به گزارش مشرق، دیوید کامرون به خوبی به بنیامین نتانیاهو نشان داد که وقتی یک نخست وزیر اعتبار خود را بر سر موضوعی که برایش واجد اهمیت حیاتی است در معرض خطر قرار می دهد و نهایتا شکست می خورد، چه کاری باید انجام دهد. موضوع کلیدی برای کامرون، اروپا و برای نتانیاهو ایران است.
اما سوالی که مطرح می شود این است که در ورای سطح شخصی و در سطح ملی نسخه اسرائیلی برگزیت چه جایگاهی دارد؟ اسرائیل به ملتی نوپا بودن افتخار می کند، اما در حال اتلاف وقت برای عدم خروج از سرزمین های اشغالی است. چه اندازه خون باید ریخته شود و پول خرج شود تا زمان خروج اسرائیل از سرزمین های اشغالی فرا برسد؟
در دنیای امروز روند ادغام جهانی و منطقه ای متوقف شده است. مسئولیت جامعه در قبال مردم و مسئولیت مردم در قبال یکدیگر در حال تضعیف است. ایده حاکمیت فراملیتی در حال نابودی است. احتمال مداخله خارجی مداوم اندک است. نیروهای محلی همواره سرسخت هستند و صبورانه انتظار می کشند تا متجاوزان تسلیم شوند.
ایالات متحده دیگر از جنگ هایی حمایت نمی کند که آن را وارد معرکه ای بی پایان می کند. آمریکا تنها در صورتی تهدید به استفاده کامل از قدرت خود می کند که سرزمین آمریکا مستقیما مورد حمله قرار بگیرد.
صادرات اسرائیل اتخاذ تصمیمی ملی و قاطع برای تعیین مرزهای اسرائیل و تعریف هویت آن را رد می کنند. اسرائیلی هایی که هنوز خواهان به وجود آوردن یک نسل پس از یک دور دیگر شهرک سازی هستند، هنوز ناامید نشده اند. اما آن بخشی از جهان که مصالحه با مصر، اردن و سازمان آزادیبخش فلسطین را اعتبار می دهد در حال فاصله گرفتن از خاورمیانه است و قصد دارد کشورهای منطقه را به حال خود رها کند تا در بحران هایی که خود به وجود آورده اند، فرو روند.
اتحادیه اروپای تضعیف شده به رهبری فرانسه و آلمان منهای انگلیس چه معنای استراتژیکی برای اسرائیل خواهد داشت؟ بدون شک این تحولات بر حماقت شهرک نشینان صحه نمی گذارد.
زمان اوهام و خیالات به سر رسیده است. اسرائیل در حال به جان خریدن خطر مواجهه رودررو با دولت بعدی است زیرا در توازن میان همکاری و رقابت اسرائیل در حال برهم زدن قواعد، با رفتار خارج از عرف و ادب امثال نتانیاهو است.
در کنار تظاهر به برتری اخلاقی و ایدئولوژیکی، رهبران اسرائیل همواره از دهه 1950 و نفوذ شوروری در دولت های عرب همواره با تاسی به قواعد استراتژیک بازی کرده اند. به نظر می رسید که اسرائیل همان اندازه به تلاش ها و اهداف امنیتی آمریکا کمک می کرد که از جانب آن برای حصول به اهداف خود کمک می گرفت. این رویه مادامی که اعلام تمایل اسرائیل به مبادله سرزمین ها برای برقراری صلح به عنوان عامل اختلاف آشکار نشده بود، از کارایی برخوردار بود.
تعارض مشابهی هم اکنون بر سر میزان کمکی که آمریکا باید به اسرائیل بکند تا بتواند مقابل موشک ها از خود دفاع کند، وجود دارد. باراک اوباما معتقد است که توجه زیاد به این موضوع به سایر موضوعات در بودجه دفاع موشکی پنتاگون به ویژه موضوع کره شمالی آسیب می زند. اسرائیل که شهرک سازی ها را به نیازهای نظامی خود که آنها را ضروری توصیف می کند، اولویت می دهد، خودخواهانه خواهان تغییر اولویت های دفاعی ایالات متحده به نفع خویش است. اما واشنگتن زیر بار نمی رود.
در مراسم رونمایی از اف 35 در فورت ورث تگزاس در هفته گذشته بر ماسادا به عنوان برجسته ترین نماد اسرائیل تاکید شد. تحریک به خودکشی هدفی مناسب برای ملتی کوچک و شکننده نیست که هزینه های خود را نیز پرداخت نمی کند (اشاره به داستان تایخی پناه بردن یهودیان به دژ ماسادا و خودکشی دسته جمعی آنها پیش از افتادن به دست سربازان روم باستان).
تنها شهرک نشینان هستند که آماده اند وارد جنگی ابدی به قیمت خون خود یا اعتبار اسرائیلیانی شوند که صلح را بر وسعت سرزمینی ترجیح می دهند. اسرائیل نمی تواند این سرزمین ها را بگیرد، اما ممکن است این سرزمین ها و جنگ بر سر آنها اسرائیل را ببلعد. اسرائیل باید هر چه سریعتر با توافق از این سرزمین ها خارج شود.
