به گزارش مشرق، هنر می‌خواهد، هنری بس بزرگ که به تیم ملی کشور خودت بهترین زمین چمن را ندهی و آن را صندلی کرده، قاب کنی و آن را در اختیار باشگاه ها بگذاری، هنر می خواهد و به نظر می رسد ما هنرمند هستیم، هنرمندانی که نه ورزشگاه می سازیم، نه زمین چمن درجه یک و نه همان را که داریم به تیم ملی کشورمان می‌دهیم!
زمین‌مان خراب می شود!
درد دارد این هنرمندی که کی‌روش فریاد بزند به من بهترین زمین چمن را بدهید تا تیم ملی کشورتان را روی آن تمرین بدهم و وزیر ورزش بگوید: «نمی دهیم، قرار است روی این زمین استقلال و پرسپولیس بازی کنند برای تیم ملی دیگر جا ندارد!
به این خبر دقت کنید: « پس از اعتراض های شدید کی‌روش برای چند نوبت زمین اصلی آزادی برای تمرین کردن در اختیار تیم ملی قرار گرفت اما حالا امروز دوباره محمود گودرزی از در اختیار قرار نگرفتن آزادی به تیم ملی خبر داده است: آزادی متعلق به مسابقات رسمی تیم ملی و سراسری باشگاه‌هاست و برای تمرین کردن نیست. اگر قرار باشد هر تیمی اراده کند و بخواهد در این زمین تمرین کرده و آن را خراب کند، برای برگزاری مسابقات دچار مشکل می‌شویم. همان‌طور که گفتم زمین ورزشگاه آزادی برای مسابقات تیم ملی و سراسری باشگاه‌ها است. »
آزادی را برای شکست غرور ملی آماده نگه می‌داریم!
هنرمندی وجود ندارد به عنوان مشاور به وزیر ورزش بگوید که اگر تیم ملی روی بهترین زمین ها تمرین نکند، این استادیوم با همه صندلی‌های جدید پلاستیکی اش که ظاهرا دردانه اش هم کرده، تنها میعادگاه شکست های تیم ملی ایران خواهد بود و بس.
بله ما هم می‌دانیم شما هم می‌دانید که روی زمین چمن با ظرفیت مشخص و معلومی می توان مسابقه برگزار کرد و اتفاقا به همین دلیل هم هست که باشگاه ها و فدراسیون های فوتبال برای تمرین بعضا بیش از هشت زمین چمن آماده می کنند تا تیم هایشان هر روز روی یکی از این زمین ها تمرین کند و دیگر زمین ها فرصت ترمیم و نو به نو شدن داشته باشند.
حالا اما ما هشت زمین را نداریم، تنها یک آزادی داریم که استاندارد است و البته آن را هم به تیم ملی نمی دهیم تا خراب نشود. شرایط این روزهای فوتبال ایران مثل آن کودکی است که کفش نو خریده و آن را نمی‌پوشد و بالای سرش موقع خواب می‌گذارد تا مطمئن شود که کفش هایش خراب نمی شود.
استادیوم آزادی الان چنین وضعی دارد، آن را نونوار کرده‌ایم و پس از سال‌ها بالاخره به زور کنفدراسیون فوتبال آسیا آن را صندلی‌دار کرده‌ایم « طبقه دوم » اما آن را گذاشته‌ایم بالای سرمان تا خراب نشود غافل از اینکه تنها زمین استاندارد در ایران همین زمین است و تیم ملی مثل فرزند طلاق یا کودک کار بیرون از این زمین ایستاده و پرسپولیس و استقلال را در آن زمین به عنوان کودک های دیگر این خانواده می بیند.
فدراسیون فوتبال بدون زمین فوتبال!
اجازه بدهید اینگونه به ماجرا نگاه کنیم؛ این دو تیم بزرگ کشورمان که سازنده‌های اصلی فوتبال در ایران بوده‌اند و حتی تیم ملی ایران هم همیشه روی شانه‌های این دو ایستاده و اتفاقا به شدت به مراقبت و کمک نیاز دارند، زیر مجموعه وزارت ورزش هستند و تیم ملی زیر مجموعه فدراسیون فوتبال.
