اینکه چطور می‌شود محبوبیت «یوسف پیامبر» و خبرساز بودن این سریال در طول هفته (در زمان پخش) را ندید از سوی نویسنده با توجه به خواستگاه فکری و آبشخور سیاسی اش اتفاق عجیبی نیست اما اینکه پخش سریال از شبکه های متعدد در کشورهای مختلف نیز به چشم نگارنده نیامده است را نمی توان از روی ناآگاهی دانست. بدون شک هیچ سریال ایرانی در کشورهای دیگر به اندازه «یوسف پیامبر»محبوب نبوده است تا جائیکه در کشورهای عربی بر روی برخی کتب عکس مصطفی زمانی در نقش یوسف پیامبر رفت و یا ادکلن‌هایی با تصویر یوسف و زلیخای سریال مرحوم سلحشور به بازار آمده که همه اینها نشان از محبوبیت این سریال در میان مردم کشورهای دیگر بود.
یادداشت نویس روزنامه آفتاب یزد در حالی تیتر «محبوبیت دستوری» را برای تخریب سلحشور استفاده کرده است که رهبر معظم انقلاب کمتر از یک ماه قبل وی را یکی از پیشگامان هنر انقلاب نامیدند و فرمودند: «شهید آوینی و مرحوم سلحشور در زمینه فرهنگی پیش آهنگ بودند؛ این ها پیشروان کارهای انقلابی در کشور هستند و بارها تاکید کردم که نیروهای حزب‌اللهی و انقلابی را باید گرامی بداریم.
مسائل فرهنگی بسیار مهم است و اهمیت بسیار زیادی می دهم. مجموعه های خودجوش مردمی که کار فرهنگی می کنند که در سراسر کشوری هزاران مجموعه خودجوش مردمی است که دارند کار می کنند و فکر می کنند و کار فرهنگی می کنند باید روز به روز توسعه پیدا کنند و دستگاه های دولتی به این ها کمک کنند و به جای اینکه آغوش خود را به روی کسانی که نظام و ارزش های اسلامی را قبول ندارند باز کنند به روی بچه های حزب‌اللهی و انقلابی باز کنند. کار های فرهنگی با ارزش دارد انجام می گیرد و در تمام زمینه ها می توانند جوانان انقلابی کار کنند، امروز و فردا برای جوانان است»
نویسنده در ابتدای سرمقاله می نویسد: مرحوم فرج الله سلحشور هم مدافع داشت هم مخالف. البته تعداد مخالفان او بر موافقانش می‌چربید. به هرحال او با موضع‌گیری‌های شاذی که در مورد زنان سینمای ایران داشت همواره در معرض نقد بود. در حوزه کاری هم به زعم قاطبه اهالی هنر، اثرات او چنگی به دل نمی زد و نمی‌توانست نظر مخاطبان را جلب کند. فی المثل یکی از فیلم‌هایی که وی کارگردانی کرد «یوسف پیامبر» بود که اگرچه تبلیغات و بودجه بسیاری پشت خود داشت اما نتوانست موفق باشد و در مجموع حرفی برای گفتن نداشت.نگاهی گذرا به این سریال تلویزیونی حاکی از آن بود که فیلمنامه آن به شدت ضعیف و دم دستی است و هرگز نمی‌تواند لقب یک فیلم «فاخر»را بگیرد.»
اینکه چه چیزی نگارنده را تا این حد ناراحت و ارگان مطبوعاتی وی را نگران ساخته که حتی از پوشش مراسم یادبود یک هنرمند انقلابی نمی‌گذرند و بناچار عصبانیت خود را در قلمشان نشان می دهند جای تامل دارد، مرحوم سلحشور در اصول خود با جناح یا طیفی اهل معامله نبود و همان‌ها که در زمان حیاتش دست به حاشیه‌سازی می‌زدند امروز نیز رهایش نمی‌کنند.