منبع: دیپلماسی ایرانی
اما سوالی که مطرح می شود این است که در ورای سطح شخصی و در سطح ملی نسخه اسرائیلی برگزیت چه جایگاهی دارد؟ اسرائیل به ملتی نوپا بودن افتخار می کند، اما در حال اتلاف وقت برای عدم خروج از سرزمین های اشغالی است. چه اندازه خون باید ریخته شود و پول خرج شود تا زمان خروج اسرائیل از سرزمین های اشغالی فرا برسد؟
در دنیای امروز روند ادغام جهانی و منطقه ای متوقف شده است. مسئولیت جامعه در قبال مردم و مسئولیت مردم در قبال یکدیگر در حال تضعیف است. ایده حاکمیت فراملیتی در حال نابودی است. احتمال مداخله خارجی مداوم اندک است. نیروهای محلی همواره سرسخت هستند و صبورانه انتظار می کشند تا متجاوزان تسلیم شوند.
ایالات متحده دیگر از جنگ هایی حمایت نمی کند که آن را وارد معرکه ای بی پایان می کند. آمریکا تنها در صورتی تهدید به استفاده کامل از قدرت خود می کند که سرزمین آمریکا مستقیما مورد حمله قرار بگیرد.
صادرات اسرائیل اتخاذ تصمیمی ملی و قاطع برای تعیین مرزهای اسرائیل و تعریف هویت آن را رد می کنند. اسرائیلی هایی که هنوز خواهان به وجود آوردن یک نسل پس از یک دور دیگر شهرک سازی هستند، هنوز ناامید نشده اند. اما آن بخشی از جهان که مصالحه با مصر، اردن و سازمان آزادیبخش فلسطین را اعتبار می دهد در حال فاصله گرفتن از خاورمیانه است و قصد دارد کشورهای منطقه را به حال خود رها کند تا در بحران هایی که خود به وجود آورده اند، فرو روند.
اتحادیه اروپای تضعیف شده به رهبری فرانسه و آلمان منهای انگلیس چه معنای استراتژیکی برای اسرائیل خواهد داشت؟ بدون شک این تحولات بر حماقت شهرک نشینان صحه نمی گذارد.
زمان اوهام و خیالات به سر رسیده است. اسرائیل در حال به جان خریدن خطر مواجهه رودررو با دولت بعدی است زیرا در توازن میان همکاری و رقابت اسرائیل در حال برهم زدن قواعد، با رفتار خارج از عرف و ادب امثال نتانیاهو است.
در کنار تظاهر به برتری اخلاقی و ایدئولوژیکی، رهبران اسرائیل همواره از دهه 1950 و نفوذ شوروری در دولت های عرب همواره با تاسی به قواعد استراتژیک بازی کرده اند. به نظر می رسید که اسرائیل همان اندازه به تلاش ها و اهداف امنیتی آمریکا کمک می کرد که از جانب آن برای حصول به اهداف خود کمک می گرفت. این رویه مادامی که اعلام تمایل اسرائیل به مبادله سرزمین ها برای برقراری صلح به عنوان عامل اختلاف آشکار نشده بود، از کارایی برخوردار بود.
تعارض مشابهی هم اکنون بر سر میزان کمکی که آمریکا باید به اسرائیل بکند تا بتواند مقابل موشک ها از خود دفاع کند، وجود دارد. باراک اوباما معتقد است که توجه زیاد به این موضوع به سایر موضوعات در بودجه دفاع موشکی پنتاگون به ویژه موضوع کره شمالی آسیب می زند. اسرائیل که شهرک سازی ها را به نیازهای نظامی خود که آنها را ضروری توصیف می کند، اولویت می دهد، خودخواهانه خواهان تغییر اولویت های دفاعی ایالات متحده به نفع خویش است. اما واشنگتن زیر بار نمی رود.
در مراسم رونمایی از اف 35 در فورت ورث تگزاس در هفته گذشته بر ماسادا به عنوان برجسته ترین نماد اسرائیل تاکید شد. تحریک به خودکشی هدفی مناسب برای ملتی کوچک و شکننده نیست که هزینه های خود را نیز پرداخت نمی کند (اشاره به داستان تایخی پناه بردن یهودیان به دژ ماسادا و خودکشی دسته جمعی آنها پیش از افتادن به دست سربازان روم باستان).
تنها شهرک نشینان هستند که آماده اند وارد جنگی ابدی به قیمت خون خود یا اعتبار اسرائیلیانی شوند که صلح را بر وسعت سرزمینی ترجیح می دهند. اسرائیل نمی تواند این سرزمین ها را بگیرد، اما ممکن است این سرزمین ها و جنگ بر سر آنها اسرائیل را ببلعد. اسرائیل باید هر چه سریعتر با توافق از این سرزمین ها خارج شود.
منبع: دیپلماسی ایرانی