به گزارش مشرق، قبل از آغاز پنجمین روز رقابت‌های المپیک 2016 ریو امیدی برای حضور ایران در پایان در جدول مدالی وجود نداشت اما اتفاق‌های این روز به شکل دیگری رقم خورد.
مجتبی عابدینی در اسلحه سابر المپیک 2016 ریو به مانند بسیاری از ورزشکاران ایران در المپیک برخلاف انتظارها ظاهر شد. حضور او اما با یک تفاوت آشکار با خیلی‌ها داشت.
کسی از عابدینی توقع نداشت که در این بازی‌ها چنین نمایشی از خود نشان دهد. او در دور اول برابر قهرمان اروپا و نایب قهرمان جهان قرار گرفت. برابر "یاگودکا" از اوکراین با نتیجه 15-9 به پیروزی رسید تا به مانند المپیک لندن به جمع 16 نفر برتر راه پیدا کند.
درخشش او در المپیک از دور یک هشتم آغاز شد جایی که برابر "گو" شمشیرباز کره جنوبی که قهرمانی المپیک 2012 لندن را در بخش تیمی اسلحه سابر در اختیار داشت به برتری 15 بر 12 رسید. اوحدود 12 سال بود که برابر هیچ شمشیربازی در آسیا شکست نخورده بود.
عابدینی از این مسابقه به عنوان سخت‌ترین بازی زندگی‌اش سخن گفت و او از این سختی سربلند بیرون آمد. با این پیروزی عابدینی برای نخستین بار در تاریخ شمشیربازی ایران به جمع هشت نفر برتر المپیک صعود کرد.
حریف بعدی ورزشکاری از مهد شمشیربازی جهان بود. "وینسنت آنستت" از فرانسه سومین شمشیربازی بود که عابدینی او را از زیر تیغ گذراند. 15 بر 13 نتیجه این بازی بود که به نفع عابدینی رقم خورد.
بعد از این پیروزی مدال در انتظار این شمشیرباز بود. جدال با "داریل هامر" از آمریکا برای فینالیست شدن خوان سختی بود.
این صعود تا اندازه‌ای برای مسئولان ایران مهم بود که رییس کمیته ملی المپیک در زمان رقابت او پیامی را ارسال کرد.
دیدار هامر و عابدینی آغاز شد. شاید برای اولین بار مردم ایران تا نیمه های شب برای دیدن یک مسابقه شمشیربازی بیدار ماندند. بازی که نفسگیر پیش رفت اما در پایان تنها آه و افسوس ایرانی ها باقی ماند.
بعد از باخت نزدیک 15-14 برابر حریف آمریکایی و مبارزه جانانه شمشیرباز ایران همه به روال معمول حرف هایی زدند که شاید نه تنها مردم بلکه عابدینی با آن نتوانستند آرام شوند. باخت نزدیک در نیمه نهایی با هیچ جمله ای مثل؛ این درخشش برابر طلا بود و یا هر چیز دیگر نمی‌توانست ناراحتی را از میان ببرد.
زمان کم میان رقابت نیمه‌نهایی و رده‌بندی باعث شد عابدینی نتواند روحیه خود را بازیابی کند. او در برابر قهرمان المپیک 2012 لندن یعنی "کیم" قرار گرفت و بازی همیشگی خود را آغاز کرد و در نهایت 15 بر 8 برابر این حریف شکست خورد تا در یک قدمی مدال متوقف شود.
بعد از نمایش عابدینی برابر شمیرباز کره ای بسیاری به این نتیجه رسیدند که او هم شانس مدال است. این موضوع در بین مسئولان ایران نیز وجود داشت. شاید هیچ یک از مسئولان اصلی ورزش ایران به فکر مدال عابدینی نبودند.