اول: چرا فدراسیون فوتبال ایران یک ورزشگاه ملی برای تیم ملی، خاص تیم ملی، ویژه تمرینات و مسابقات تیم ملی مثل پارک دوپرنس فرانسه یا ویمبلی لندن و ... ندارد که
دست گدایی جلوی وزارت ورزش دراز نکند؟
دوم: چرا وزارت ورزش که کنترل آزادی را از دور دارد، آن را به تیم ملی ایران نمی دهد؟ چرا وزارت به آن بزرگی برای استقلال و پرسپولیس یک ورزشگاه نمی سازد؟ چرا در کنار این آزادی غول پیکر صندلی دار شده و نونوار و عزیز کرده چند زمین چمن کاملا استاندارد نمی سازد؟ چرا به جای ساخت چمن با صندلی های ورزشگاه – صندلی های نو – عکس می‌گیرند؟ آیا صندلی پلاستیکی زدن به این ورزشگاه بزرگ آن هم با فشار کنفدراسیون فوتبال آسیا، هنر بزرگی بوده است؟
سوم: همه اتفاقات اخیر از لغو اردوی تیم ملی به خاطر اردوی پرسپولیس گرفته تا لغو تمرینات تیم ملی در ورزشگاه آزادی که تنها زمین استاندارد فوتبال ایران است موید چیست؟ حمایت از سرخابی‌های پایتخت؟ یعنی تیم ملی مثل کودک کار از خانه رانده شود و خودش برود جای دیگری روی پا بایستد؟
اگر این فرضیه درست باشد اتفاق خوبی است چون این دو باشگاه یتیم ترین، پردرآمدترین و توامان فقیرترین باشگاه های ایران هستند اما اگر حمایت این است چرا نمی‌توانند یک مدیر عامل برای این تیم‌ها پیدا کنند یا چرا کارنامه دارها را مدیر نمی‌کنند و چرا آنهمه این دو – هر دو – را ضعیف نگه می‌دارند؟
شک نکنید پیروزی در کار نیست!
به نظر می‌رسد درد، استقلال و پرسپولیس نیستند، تیم ملی است و کی روش وگرنه دهها سال است که تیم ملی و استقلال و پرسپولیس در آزادی مشترک هستند و تقابلی با هم ندارند.
چهارم: اردوی تیم ملی را لغو کردیم، زمین استاندارد مورد تایید سرمربی را به این تیم نمی‌دهیم، دستور استراحت به بازیکنان تیم ملی را هم لغو می‌کنیم.
با این شرایط کسی انتظار پیروزی تیم ملی را مقابل قطر و آن همه زمین تمرینش برای عادت به فوتبال مدرن و سریع و تکضرب، مقابل ازبکستان متحد شده و کره و چین وسط دهها زمین تمرین و پاس های سریع و زمینی دارد؟
زمین‌مان خراب می شود!
درد دارد این هنرمندی که کی‌روش فریاد بزند به من بهترین زمین چمن را بدهید تا تیم ملی کشورتان را روی آن تمرین بدهم و وزیر ورزش بگوید: «نمی دهیم، قرار است روی این زمین استقلال و پرسپولیس بازی کنند برای تیم ملی دیگر جا ندارد!
به این خبر دقت کنید: « پس از اعتراض های شدید کی‌روش برای چند نوبت زمین اصلی آزادی برای تمرین کردن در اختیار تیم ملی قرار گرفت اما حالا امروز دوباره محمود گودرزی از در اختیار قرار نگرفتن آزادی به تیم ملی خبر داده است: آزادی متعلق به مسابقات رسمی تیم ملی و سراسری باشگاه‌هاست و برای تمرین کردن نیست. اگر قرار باشد هر تیمی اراده کند و بخواهد در این زمین تمرین کرده و آن را خراب کند، برای برگزاری مسابقات دچار مشکل می‌شویم. همان‌طور که گفتم زمین ورزشگاه آزادی برای مسابقات تیم ملی و سراسری باشگاه‌ها است. »
آزادی را برای شکست غرور ملی آماده نگه می‌داریم!
هنرمندی وجود ندارد به عنوان مشاور به وزیر ورزش بگوید که اگر تیم ملی روی بهترین زمین ها تمرین نکند، این استادیوم با همه صندلی‌های جدید پلاستیکی اش که ظاهرا دردانه اش هم کرده، تنها میعادگاه شکست های تیم ملی ایران خواهد بود و بس.
بله ما هم می‌دانیم شما هم می‌دانید که روی زمین چمن با ظرفیت مشخص و معلومی می توان مسابقه برگزار کرد و اتفاقا به همین دلیل هم هست که باشگاه ها و فدراسیون های فوتبال برای تمرین بعضا بیش از هشت زمین چمن آماده می کنند تا تیم هایشان هر روز روی یکی از این زمین ها تمرین کند و دیگر زمین ها فرصت ترمیم و نو به نو شدن داشته باشند.
