علی کریمی، وحید هاشمیان و علی دایی سه بازیکنی بودند که در بایرن مونیخ به میدان رفتند و مهدی مهدوی‌کیا با حضور متمادی و تاثیرگذار خود در هامبورگ موجب رشد تیم ملی و معرفی فوتبال ایران به جهان شده بودند. البته در این سال‌ها بازیکنان زیادی بودند که به تیم‌های درجه دو اروپا هم منتقل شدند  اما نتوانستند بیش از این پیشرفت کنند. پس از جام جهانی۲۰۰۶ و بازنشستگی و افول ستاره‌های تیم ملی، فوتبال ایران هم با افت محسوسی مواجه شد و کمتر فوتبالیستی از ایران راهی اروپا می شد. جواد نکونام، مسعود شجاعی و آندرانیک تیموریان در چنین وضعیتی تنها لژیونرهای ایرانی شاغل در اروپا به شمار می‌رفتند که موفق شدند در فوتبال سطح اول اسپانیا و انگلیس بازی کنند.

بعد از گذشت حدود یک دهه از جام جهانی ۲۰۰۶ که یکی از پر ستاره ‌ترین تیم های ملی فوتبال در اختیار برانکو ایوانکوویچ بود، تیم ملی ایران اکنون در آستانه تجربه یکی از بهترین دوران‌های خود است. فوتبال ایران در حال حاضر فقط حدود ۱۲ لژیونر در فوتبال اروپا دارد که اکثریت این بازیکنان سال‌های اولیه فوتبال‌شان را تجربه می کنند و شانس پیشرفت و رسیدن به لیگ‌های معتبر را هم دارند.

سطح بالای فوتبال اروپا و استفاده از امکانت پیشرفته و مدرن  در کنار پایین بودن سطح امکانات و سخت افزار در ایران، بازیکنان مستعد ایرانی را ترغیب به حضور در اروپا کرده است؛ جایی که سردار آزمون، علی جهانبخش، سعید عزت اللهی و ... قبل از بیست سالگی آینده خود را در گرو حضور در اروپا می‌بینند و صد البته که کار درستی را هم انجام داده‌اند. میانگین سنی ۲۴.۱ برای لژیونرهای فوتبال ایران یک رقم عالی است و نشان می‌دهد که آنها تا سال‌های سال می‌توانند در اروپا بازی کنند. از ۱۲ لژیونر اروپایی ایران، شش نفر هم زیر ۲۳ سال هستند.

شاید برخی به لیگ‌هایی که فوتبالیست‌های ایرانی مشغول به بازی هستند خرده بگیرند اما کسی را نمی‌توان پیدا کرد که با قاطعیت بگوید سطح لیگ برتر ایران بالاتر از این کشورهاست. سال‌ها افسوس این را می‌خوردیم که ژاپن و کره‌جنوبی نمایندگان زیادی در فوتلال اروپا دارند اما خیلی از بازیکنان آسیایی شرقی هم از لیگ‌های پرتغال، روسیه، هلند و ... کارشان را آغاز کردند و به لالیگا، بوندس لیگا، لیگ‌برتر و سری آ رسیدند. حضور کوتاه مدت بازیکنانی مانند جهانبخش، آزمون، عزت‌اللهی و ... توانسته آنها را سریعتر به پیراهن تیم ملی برساند و سطح فنی تیم ملی را هم بالاتر ببرد.

شاید یکی از دلایلی که بعد از جام جهانی ۲۰۰۶ کمتر شاهد حضور ایرانی‌ها در اوپا بودیم افزایش نجومی قراردادها در کشورهای عربی حاشیه خلیج فارس و حتی لیگ برتر ایران بود؛ زمانی که بازیکنان ایرانی در سال‌های اولیه فوتبال‌شان راهی امارات و قطر می شدند و پس از چند سال با جیب پر و فوتبالی رو به پایان به ایران باز می‌گشتند.

لژیونرهای ایرانی اکنون در لیگ‌های روسیه، نروژ، ترکیه، هلند، یونان، پرتغال، آلمان و کرواسی به میدان می‌روند و زمزمه‌هایی از حضور آن‌ها در کشورهای صاحب سبک هم شنیده می‌شود. هر چند در همین فصل بازیکنان جوان دیگری هم می‌توانستند به اروپا بروند و احتمالا در آینده این اتفاق رخ خواهد داد.

در همین فصل نقل و انتقالات اخیر ایران چهار بازیکن دیگر هم راهی اروپا شدند تا مسیر موفقیت و شاید رسیدن به ۵ لیگ معتبر اروپا را سریع‌تر طی کنند. در ادامه نگاهی به سن و باشگاه لژیونرهای ایرانی شاغل در اروپا می اندازیم: