به گزارش مشرق، ولادیمیر پوتین رییس جمهوری روسیه که مهرماه سال 94 با صدور فرمان آغاز همکاری نظامی این کشور با ارتش سوریه برای سرکوب تروریست های ضد سوری مورد حمایت چند کشور غربی عربی، توانست معادله این پرونده را دگرگون و تروریست ها را زمین گیر کند، با نگاهی نو این مساله را ارزیابی کرده است.
پوتین در نشست مشترک خبری با الکسیس چیپراس نخست وزیر یونان که جمعه گذشته در آتن برگزار شد، تاکید کرد: روسیه اجازه نمی دهد سوریه مانند لیبی و سومالی شود.
وی افزود: جنگنده های روسیه مواضع تروریست ها را هدف قرار می دهند و با ارتش و مردم سوریه کاری ندارند و این اقدام برای ریشه کن کردن تروریسم و ایجاد ثبات و امنیت در منطقه و جهان یک امر ضروری است.
رییس جمهوری روسیه همچنین نقش برخی کشورهای عربی در روند حل بحران سوریه را غیر سازنده خواند و گفت: با حل بحران سوریه، صلح و آرامش واقعی به منطقه باز می گردد و تهدید تروریسم برای منطقه و جهان از بین می رود، اما متاسفانه تعدادی از کشورهای عربی منطقه در این راستا صادقانه گام بر نمی دارند.
هر چند روسیه در بیش از چهار سال از آغاز اقدام های هماهنگ غربی عربی در تبدیل اعتراض های کوچک مردم سوریه به جنگ داخلی اقدامی موثری انجام نداد، ولی توانست با استفاده از امتیاز وتو در شورای امنیت سازمان ملل، همگرایی با ایران و همراهی اندک چین، مانع تصویب قطعنامه های پیشنهادی اتحادیه های اروپا، عرب و آمریکا برای تکرار سناریوی لیبی و حمله به سوریه شود که در شکست اهداف ضد سوری بسیار تعیین کننده بود.
مقایسه صریح سوریه با لیبی و هشدار به اردوگاه ضد سوری از سوی پوتین، می تواند نشانه ای از اشتباه محاسباتی قبل روسیه در دوران ریاست جمهوری دیمیتری مدودیف باشد که در برابر اقدام های هماهنگ آمریکا، اتحادیه اروپا و عرب برای ایجاد ناآرامی، تقویت گروه های تروریستی و ساقط کردن حکومت معمر قذافی مخالفتی نشد و قطعنامه شورای امنیت نیز رای آورد که اکنون کشوری فروپاشیده با موج تروریسم از آن برجای مانده است.
19 مارس ۲۰۱۱ مداخله نظامی گسترده پس از قطعنامه ۱۹۷۳ شورای امنیت توسط یک ائتلاف غربی عربی به بهانه جنگ داخلی لیبی با شلیک بیش از ۱۱۰ موشک کروز توسط آمریکا و بریتانیا آغاز شد.
بمب افکن های آمریکا، فرانسه و انگلیس با نقض مقررات قطعنامه شورای امنیت که فقط دربرگیرنده منطقه پرواز ممنوع بود، تمام لیبی را زیر پروازهای جنگی گرفتند و این کشور همچنین شدیدترین محاصره دریایی را تجربه کرد و یگان های نظامی نیز تحت مداوم بمباران ها تقریبا نابود شد.
پس از ائتلاف اولیه توسط کشورهای بلژیک، کانادا، دانمارک، فرانسه، ایتالیا، نروژ، قطر، اسپانیا، بریتانیا و آمریکا، مجموع شرکت کنندگان در حمله به لیبی به 19 کشور رسید که افزون بر بمباران ها و کشتار هر روزه زنان و کودکان، تروریست ها و گروه های مسلح را هم به آخرین تسلیحات پیشرفته مجهز می کردند و این مداخله تا اواخر اکتبر 2011 و مرگ معمر قذافی ادامه یافت.
از سوی دیگر روسیه که اکنون خود را در برابر پیشروی آرام آرام ولی فراگیر نظامی ناتو و آمریکا نزدیک مرزهای خود می بیند در این زمینه نیز نگرش های تازه ابراز کرده است.
