او اين مورد مي‌گويد: 12 تيرماه هر سال با زنده شدن خاطرات سال 1367 اذيت مي‌شوم و اثرات آن فاجعه بعد از 24 سال هنوز در من باقي مانده است. البته وقتي مي‌بينم كه با وجود اين مشكلات و اتفاقاتي كه براي ملت ايران پيش آمده است، مردم سختي‌ها را با سعه صدر تحمل مي‌كنند و انقلاب اسلامي را پيش مي‌برند خوشحال مي‌شوم و غصه‌ام كم مي‌شود.
وي ماجراي آن روز را اين گونه بيان مي‌كند كه صبح روز يكشنبه 12 تيرماه سال 1367 در حال انجام عمليات غواصي در جنوب شرقي جزيره «لازك» بوديم كه نيروي دريايي منطقه يك سپاه اعلام كرد كه يك فروند هواپيماي مسافربري در جنوب شرقي جزيره هنگام مورد اصابت موشك يك ناو آمريكايي قرار گرفته است.
حدود 35 دقيقه بعد از حادثه به محل رسيديم و به دليل همراه نداشتن سيستم رديابي (GPS)، محل دقيق سقوط هواپيما را پيدا نمي‌كرديم و چون هواپيما به علت انفجار در آسمان متلاشي و در منطقه‌اي وسيع پراكنده شده بود درآن لحظه خودمان هم فكر نمي‌كرديم دقيق آمده باشيم چون چيزي از قطعات هواپيما ديده نمي‌شد.
بعد از حدود 30،40 دقيقه سردرگمي، بعضي قطعات سبك هواپيما و سوغاتي‌هاي مسافران روي آب شناور شدند و من يك چادر مشكي ديدم و به سمت آن رفتيم ولي صاحبش را پيدا نكردم و چون عمليات غواصي در آن لحظه امكان‌پذير نبود در آن نقطه مانديم تا ساير يگان‌ها و قايق‌ها آمدند.
چون اجساد همان لحظه به بالاي آب نمي‌آيند به دنبال قطعات هواپيما گشتيم و بعد از ظهرعمليات غواصي را در عمق 35 متري شروع كرديم و از روز بعد كه تعدادي از اجساد روي سطح آب آمدند حدود 200 جسد را پيدا كرديم اما متاسفانه تعدادي از اجساد ساير شهدا به علت شدت انفجار در آسمان و سقوط در محدوده وسيع پيدا نشد.
مقام‌هاي آمريكايي پس از سرنگوني هواپیماي مسافربري ايران، برای توجیه این جنایت نابخشودنی، دلایل ضد و نقیضی عنوان کردند و کوشیدند این اقدام خصمانه را یک اشتباه قلمداد کنند. اما با توجه به مجهز بودن کشتی جنگی وینسنس به پیشرفته‌ترین سیستم‌های راداری و رایانه‌ای و همچنین مشخص بودن نوع هواپیمای درحال پرواز، مشخص شد که احتمال اشتباه وجود نداشته و این اقدام، کاملاً خصمانه بوده است.
با این حال مقام‌های آمریکایی پس از چندی، در توهینی آشکار به ملت ایران، بر گردن ويليام راجرز فرمانده ناو وينسنس مدال شجاعت انداختند و بدينگونه حمایت رسمی خود را از این جنایت اعلام كردند.