وی تصریح کرد: در دانشگاه علوم پزشکی تهران به حدود یک هزار و 100 نفر کارانه پرداخت می شود که به 64 درصد از آنها کارانه کمتر از 10 میلیون تومانی پرداخت می شود، 81 درصد از آنها کمتر از 20 میلیون تومان و به طور کلی 94 درصد، کمتر از 40 میلیون تومان کارانه دریافت می کنند و میزان کارانه، حدود 40 درصد از کارکرد و عملکرد آنها است یعنی هر فردی که به عنوان نمونه 100 واحد کار می کند حداکثر 41 یا 42 درصد به وی پرداخت می شود و باقی مانده آن صرف پرداخت پرسنلی و هزینه های بیمارستانی می شود.
رئیس دانشگاه علوم پزشکی تهران گفت: شخصی که برای یکی از بیمارستان های ما در یک ماه 100 میلیون تومان کار کرده، حدود 40 میلیون تومان کارانه گرفته و این کارانه خارج از حقوق آنها است و متوسط پرداختی حقوق برای اعضای هیئت علمی بالینی حدود 5 و نیم میلیون تومان است و افرادی که در مناطق محروم هستند و به صورت تمام وقت جغرافیایی فقط برای بخش دولتی کار می کنند، حدود 1 میلیون 700 تا 800 هزار تومان بیشتر است.
جعفریان در ادامه افزود: در جایی دیدم یک فیش حقوقی وجود دارد که با مبلغ 228 میلیون تومان منتسب به وزیر بهداشت عنوان شده است. وزیر بهداشت چون عضو هیئت علمی دانشگاه علوم پزشکی تهران است و ابلاغ وی را بنده امضا می کنم تاکید می کنم که ایشان حقوق 8 میلیون تومانی قبل از کسر مالیات از دانشگاه دریافت می کند و هیچ گونه پرداخت دیگری به ایشان در دانشگاه و وزارت بهداشت صورت نمی گیرد و از نهاد ریاست جمهوری نیز مبلغی به عنوان فوق العاده مدیریت در حد 4 میلیون تومان دریافت می کند.
رئیس دانشگاه علوم پزشکی تهران با بیان اینکه هر مبلغی که در دانشگاه پرداخت می شود شفاف است افزود: اینطور نیست که از منابع دولتی حقوق و مزایای پزشکان را پرداخت کنیم بلکه پولی است که از راه تعرفه مصوب دولتی بدست می آید و بی انصافی است که برخی از موارد را به هم وصل کنیم و غیر واقعی جلوه دهیم.
وی دانشگاه علوم پزشکی تهران را بزرگترین دانشگاه تهران از نظر حجم عملیات مالی دانست و افزود: هر جا لازم باشد حاضریم هر اطلاعاتی که لازم باشد را ارئه دهیم البته فیش های حقوقی وزیر بهداشت را دارم که آن را در اختیار روابط عمومی وزارت بهداشت قرار می دهم که در صورت صلاحدید منتشر کنند اما اگر تصور می کنیم که پرداخت ها متعارف نیست، ضوابط را باید تغییر دهیم در حالی که در دانشگاه ما برای دریافت کارانه، سقف 70 میلیون تومان وجود دارد و شاید حدود 25 تا 30 نفر به این سقف می رسند که عدد قابل توجهی در میان یک هزار و 100 کارانه بگیر به حساب نمی آیند و افرادی هستند که تمام زندگی آنها در بیمارستان های دانشگاه می گذرد و از صبح تا شب برای کوتاه تر شدن نوبت انتظار بیماران و فعال تر شدن اتاق های عمل کار می کنند و اینکه تصور کنیم این افراد فقط برای بدست آوردن پول کار می کنند، بی انصافی است.