رییس جمهوری روسیه در یونان با انتقاد از عملکرد آمریکا تصریح کرد: واشنگتن به وعده ها و تعهدهای خود عمل نمی کند؛ برای مثال می توان به تلاش برای نصب سامانه های موشکی در رومانی و لهستان اشاره کرد که روسیه را تهدید می کند.
پوتین ادامه داد: آمریکایی ها ادعا می کردند که این موشک ها برای مقابله با تهدیدهای هسته ای ایران در رومانی نصب می شود، اما اکنون که مساله پرونده صلح آمیز هسته ای ایران پس از توافق با گروه 1+5 حل شده است، چرا همچنان بر نصب موشک های خود در رومانی و لهستان تاکید دارد؟
رئیس جمهوری روسیه اظهارکرد: آمریکا در رابطه با تعهدها و گفتار خود صادق نیست و ما برای دفاع از خود، تمامی تدابیر امنیتی را بکار خواهیم گرفت و اجازه نخواهیم داد امنیت روسیه و شهروندان ما به خطر افتد.
از سوی دیگر، سخنان اخیر لاوروف وزیر امور خارجه روسیه در باره تداوم اقدام های ضد روسی اتحادیه اروپا بویژه دو سال تحریم های گسترده علیه مسکو بر سر پرونده اکراین، می تواند دومین اشتباه محاسباتی تصمیم سازان دیپلماتیک روسیه باشد.
لاوروف با انتقاد از تحریم های ضد روسی آمریکا و اتحادیه اروپا، اعلام کرد که مسکو در ارزیابی نقش مستقل کشورهای اروپایی تا حدودی اشتباه کرد و بحران اکراین سطح بالای وابستگی اتحادیه اروپا را به نفوذ سیاسی و اقتصادی آمریکا نشان داد.
وزیر خارجه روسیه در مصاحبه با روزنامه مجارستانی «مادیار نامزت با تاکید بر اینکه تحریم های یکجانبه اعمال شده غرب، نمی تواند مسکو را وادار کند مواضع اصولی خود را تغییر دهد، افزود: بدیهی است تلاش ها با ابزار تحریم برای ایجاد فشار، روسیه را از ادامه سیاست های اصولی خود باز نمی دارد و از پیگیری منافع ملی چشم پوشی نمی کند.
وی گفت: در مورد تحریم های ضد روسی هیچ مذاکره ای انجام نمی دهیم و در آینده هم برای شرایط لغو آن گفت وگو نخواهیم کرد.
وی افزود: اتحادیه اروپا لغو تحریم ها را منوط به اجرای توافقنامه مینسک کرده است، در حالیکه ارتباط دادن این مسائل به روسیه بی اساس است، زیرا مسکو طرف مناقشه اکراین نیست. مطرح کردن مساله به صورت کنونی، این کشور را به خودداری از انجام موافقتنامه تشویق می کند و اکنون وضعیتی پیش آمده که روابط روسیه و اتحادیه اروپا درگیر سیاست های غیرمسئولانه کی یف شده است.
آشکار شدن بیشتر اهداف آمریکا و اتحادیه اروپا در عرصه بین المللی بویژه دنباله روی چند کشور عربی از غرب علیه سوریه برای مسکو که در همکاری ضد تروریستی با ارتش این کشور توانست گروه غربی عربی ضد سوری را به قبول آتش بس و از سرگیری مذاکرات حل سیاسی بحران سوریه وادار کند، نشان می دهد، مسکو معادلات جدیدی را وارد ارزیابی های خود کرده است.
از سوی دیگر، روسیه شاهد قدرت نمایی نظامی غربی ها نزدیک مرزهای خود و شرق اروپا است و براساس گزارش های انتشار یافته، ناتو سال 2015 بیش از 200 رزمایش برگزار کرد که نیمی از این تمرین ها نزدیک مرزهای روسیه بوده است.
افزون بر این واقعیت ها، اکنون دامنه حضور نظامی ناتو و آمریکا به کشورهای هم مرز یا نزدیک روسیه یعنی کشورهای لتونی، استونی، لیتوانی، مولداوی و گرجستان پنج جمهوری شوروی سابق رسیده است و جمهوری چک، رومانی و لهستان هم میزبان نظامیان غربی هستند که می تواند روند بازبینی های مسکو را نسبت به اهداف پیدا و پنهان اردوگاه غرب بود به فراتر از اوضاع کنونی لیبی و سوریه بکشاند.