وزارت ورزش و هم چنین کمیته ملی المپیک قبل از اعزام به ریو صحبت‌هایشان مبنی براین بود که مجتبی عابدینی شانس خوبی برای رسیدن به رده های بالای المپیک دارد. اما هیچ یک از آن ها از روی مدال عابدینی حساب نمی‌کردند. هرچند بعد از درخشش او در چند مسابقه ابتدایی همه از عابدینی تمجید کردند و طوری برخورد کردند که گویی منتظر این نتیجه بودند.
رییس کمیته ملی المپیک هم در حین مسابقه او پیامی را به مناسبت پیروزی های او ارسال کرد. به نظر می رسید مسئولان هم خودشان توقع چنین نمایشی را نداشتند.
عملکرد عابدینی در المپیک تنها یک اتفاق نبود او در یک سال گذشته به همراه علی پاکدامن نتایج خوبی را کسب کرده که نشان می دهد با برنامه پیش رفته اند.
اما مشکل اینجاست که عابدینی به مانند برخی از ورزشکاران درمصاحبه و صحبت های خود دائم از مدال واهی که هیچ گاه به دست نمی آید سخن نگفت. عابدینی و برخی از ورزشکاران به مانند او ترجیح دادند به جای اینکه با مصاحبه هایشان مسئولان ناآگاه را قانع کنند، مدال بگیرند و کارشان را در میدان مسابقه انجام داد.
عابدینی در مصاحبه‌های خود قبل از المپیک به این موضوع اشاره کرد که کم کاری نمی‌کند و با اینکه کار سخت است اما به مدال هم فکر می‌کند.
این مصاحبه ها شاید برای مسئولان و کل ورزش ایران نا آشنا باشد چرا که ورزشکاران ما دائم از توقع های خود از فدراسیون ، وزارت ورزش و کمیته ملی المپیک صحبت می کنند و می‌خواهند به آن ها رسیدگی بیشتری صورت بگیرد. شیوه‌ای که به نظر تاثیرگذار و نتیجه بخش بوده است.
مسئولان ورزش کشور باید بدانند که ورزشکارانی که به مانند عابدینی سخت کار می کنند، شایستگی این را دارند که بیشتر مورد توجه قرار بگیرند. ورزشکارانی که به فکر انجام وظیفه خود هستند و به جای اینکه به کمبود ها اشاره کنند و این موضوع را بهانه ای برای شکست بدانند، همواره بیشتر تلاش می‌کنند.
همه متوجه شرایط شمشیربازی ایران هستند و می دانند که این رشته در تهران حتی یک سالن استاندارد ندارد. با این شرایط و بدون اینکه اعتراض و حتی اعتصابی صورت بگیرد عابدینی و ورزشکارانی به مانند او کار خودشان را انجام دادند.
معاون امور قهرمانی و حرفه‌ای وزیر ورزش بعد از چهارمی عابدینی در المپیک اعلام کرد که او انتظارها را برآورده کرده است. صحبتی عجیب از معاون وزیر. چرا که همه می‌دانند عابدینی فراتر از انتظار ها بود تا جایی که باعث حیرت مسئولان هم شده بود و رییس کمیته ملی المپیک به خاطر درخشش او در میان مسابقه هایش پیامی را ارسال کرد.
شوالیه، زورو و بسیاری از کلمه ها صفت هایی بود که به عابدینی نسبت داده شد اما او هیچ کدام از آن ها نیست. او مجتبی عابدینی ست که باید به اندازه شایستگی اش مورد توجه قرار بگیرد.
هرچند ورزش ایران عادت کرده است ورزشکارانی را که بیشتر از بقیه اعتراض می کنند سعی می کنند بیشتر در چشم باشند را مورد توجه قرار دهد.
