرده شده‌اند و بیش از هزار شهید در نقاط مختلف کشور بدون احتساب گلزارهای شهدا تدفین شده‌اند. بیشترین یادمان سرباز گمنام در سطح دنیا در جمهوری اسلامی و بیشترین شهدای گمنام در بزرگترین آرامستان دنیا یعنی در بهشت زهرا(س)ی تهران به خاک سپرده شده‌اند که بیش از 4 هزار شهید هستند. همچنان حدود 6 هزار شهید گمنام در خاک عراق است که پیدا نشده. این فقط آماری از گمنامان هشت سال جنگ تحمیلی با رژیم بعث عراق بود. یقینا آمارهایی در این رابطه در جنگ‌هایی همچون جنگ غزه، افغانستان، عراق، سوریه، یمن و... هم وجود دارد. جغرافیای مقاومت پر شده از مزار گمنامانی که غیورانه در راه خدا جهاد کردند و غریبانه به شهادت رسیدند.

جنگی که تکفیری‌ها در سوریه به راه انداخته‌اند و توسط آن مردم بی گناه زیادی را به خاک و خون کشیده‌اند نیز از جمله جنگ‌هایی است که غیرت مسلمانان متعهد دنیا را به جوش آورده و آن‌ها را از شهرها و کشورهای مختلف به سوریه کشانده است. در نبرد با داعش شهدای بسیاری نیز تقدیم اسلام شده است و هر از چندگاهی قطعه ای از جغرافیای منطقه میزبان این شهدای مدافع حرم می‌شود.

خبری در روزهای پایانی سال 94 و روزهای آغازین سال 95 در شبکه‌های اجتماعی دست به دست می‌شد: «تعدادی از شهدای گمنام لشکر فاطمیون که در دفاع از حریم اهل بیت عصمت و طهارت(ع) به شهادت رسیدند، در گلزار شهدای تهران به خاک سپرده شدند.» در واقع این خبر مربوط می‌شود به چند تن از شهدای گمنام لشکر فاطمیون(مدافعان افغانستانی) که پیکر مطهرشان از سوریه بازگشت و هویت آن‌ها شناسایی نشد. اکثرا خانواده‌های این شهدا در افغانستان حضور دارند و به دلیل فشار دستگاه‌های اطلاعاتی و امنیتی خارجی نتوانستند برای تحویل گرفتن و شناسایی دقیق‌تر شهیدشان از میان ایشان حضور پیدا کنند. به همین دلیل ناچارا این شهدا به عنوان شهید گمنام به خاک سپرده شدند. هرچند که گفته شده نمونه DNA این شهدا برای شناسایی احتمالی در آینده نگهداری می‌شود. به دلیل شرایطی که بعد از گذشت زمان طولانی برای ابدان مطهر این شهدا به وجود آمد باعث شد که تدفین ایشان در دستور کار قرار گیرد،  چرا که طبق دستور شرع، پیکرهای مطهر تا زمان مشخصی می‌تواند بلاتکلیف نگهداری شود و بعد از یأس از شناسایی و شدت یافتن آسیب و تغییر ابدان مطهره، می‌بایست تدفین آن‌ها انجام شود.

اما انتشار اخبار تدفین بی‌سروصدای این شهدای گرانقدر بسیاری از مردم و خانواده شهدای فاطمیون را دل آزرده کرد. خاکسپاری این شهدا غریبانه تصور شد و البته گلایه مردمی که همواره با حضور در مراسم تشییع سنگ تمام گذاشتند، تا حدی وارد بود. این شهدای مدافع حرم که در سوریه به شهادت رسیدند اگرچه گمنام بودند و خانواده‌هایشان مشخص نشدند، اگرچه افغانستانی بودند و بسیاری از هموطنانشان در اینجا حضور نداشتند، اما شهید مدافع حرم بودن به تنهایی برای مردم کشور ایران مفهوم عمیق و سلحشورانه دارد، که همچون فرزندان خود برای تشییع آنان حضور می‌یافتند. مدافعانی که فراتر از ملیت، نژاد و زبان برای دفاع از حریم اسلام و نجات مردم مظلوم سوریه داوطلبانه رهسپار سوریه شدند، را ملت ایران به شکل دیگری تکریم خواهد کرد. مردمی که پیکر مطهر شهدای گمنام تازه تفحص شده را بعد از گذشت 30 سال از شهادتشان با مشارکتی بی نظیر تشییع کرده و با عزت و افتخار به خاک می‌سپارند، قطعا برای شهدای گمنامی که طی چند سال اخیر مظلومانه در سوریه به شهادت رسیده‌اند نیز سنگ تمام خواهند گذاشت.