پوتین در نشست مشترک خبری با الکسیس چیپراس نخست وزیر یونان که جمعه گذشته در آتن برگزار شد، تاکید کرد: روسیه اجازه نمی دهد سوریه مانند لیبی و سومالی شود.
وی افزود: جنگنده های روسیه مواضع تروریست ها را هدف قرار می دهند و با ارتش و مردم سوریه کاری ندارند و این اقدام برای ریشه کن کردن تروریسم و ایجاد ثبات و امنیت در منطقه و جهان یک امر ضروری است.
رییس جمهوری روسیه همچنین نقش برخی کشورهای عربی در روند حل بحران سوریه را غیر سازنده خواند و گفت: با حل بحران سوریه، صلح و آرامش واقعی به منطقه باز می گردد و تهدید تروریسم برای منطقه و جهان از بین می رود، اما متاسفانه تعدادی از کشورهای عربی منطقه در این راستا صادقانه گام بر نمی دارند.
هر چند روسیه در بیش از چهار سال از آغاز اقدام های هماهنگ غربی عربی در تبدیل اعتراض های کوچک مردم سوریه به جنگ داخلی اقدامی موثری انجام نداد، ولی توانست با استفاده از امتیاز وتو در شورای امنیت سازمان ملل، همگرایی با ایران و همراهی اندک چین، مانع تصویب قطعنامه های پیشنهادی اتحادیه های اروپا، عرب و آمریکا برای تکرار سناریوی لیبی و حمله به سوریه شود که در شکست اهداف ضد سوری بسیار تعیین کننده بود.
مقایسه صریح سوریه با لیبی و هشدار به اردوگاه ضد سوری از سوی پوتین، می تواند نشانه ای از اشتباه محاسباتی قبل روسیه در دوران ریاست جمهوری دیمیتری مدودیف باشد که در برابر اقدام های هماهنگ آمریکا، اتحادیه اروپا و عرب برای ایجاد ناآرامی، تقویت گروه های تروریستی و ساقط کردن حکومت معمر قذافی مخالفتی نشد و قطعنامه شورای امنیت نیز رای آورد که اکنون کشوری فروپاشیده با موج تروریسم از آن برجای مانده است.
19 مارس ۲۰۱۱ مداخله نظامی گسترده پس از قطعنامه ۱۹۷۳ شورای امنیت توسط یک ائتلاف غربی عربی به بهانه جنگ داخلی لیبی با شلیک بیش از ۱۱۰ موشک کروز توسط آمریکا و بریتانیا آغاز شد.
بمب افکن های آمریکا، فرانسه و انگلیس با نقض مقررات قطعنامه شورای امنیت که فقط دربرگیرنده منطقه پرواز ممنوع بود، تمام لیبی را زیر پروازهای جنگی گرفتند و این کشور همچنین شدیدترین محاصره دریایی را تجربه کرد و یگان های نظامی نیز تحت مداوم بمباران ها تقریبا نابود شد.
پس از ائتلاف اولیه توسط کشورهای بلژیک، کانادا، دانمارک، فرانسه، ایتالیا، نروژ، قطر، اسپانیا، بریتانیا و آمریکا، مجموع شرکت کنندگان در حمله به لیبی به 19 کشور رسید که افزون بر بمباران ها و کشتار هر روزه زنان و کودکان، تروریست ها و گروه های مسلح را هم به آخرین تسلیحات پیشرفته مجهز می کردند و این مداخله تا اواخر اکتبر 2011 و مرگ معمر قذافی ادامه یافت.
از سوی دیگر روسیه که اکنون خود را در برابر پیشروی آرام آرام ولی فراگیر نظامی ناتو و آمریکا نزدیک مرزهای خود می بیند در این زمینه نیز نگرش های تازه ابراز کرده است.
رییس جمهوری روسیه در یونان با انتقاد از عملکرد آمریکا تصریح کرد: واشنگتن به وعده ها و تعهدهای خود عمل نمی کند؛ برای مثال می توان به تلاش برای نصب سامانه های موشکی در رومانی و لهستان اشاره کرد که روسیه را تهدید می کند.
