نمایش مذهبی «اوریا» حكایت دختری یهودی به نام رایا است كه در خواب به او الهام می‌شود برادر مرده‌اش اوریا، زنده است و جایی انتظارش را می‌كشد. رایا مخفیانه و بدور از چشم برادران و پدرش که یک یهودی بسیار متعصب است برای یافتن برادر، به سمت كوفه سفر می‌كند و ... خط داستانی نمایش «اوریا» با وجود تکراری بودن همچنان جذاب است و می تواند مخاطب را تا انتها با خود همراه کند. هاشمی حتی برای اینکه حوصله مخاطب در میان نمایش 75 دقیقه ای اش سر نرود و بتواند مخاطبانی از طیف های مختلف سلیقه ای و سنی داشته باشد ، پاساژهایی را برای هر چه جذاب تر کردن قصه نمایش تدارک دیده. در میانه نمایش ما با فصل هایی طرف هستیم که تم و فضای کار کاملا کمدی می شود و شخصیت هایی جدید به نمایش اضافه می شوند. از جمله این شخصیت ها دو عرب طماع هستند که برای دستیابی به اسب و سکه های رایا نقشه های ابلهانه ای را طرح ریزی می کنند و برای شرعی جلوه دادن کارشان به روایت هایی از معاویه متوسل می شوند.
آنچه نمایش «اوریا» را برای مخاطب متفاوت از سایر نمایش های مذهبی و تاریخی می کند لحن و بیانی است که در نمایشنامه نویسی اتخاذ شده. برعکس اغلب نمایش های مذهبی در نمایش «اوریا» هیچ کدام از شخصیت ها به زبان نوشتاری و ادبی صحبت نمی کنند و لحن و زبان کاملا محاوره ای و عامیانه است. همین موضوع سبب می شود مخاطب عام که اتفاقا مخاطب مورد نظر کارگردان است ارتباط بیشتری با داستان و کاراکترها برقرار کند. درواقع در نمایش «اوریا» داستان در زمان صدر اسلام و ایام شهادت حضرت علی (ع) می گذرد اماشخصیت ها با زبانی امروزی و ساده صحبت می کنند.
در این نمایش از دو دسته از بازیگران استفاده شده است. بازیگران حرفه ای که سابقه نقش آفرینی در نمایش های حرفه ای و فیلم ها و سریال ها را داشته اند و بازیگرانی که قبلا چندان تجربه تئاتری نداشته اند و به اصطلاح در ابتدای راه قرار دارند. این شیوه ای است که سید جواد هاشمی از همان زمانی که مسئول تدریس به نوجوانان علاقمند به تئاتر در کانون فرهنگی حر بود نیز انجام میداد. یعنی قرار دادن بازیگران حرفه ای در کنار تازه کارها . در این رویه بازیگران کم تجربه می توانند از بازیگران با تجربه بیاموزند و بازیگران با سابقه هم از بازیگران جوانتر و تازه کار انگیزه و انرژی می گیرند.