کیارستمی تنها فیلمساز جشنواره ای ما بود که لیاقت نقد داشت و برای جایزه جشنواره ها، وطن نمیفروخت، خودش را هم نمیفروخت...
کیارستمی گفت: «من همه نقدهایت را میخوانم بخصوص درباره خودم، و لذت می برم.» با لبخند گفتم امیدوارم...
او ظرفیت نقد داشت؛ آن هم نقدی به تندی «ترس در کلوزآپ» که یك صدم اش را دیگران تاب نمیآورند و خنجر میکشند.
او را دوست ميداشتم بدون اینکه فیلم هایش را دوست بدارم...