خلاقیت عکاسان این دوره در سوژه یابی به نوعی حس شوخ‌طبعي ترسناك ختم می‌شد. عکاسی از افراد مرده خانواده که بیشتر به منظور باقی ماندن تصویری و یادی از آنها انجام می گرفت یا عکس هایی از افرادی در حالی که سرشان از تنشان جداشده بود، مشهور ترین سوژه‌های این دوره به شمار می رود.
اما یکی دیگر از شگردهای عکاسان این دوره با عنوان "مادران نامرئی" شناخته می شود. در این عکس ها که شاید بتوان اولین نمونه های عکاسی کودکان دانست از کودکان در حالیکه سعی می شد مادرشان دیده نشود عکاسی می‌شد.
گرچه امروزه عکاسی از کودکان با دوربین های جدید در یک لحظه اتفاق می افتد اما در سال‌های نخستین پیدایش عکاسی این کار پروسه ای زمان بر بود که در جریان آن می بایست برای لحظاتی کودک هیچ حرکتی از خود نشان ندهد. مادران در اینگونه موارد مجبور بودند فرزندشان را بدون حرکت برای چندین لحظه نگه دارند. در ترفند ساده ای که عکاسان برای این موارد به کار می گرفتند مادر در حالیکه روی صندلی می نشست و بچه را در آغوش می گرفت پارچه ای سیاه روی خود می‌کشید که دیده نشود.
عجیب آنکه در برخی مواقع این مادران، کودکان مرده خود را در آغوش می گرفتند و مقابل دوربین می‌نشستند. مجموعه زیر که "لورا لارسن" عکاس آن است یکی از نمونه هایی این ترفند عکاسی به شمار می رود.
{$sepehr_album_40038}