در زمان حیات امام (ره)، روزی برای یک استفتاء از امام به جماران رفته بودم؛ به دفتر کار آقای رسولی محلاتی مراجعه کردم که آن زمان بخش عمده‌ای از مسئولیت‌های دفتر امام را بر عهده داشتند. یک اتاق بسیار کوچک -شاید به زحمت 9 متر می‌شد- تنها دو صندلی و یک میز کوچک در اتاق قرار داشت. یک ویژگی منحصر به فرد این دفتر آن بود که در وسط این اتاق یک درخت تنومند قرار داشت که آقای محلاتی از آن به عنوان فایل استفاده می‌کرد و تمام برگه‌هایش را از آن آویزان کرده بود.
اتاقی که با خبر شدم همچنان با همان درخت قدیمی در جماران  دایر است.

وارد اتاق که شدم چند روحانی مسن را آنجا دیدم که سرپا ایستاده بودند، کار آنها حدود نیم ساعت به درازا کشید و تمام مدت همگی سرپا بودند. اتاق که خلوت شد به آقای محلاتی گفتم بهتر نیست اتاق کار بزرگتری را انتخاب می‌کردید، اینجا که مراجعات فراوانی دارد و این فضای محدود مناسب دفتر امام نیست.

ایشان پاسخ داد؛ "هر چه من و احمدآقا خدمت امام عرض می‌کنیم دفتر را وسیع‌تر کنیم نمی‌پذیرد، حتی احمداقا تا سه حیاط آن طرف‌تر را هم خریده است و الآن خالیست و می‌توانیم
با نقل مکان به آنجا دفتر را بزرگ‌تر کنیم؛ اما امام بشدت مخالف است و قبول نمی‌کند.

ایشان می‌گوید: نمیخواهم به این مجموعه هر روز تشکیلات جدید اضافه شود. تشکیلات عریض و طویل ایجاد فساد میکند.

کاش اندیشه والای امام دراحترام حقیقی به مردم و خدمت بی‌منت را هیچ‌گاه فراموش نمی‌کردیم.

روحش شاد و یادش تا همیشه تاریخ زنده و جاویدان.