پرسپولیس در واقع در آستانه ضربه خوردن است، تصور کنید اینهمه موقعیت و بازیکن را از دست داده اند و لیست‌شان هم تا حدودی پرشده و حالا نتوانند این دو بازیکن را هم داشته باشند، در آن صورت لطمه بسیار بزرگی بر پیکر پرسپولیس وارد می آید.
هواداران پای تصمیم های حرفه ای می ایستند؟
اما این تیم باید چه کند یا چه باید می کرد که کار به اینجا نرسد؟ با توجه به تغییر مداوم مدیران نمی توان نوشت که باید با این دو بازیکن جوان پیش تر ها قرارداد بلند مدت تری بسته می شد، حتی نمی دانیم در میان این ده مدیری که از سه سال قبل تا کنون در پرسپولیس بوده اند کدامشان با این دو بازیکن قرارداد بسته اند.
اما با این حال پرسپولیس می توانست مسیر بهتری را طی کند به عنوان مثال می توانست طارمی و رضائیان را در نیم فصل دوم فرا بخواند و قراردادشان را تمدید کند، اگر هم بازیکن امتناع کرد آنها را روی سکو بفرستد و به بازی نگیرد تا هم تیم ملی را از دست بدهند و هم سمت آقای گلی را!
این روشی است که باشگاه های بزرگ در پیش می گیرند تا همیشه در اوج باقی بمانند و حتی اگر این دو پیشنهادی هم داشتند می توانستند هر دو را بفروشند و هم زمان از دست ندهند و هم درآمد خوبی داشته باشند.
با این حال باید پرسید که آیا هوادار آنقدر حرفه ای شده که این تصمیم آینده نگرانه را بپذیرد و علیه باشگاهی که ستاره وی را بازی نمی‌دهد موضع نگیرد؟ یا اینهمه هماهنگی اصلا میان مربی و باشگاه وجود دارد؟
باشگاه های بزرگ دنیا چنین رفتاری می کنند تا ستاره ها ماندگار یا سود آور باشند و بازیکن به تنهایی سود نبرد و باشگاه هم منتفع شود اما در ایران هواداران ستاره محور و نتیجه گرا هستند و کسی بخواهد این رفتار سفت و سخت را با بازیکنانشان داشته باشد تیم را معمولا به هم می ریزند.
دلشان با پرسپولیس نیست
باید پرسید که این دو بازیکن قبل از پرسپولیس چه کسی بودند؟ آیا غیر از این است که در این تیم بود که به اوج رسیدند؟ آیا حالا که به اوج رسیده اند باید تا این حد خودپسندانه با این ماجرا برخورد کنند؟
پرسپولیس می تواند باز هم رامین رضائیان و طارمی بسازد. مگر علی کریمی و دایی و مهدوی کیا و باقری نساخت؟ اینها که هرگز نزدیک آن ها هم نخواهند رسید؟
حالا پرسپولیس باید دوباره سازندگی کند و بیش از این هم منتظر این بازیکنان نماند. باشگاه پرسپولیس بزرگ تر از آن است که منتظر دو بازیکن تا ابد بماند و اجازه بدهد که آقایان همه جا بروند و مذاکره کنند و اگر جایی آنها را نخواستند به پرسپولیس بیایند.
پرسپولیس نباید اولویت آخر این بازیکنان باشد که اگر چنین باشد نشان از آن دارد که اینها علاقه قلبی به این باشگاه ندارند و کسی که دلش با تیمش نباشد هرگز نمی تواند کار بزرگی برای تیم انجام دهد. این واقعیتی است مشخص و معلوم.