به گزارش مشرق، مانل ویچ سانچز گوینده ورزشگاه نیوکمپ که اخیرا به خاطر مریضی مرخصی گرفته بود، درگذشت. او در این مدت 6 بار غایب بود.
وی که از شصت سال پیش، گوینده ورزشگاه نیوکمپ بود، به دلیل ناتوانی جسمی نتوانست در دیدار مقابل خیخون کاری که برای سال ها انجام می داد را انجام دهد و نهایتا در روز جمعه 29 آوریل، از دنیا رفت.
مانل ویچ سانچز، که در 12 مارس 1938 در کاتالونیا به دنیا آمده بود، از سن 15 سالگی عضو باشگاه بارسلونا شد. او در یک شرکت نساجی کار می کرد اما رویایش همواره این بود که به یک مجری رادیو تبدیل شود. اگرچه او توانست چند بازی بارسا را در یک رادیوی محلی گزارش کند، اما هیچوقت آنچنان که می خواست، به رویایش نزدیک نمی شد. اما از سال 1958 به بعد، نام او با نام باشگاهی که عاشقش بود، گره خورد.
شروع در لس کورتس
در تاریخ 10 سپتامبر 1958، در زمین قدیمی لس کورتس، یک دیدار دوستانه بین بارسا و الچه، به افتخار سزار رودریگز، مهاجم اسطوره ای بارسا، برگزار شد. در بین دو نیمه، ناگهان صدایی از بلندگوی اصلی ورزشگاه پخش شد که در حال خواندن افتخارات سزار رودریگز بود. او کسی نبود جز مانل ویچ بیست ساله، که برای گویندگی ورزشگاه، انتخاب شده بود.
مسئولان بارسا به حدی از مانل ویچ راضی بودند که پیشنهاد دادند از آن به بعد، او در شروع هر بازی، به همه هواداران بارسا خوشامد بگوید و او این کار را تا به حال هم انجام می داد. در شش دهه، ویچ تنها در چهار بازی نتوانست گوینده بازی های بارسا باشد. دو بازی به دلیل اینکه تحت عمل جراحی قرار گرفته بود، یک بار به دلیل حضور در عروسی دخترش و یک بار هم بازی هفته گذشته مقابل خیخون.
مدافع کاتالونیا
برای سال ها و طبق دستور دولت اسپانیا، مانل ویچ مجبور بود که حرف هایش را به زبان اسپانیایی برای حضار در ورزشگاه اعلام کند. اما در تاریخ 3 سپتامبر 1972، و برای نخستین بار، صدای او با زبان کاتالانی، اینگونه از بلندگو های ورزشگاه پخش شد: «یک کودک گم شده و در نزدیکی درب ورودی، منتظر دیدار با والدینش است». سپس او با یک برخورد صریح از سوی وزیر کشور، توماس گاریکانو، که در باکس رئیس های باشگاه حضور داشت، روبرو شد. و زبان کاتالانی تا سال 1975، دیگر از ورزشگاه شنیده نشد.
در 2 سپتامبر 2012 و چهل سال بعد از آن ماجرا، مانل ویچ بار دیگر از بلندگو های ورزشگاه اعلام کرد: «این باعث افتخار است که بعد از چهل سال، می توانم با زبان خودم، زبان خودمان برای شما سخن بگویم». چهار سال پیش از این، در 25 اکتبر 2008، و در یک دیدار خانگی مقابل آلمریا، باشگاه بارسلونا با برگزاری یک جشن یادبود، از پنجاه سال حضور او به عنوان صدای نیوکمپ در باشگاه، قدردانی کرد. و همین چند هفته قبل بود که او توسط هیئت مدیره باشگاه، برای تولد 78 سالگی اش، غافلگیر شد.
بسیار دوست داشتنی
یک چیز گیرا در مورد صدای مانل ویچ وجود داشت - چیزی مثل احترام، ادب و مسئولیت پذیری. او چه ترکیب تیم ها را اعلام می کرد، چه تعویض ها را می خواند و چه درخواست یک دقیقه سکوت می کرد، شنیدن صدای او معنای مشترکی با تجربه حضور در نیوکمپ و دیدن بازی های بارسا را داشت. بدون او، هیچگاه همه چیز مانند قبل نخواهد شد. روحش شاد.
وی که از شصت سال پیش، گوینده ورزشگاه نیوکمپ بود، به دلیل ناتوانی جسمی نتوانست در دیدار مقابل خیخون کاری که برای سال ها انجام می داد را انجام دهد و نهایتا در روز جمعه 29 آوریل، از دنیا رفت.
مانل ویچ سانچز، که در 12 مارس 1938 در کاتالونیا به دنیا آمده بود، از سن 15 سالگی عضو باشگاه بارسلونا شد. او در یک شرکت نساجی کار می کرد اما رویایش همواره این بود که به یک مجری رادیو تبدیل شود. اگرچه او توانست چند بازی بارسا را در یک رادیوی محلی گزارش کند، اما هیچوقت آنچنان که می خواست، به رویایش نزدیک نمی شد. اما از سال 1958 به بعد، نام او با نام باشگاهی که عاشقش بود، گره خورد.
شروع در لس کورتس
در تاریخ 10 سپتامبر 1958، در زمین قدیمی لس کورتس، یک دیدار دوستانه بین بارسا و الچه، به افتخار سزار رودریگز، مهاجم اسطوره ای بارسا، برگزار شد. در بین دو نیمه، ناگهان صدایی از بلندگوی اصلی ورزشگاه پخش شد که در حال خواندن افتخارات سزار رودریگز بود. او کسی نبود جز مانل ویچ بیست ساله، که برای گویندگی ورزشگاه، انتخاب شده بود.
مسئولان بارسا به حدی از مانل ویچ راضی بودند که پیشنهاد دادند از آن به بعد، او در شروع هر بازی، به همه هواداران بارسا خوشامد بگوید و او این کار را تا به حال هم انجام می داد. در شش دهه، ویچ تنها در چهار بازی نتوانست گوینده بازی های بارسا باشد. دو بازی به دلیل اینکه تحت عمل جراحی قرار گرفته بود، یک بار به دلیل حضور در عروسی دخترش و یک بار هم بازی هفته گذشته مقابل خیخون.
مدافع کاتالونیا
برای سال ها و طبق دستور دولت اسپانیا، مانل ویچ مجبور بود که حرف هایش را به زبان اسپانیایی برای حضار در ورزشگاه اعلام کند. اما در تاریخ 3 سپتامبر 1972، و برای نخستین بار، صدای او با زبان کاتالانی، اینگونه از بلندگو های ورزشگاه پخش شد: «یک کودک گم شده و در نزدیکی درب ورودی، منتظر دیدار با والدینش است». سپس او با یک برخورد صریح از سوی وزیر کشور، توماس گاریکانو، که در باکس رئیس های باشگاه حضور داشت، روبرو شد. و زبان کاتالانی تا سال 1975، دیگر از ورزشگاه شنیده نشد.
در 2 سپتامبر 2012 و چهل سال بعد از آن ماجرا، مانل ویچ بار دیگر از بلندگو های ورزشگاه اعلام کرد: «این باعث افتخار است که بعد از چهل سال، می توانم با زبان خودم، زبان خودمان برای شما سخن بگویم». چهار سال پیش از این، در 25 اکتبر 2008، و در یک دیدار خانگی مقابل آلمریا، باشگاه بارسلونا با برگزاری یک جشن یادبود، از پنجاه سال حضور او به عنوان صدای نیوکمپ در باشگاه، قدردانی کرد. و همین چند هفته قبل بود که او توسط هیئت مدیره باشگاه، برای تولد 78 سالگی اش، غافلگیر شد.
بسیار دوست داشتنی
یک چیز گیرا در مورد صدای مانل ویچ وجود داشت - چیزی مثل احترام، ادب و مسئولیت پذیری. او چه ترکیب تیم ها را اعلام می کرد، چه تعویض ها را می خواند و چه درخواست یک دقیقه سکوت می کرد، شنیدن صدای او معنای مشترکی با تجربه حضور در نیوکمپ و دیدن بازی های بارسا را داشت. بدون او، هیچگاه همه چیز مانند قبل نخواهد شد. روحش شاد.