حالا اما ما هشت زمین را نداریم، تنها یک آزادی داریم که استاندارد است و البته آن را هم به تیم ملی نمی دهیم تا خراب نشود. شرایط این روزهای فوتبال ایران مثل آن کودکی است که کفش نو خریده و آن را نمی‌پوشد و بالای سرش موقع خواب می‌گذارد تا مطمئن شود که کفش هایش خراب نمی شود.
استادیوم آزادی الان چنین وضعی دارد، آن را نونوار کرده‌ایم و پس از سال‌ها بالاخره به زور کنفدراسیون فوتبال آسیا آن را صندلی‌دار کرده‌ایم « طبقه دوم » اما آن را گذاشته‌ایم بالای سرمان تا خراب نشود غافل از اینکه تنها زمین استاندارد در ایران همین زمین است و تیم ملی مثل فرزند طلاق یا کودک کار بیرون از این زمین ایستاده و پرسپولیس و استقلال را در آن زمین به عنوان کودک های دیگر این خانواده می بیند.
فدراسیون فوتبال بدون زمین فوتبال!
اجازه بدهید اینگونه به ماجرا نگاه کنیم؛ این دو تیم بزرگ کشورمان که سازنده‌های اصلی فوتبال در ایران بوده‌اند و حتی تیم ملی ایران هم همیشه روی شانه‌های این دو ایستاده و اتفاقا به شدت به مراقبت و کمک نیاز دارند، زیر مجموعه وزارت ورزش هستند و تیم ملی زیر مجموعه فدراسیون فوتبال.
اول: چرا فدراسیون فوتبال ایران یک ورزشگاه ملی برای تیم ملی، خاص تیم ملی، ویژه تمرینات و مسابقات تیم ملی مثل پارک دوپرنس فرانسه یا ویمبلی لندن و ... ندارد که
دست گدایی جلوی وزارت ورزش دراز نکند؟
دوم: چرا وزارت ورزش که کنترل آزادی را از دور دارد، آن را به تیم ملی ایران نمی دهد؟ چرا وزارت به آن بزرگی برای استقلال و پرسپولیس یک ورزشگاه نمی سازد؟ چرا در کنار این آزادی غول پیکر صندلی دار شده و نونوار و عزیز کرده چند زمین چمن کاملا استاندارد نمی سازد؟ چرا به جای ساخت چمن با صندلی های ورزشگاه – صندلی های نو – عکس می‌گیرند؟ آیا صندلی پلاستیکی زدن به این ورزشگاه بزرگ آن هم با فشار کنفدراسیون فوتبال آسیا، هنر بزرگی بوده است؟
سوم: همه اتفاقات اخیر از لغو اردوی تیم ملی به خاطر اردوی پرسپولیس گرفته تا لغو تمرینات تیم ملی در ورزشگاه آزادی که تنها زمین استاندارد فوتبال ایران است موید چیست؟ حمایت از سرخابی‌های پایتخت؟ یعنی تیم ملی مثل کودک کار از خانه رانده شود و خودش برود جای دیگری روی پا بایستد؟
اگر این فرضیه درست باشد اتفاق خوبی است چون این دو باشگاه یتیم ترین، پردرآمدترین و توامان فقیرترین باشگاه های ایران هستند اما اگر حمایت این است چرا نمی‌توانند یک مدیر عامل برای این تیم‌ها پیدا کنند یا چرا کارنامه دارها را مدیر نمی‌کنند و چرا آنهمه این دو – هر دو – را ضعیف نگه می‌دارند؟
شک نکنید پیروزی در کار نیست!
به نظر می‌رسد درد، استقلال و پرسپولیس نیستند، تیم ملی است و کی روش وگرنه دهها سال است که تیم ملی و استقلال و پرسپولیس در آزادی مشترک هستند و تقابلی با هم ندارند.
چهارم: اردوی تیم ملی را لغو کردیم، زمین استاندارد مورد تایید سرمربی را به این تیم نمی‌دهیم، دستور استراحت به بازیکنان تیم ملی را هم لغو می‌کنیم.
با این شرایط کسی انتظار پیروزی تیم ملی را مقابل قطر و آن همه زمین تمرینش برای عادت به فوتبال مدرن و سریع و تکضرب، مقابل ازبکستان متحد شده و کره و چین وسط دهها زمین تمرین و پاس های سریع و زمینی دارد؟