گروه فرهنگی مشرق- ماجرای دفن پیکر شیخ مرتضی زاهد در حرم حضرت عباس (ع) روایتی شنیدنی دارد. یکی از تاجران تهران از دنیا رفته بود و فرزندانش تصمیم گرفتند جنازه‌اش را به کربلا انتقال دهند و آنجا دفن کنند. اما موفق به گرفتن اجازه از دولت عراق و ایران برای این انتقال نمی‌شدند و مجبور شدند پدرشان را در ایران به خاک بسپارند. او که دفن می‌شود به فاصله‌ی چند روز اجازه‌ی حمل جناز به کربلا به دست فرزندانش می‌رسد و این همزمان می‌شود با ارتحال شیخ مرتضی زاهد. فرزندان آن تاجر اجازه نامه را به خانواده‌ی شیخ مرتضی می‌دهند و جنازه‌ی ایشان پس از انتقال به کربلا در صحن حضرت اباالفضل(ع) به خاک سپرده می‌َشود.
این همه‌ی ماجرا نیست. آیت الله خرازی در رابطه با پیکر آن مرحوم حکایتی را از قول مرحوم پدرش حاج مهدی خرازی نقل کرده با این مضمون: «چند سال پس از فوت شیخ مرتضی زاهد به کربلا مشرف شدم و بر بالای قبر او (شیخ مرتضی) که در یکی از حجره‌های حرم حضرت اباالفضل واقع است رفتم. یکی از خدام حرم که مسئولیت آن حجره را بر عهده داشت، زمانی که فهمید با شیخ مرتضی دوستی و رفاقت داشته‌ام، باب گفت و گو با من را باز کرد و گفت جنازه‌ی صاحب این قبر پس از گذشت چند سال همچنان همانند روز اولش سالم است و شما در یک وقت خلوتی به اینجا بیا، من گوشه‌ای از قبر را باز کنم تا صورت و جنازه‌ی شیخ مرتضی را با چشم‌های خودت ببینی». مرحوم پدرم نپذیرفته و گفته بود این کار از نظر شرعی اشکال دارد» مرحوم آیت الله حاج شیخ احمد سیبویه هم روایتی دیگر در این خصوص نقل کرده با این مضمون: «تا زمانی که در کربلا ساکن بودیم، سر قبر ایشان می‌رفتیم.
چند سال بعد از فوت مرحوم زاهد، صحن حضرت عباس(ع) نیاز به تعمیرات و بازسازی پیدا کرد. در آن تعمیرات، قبر مرحوم زاهد را هم باید می‌شکافتند. اما زمانی که قبر را باز می‌کنند می‌بینند پیکر او بعد از چند سال همچنان سالم و تر و تازه است و هیچ تغییری نکرده»