فرار میکنم از کوخ‌های خاک‌آلود
هراس وافرم از شام‌های تیره و تار
وجوب شرعی و عقلی است این روانه شدن
ستاره در حرمش میکند گدائی نور
نوشته اند: «علیک الرّفیق ثمّ طریق»
«غلام همت آنم که زیر چرخ کبود»
هر آنچه کرد که از زلف او جدا بشوم
خموش باش کنیسا! سکوت بانگ جرس!
سکوت، اسقف و پاپ و برهمن و خاخام!
«رواق منظر چشم من آشیانه‌ی توست»
بزرگ و کوچک و پیر و جوان و مرد و زن
منجّمان همه مات تلألؤات تو اند
توئی خدای خدایان مردم یونان
اگر به «خاتم مهر طبیب ها» شهره ست
مناره‌های تو سرتر ز هر چه برج بلند
قسم به هر چه که زیباتر است از زیبا
چقدر تا سر زلف تو پر زده سیمرغ
مسیر شوسه‌ی شهری به شهر مشهد را
شبیه خانه‌ی کعبه حریم تو امن است
"فقیر و خسته به درگاهت آمدم، رحمی!"
علی الصّباح قیامت به نعره خواهم گفت: