در دوره 5 ساله اکتشاف طلا کارگران خاک کف گودال را می‌کندند و آن را در گونی‌هایی می‌ریختند که وزنشان به 30 تا 60 کیلوگرم می‌رسید و سپس گونی‌های سنگین را با استفاده از نردبان‌های چوبی و ریسمانی، 400 متر بالا می‌بردند. بالای گودال جایی بود که گل ها برای پیدا کردن طلا الک می شد. گفته می شود هر کارگر برای بالا آوردن یک گونی 20 سنت دستمزد می گرفته است و در صورتی که در گونی طلا پیدا می شد رقمی به عنوان جایزه به او پرداخت می شد. ماجرا اما فقط به استثمار کارگران با کار سخت و دستمزد پائین خلاصه نمی شد؛ بنا به گزارشات تاریخی قتل و جنایت در سراپلادا طی دوران استخراج طلا آمار وحشتناکی پیدا کرد به طوری که ماهانه به طور میانگین 80 نفر در شهرک کارگران کشته می شدند.
در آن زمان دو عکاس با عکس هایی که از وضعیت اسفبار کارگران این معدن برداشته و منتشر کردند باعث شدند افکار عمومی برزیل متوجه فاجعه ای که در حال رخ دادن بود قرار بگیرد؛"سباستیانو سالگادو" و "رابرت نیکلسبرگ". عکس هایی که این دو خصوصا سالگادو از "گودال جهنم" برداشت و منتشر کرد هم او را به شهرت جهانی رساند هم باعث شد دولت برزیل برای مقابله با استثمار کارگران وارد عمل شود.
{$sepehr_album_39599}