پوتین ادامه داد: آمریکایی ها ادعا می کردند که این موشک ها برای مقابله با تهدیدهای هسته ای ایران در رومانی نصب می شود، اما اکنون که مساله پرونده صلح آمیز هسته ای ایران پس از توافق با گروه 1+5 حل شده است، چرا همچنان بر نصب موشک های خود در رومانی و لهستان تاکید دارد؟
رئیس جمهوری روسیه اظهارکرد: آمریکا در رابطه با تعهدها و گفتار خود صادق نیست و ما برای دفاع از خود، تمامی تدابیر امنیتی را بکار خواهیم گرفت و اجازه نخواهیم داد امنیت روسیه و شهروندان ما به خطر افتد.
از سوی دیگر، سخنان اخیر لاوروف وزیر امور خارجه روسیه در باره تداوم اقدام های ضد روسی اتحادیه اروپا بویژه دو سال تحریم های گسترده علیه مسکو بر سر پرونده اکراین، می تواند دومین اشتباه محاسباتی تصمیم سازان دیپلماتیک روسیه باشد.
لاوروف با انتقاد از تحریم های ضد روسی آمریکا و اتحادیه اروپا، اعلام کرد که مسکو در ارزیابی نقش مستقل کشورهای اروپایی تا حدودی اشتباه کرد و بحران اکراین سطح بالای وابستگی اتحادیه اروپا را به نفوذ سیاسی و اقتصادی آمریکا نشان داد.
وزیر خارجه روسیه در مصاحبه با روزنامه مجارستانی «مادیار نامزت با تاکید بر اینکه تحریم های یکجانبه اعمال شده غرب، نمی تواند مسکو را وادار کند مواضع اصولی خود را تغییر دهد، افزود: بدیهی است تلاش ها با ابزار تحریم برای ایجاد فشار، روسیه را از ادامه سیاست های اصولی خود باز نمی دارد و از پیگیری منافع ملی چشم پوشی نمی کند.
وی گفت: در مورد تحریم های ضد روسی هیچ مذاکره ای انجام نمی دهیم و در آینده هم برای شرایط لغو آن گفت وگو نخواهیم کرد.
وی افزود: اتحادیه اروپا لغو تحریم ها را منوط به اجرای توافقنامه مینسک کرده است، در حالیکه ارتباط دادن این مسائل به روسیه بی اساس است، زیرا مسکو طرف مناقشه اکراین نیست. مطرح کردن مساله به صورت کنونی، این کشور را به خودداری از انجام موافقتنامه تشویق می کند و اکنون وضعیتی پیش آمده که روابط روسیه و اتحادیه اروپا درگیر سیاست های غیرمسئولانه کی یف شده است.
آشکار شدن بیشتر اهداف آمریکا و اتحادیه اروپا در عرصه بین المللی بویژه دنباله روی چند کشور عربی از غرب علیه سوریه برای مسکو که در همکاری ضد تروریستی با ارتش این کشور توانست گروه غربی عربی ضد سوری را به قبول آتش بس و از سرگیری مذاکرات حل سیاسی بحران سوریه وادار کند، نشان می دهد، مسکو معادلات جدیدی را وارد ارزیابی های خود کرده است.
از سوی دیگر، روسیه شاهد قدرت نمایی نظامی غربی ها نزدیک مرزهای خود و شرق اروپا است و براساس گزارش های انتشار یافته، ناتو سال 2015 بیش از 200 رزمایش برگزار کرد که نیمی از این تمرین ها نزدیک مرزهای روسیه بوده است.
افزون بر این واقعیت ها، اکنون دامنه حضور نظامی ناتو و آمریکا به کشورهای هم مرز یا نزدیک روسیه یعنی کشورهای لتونی، استونی، لیتوانی، مولداوی و گرجستان پنج جمهوری شوروی سابق رسیده است و جمهوری چک، رومانی و لهستان هم میزبان نظامیان غربی هستند که می تواند روند بازبینی های مسکو را نسبت به اهداف پیدا و پنهان اردوگاه غرب بود به فراتر از اوضاع کنونی لیبی و سوریه بکشاند.