وقتی در مراسم تشییع شهدای گمنام دفاع مقدس، مردم برای بدرقه استخوان‌های به جا مانده از شهدای هشت سال جنگ تحمیلی، با شکوه صف می‌کشند و تابوت‌ این شهدا را روی دستانشان تشییع کرده و آن‌ها را در بهترین نقاط شهرشان تدفین می‌کنند، حتما برای بدرقه مدافعان حرم حضرت زینب(س) نیز عطشی وصف ناشدنی دارند. برای کسانی که ادبیات شهادت را می‌شناسند، فرقی نمی‌کند که شهیدشان ایرانی باشد یا افغانی، کرد باشد یا بلوچ، در سوریه شهید شده باشد یا در مرزهای جمهوری اسلامی و نام‌دار باشد یا گمنام. مردم با تشییع های تاریخی شهدا در سال‌های‌ اخیر از جمله تشییع 5 ساعته غواصان شهید در قلب پایتخت، تشییع 10 روزه شهدای تازه تفحص شده در استان فارس، تشییع شهدای گمنام در میدان امیرچخماق یزد و تشییع دسته جمعی شهدای زینبیون، فاطمیون و مدافعان ایرانی در قم و تهران ثابت کرده‌اند که ادبیات مقاومت و جهاد و شهادت در بین مردم نهادینه شده است.

شاید به منظور جلوگیری از برخی شیطنت‌های رسانه‌ای و خبرسازی‌ها برخی از مسئولان به این جمع‌بندی رسیدند که ماجرا را بی‌حاشیه به پایان برسانند، اما باید گفت مدت‌هاست که ماجرای مقاومت فرامرزی برای مردم ایران حل شده است. بدخواهان و مخالفان همیشه هستند و تلاش حداقلی و در حاشیه‌ای هم همیشه دارند. اما بهتر آن است که بی اعتنا به آنان، مسئولان مربوطه از این پس طبق رویه گذشته خود در اعتماد به مردم، ماجرا را صریح و شفاف با آنان در میان بگذارند و مطمئن باشند که مردم مثل همیشه آنان را روسفید خواهند کرد و تنها نخواهند گذاشت.

افتخار به گفتمان مقاومت می‌بایست در تشییع‌های باشکوه این شهدا فریاد زده شود و مردم این اتحاد و یکپارچگی با عقاید و سلایق مختلف را باید در تشییع‌های سراسری به رخ دنیا بکشند. اثرگذاری برگزاری تشییع این شهدای مظلوم به مراتب بیشتر از تدفین غریبانه آنان است. تدفین باشکوه این شهدا علاوه بر تسلای دل خانواده‌های شهدای فاطمیون به خصوص آن‌هایی که شهیدشان همچنان گمنام و مفقود الجسد است، به نزدیکی هر چه بیشتر ملت ایران و دیگر ملت‌های مسلمان کمک می‌کند و زمینه‌ای برای تجدید بیعت مردم با شهدای مقاومت است که این روزها عزتمندانه از کیان اسلام در سوریه دفاع می‌کنند. امید است که در اتفاقات مشابه، مسئولین مربوطه اجازه دهند مردم نیز در اجر تدفین این شهدا شریک شوند و با همدری خود خانواده شهدا را نیز دل گرم قدرشناسی خود کنند.