کودکی هایم در اراک گذشــت، اما زیارت رفتن یک رویه ثابت در زندگی همه ما بود و البته امروز هم که به مرز پنجاه سالگی رسیده ام، آرامش را تنها متعلق به بهشتی ترین نقطه ایران عزیز، یعنی حرم امام رضا(ع) می‌دانم.
یکی از شــوق های کودکی ام در هنگام زیارت، دیدن کبوترهای حرم بود. گوشه ای می نشستم و با چشم هایم پرواز آنها را دنبال می کردم که به صورت گروهی از نقطه ای بلند می شدند و پرواز را تا نقطه ای دیگر از حرم ادامه می دادند.
همیشه فکر می کردم که این کبوترها چه رازی با امام هشتم(ع) دارند، فکر می کردم چه حرف هایی که میان این پرنده هــای نازنین و امام رضا(ع) رد و بدل نمی شود. هنوز هم این حس و حــال را دارم و اعتقادم بر این اســت که آنها متفاوت تر از همه زائران حرم هستند؛ آنها دلشان را برای آقا باخته اند.»
منبع: سینما