چندروزی بیشتر از درخشش عابدینی در المپیک نمی‌گذرد و هنوز صحبت از اوست اما مشخص نیست بعد از پایان هیاهو در ریو مسئولان و حتی مردم او را به یاد می آورند یا خیر؟ آیا به یاد می آورند ورزشکاری که شاید خیلی‌ها برای نخستین بار نامش را شنیده بودند در روزهای ناکامی ایران، مردم را به مدال امیدوار کرد و برابر تمام قهرمانان نامدار شمشیربازی جهان به تنهایی جنگید؟ و یا اینکه او هم فراموش می شود و ورزش ایران بازهم ثابت می‌کند که مدال و جنجال تنها راز برای فراموش نشدن است.
مجتبی عابدینی در اسلحه سابر المپیک 2016 ریو به مانند بسیاری از ورزشکاران ایران در المپیک برخلاف انتظارها ظاهر شد. حضور او اما با یک تفاوت آشکار با خیلی‌ها داشت.
کسی از عابدینی توقع نداشت که در این بازی‌ها چنین نمایشی از خود نشان دهد. او در دور اول برابر قهرمان اروپا و نایب قهرمان جهان قرار گرفت. برابر "یاگودکا" از اوکراین با نتیجه 15-9 به پیروزی رسید تا به مانند المپیک لندن به جمع 16 نفر برتر راه پیدا کند.
درخشش او در المپیک از دور یک هشتم آغاز شد جایی که برابر "گو" شمشیرباز کره جنوبی که قهرمانی المپیک 2012 لندن را در بخش تیمی اسلحه سابر در اختیار داشت به برتری 15 بر 12 رسید. اوحدود 12 سال بود که برابر هیچ شمشیربازی در آسیا شکست نخورده بود.
عابدینی از این مسابقه به عنوان سخت‌ترین بازی زندگی‌اش سخن گفت و او از این سختی سربلند بیرون آمد. با این پیروزی عابدینی برای نخستین بار در تاریخ شمشیربازی ایران به جمع هشت نفر برتر المپیک صعود کرد.
حریف بعدی ورزشکاری از مهد شمشیربازی جهان بود. "وینسنت آنستت" از فرانسه سومین شمشیربازی بود که عابدینی او را از زیر تیغ گذراند. 15 بر 13 نتیجه این بازی بود که به نفع عابدینی رقم خورد.
بعد از این پیروزی مدال در انتظار این شمشیرباز بود. جدال با "داریل هامر" از آمریکا برای فینالیست شدن خوان سختی بود.
این صعود تا اندازه‌ای برای مسئولان ایران مهم بود که رییس کمیته ملی المپیک در زمان رقابت او پیامی را ارسال کرد.
دیدار هامر و عابدینی آغاز شد. شاید برای اولین بار مردم ایران تا نیمه های شب برای دیدن یک مسابقه شمشیربازی بیدار ماندند. بازی که نفسگیر پیش رفت اما در پایان تنها آه و افسوس ایرانی ها باقی ماند.
بعد از باخت نزدیک 15-14 برابر حریف آمریکایی و مبارزه جانانه شمشیرباز ایران همه به روال معمول حرف هایی زدند که شاید نه تنها مردم بلکه عابدینی با آن نتوانستند آرام شوند. باخت نزدیک در نیمه نهایی با هیچ جمله ای مثل؛ این درخشش برابر طلا بود و یا هر چیز دیگر نمی‌توانست ناراحتی را از میان ببرد.
زمان کم میان رقابت نیمه‌نهایی و رده‌بندی باعث شد عابدینی نتواند روحیه خود را بازیابی کند. او در برابر قهرمان المپیک 2012 لندن یعنی "کیم" قرار گرفت و بازی همیشگی خود را آغاز کرد و در نهایت 15 بر 8 برابر این حریف شکست خورد تا در یک قدمی مدال متوقف شود.
بعد از نمایش عابدینی برابر شمیرباز کره ای بسیاری به این نتیجه رسیدند که او هم شانس مدال است. این موضوع در بین مسئولان ایران نیز وجود داشت. شاید هیچ یک از مسئولان اصلی ورزش ایران به فکر مدال عابدینی نبودند.
وزارت ورزش و هم چنین کمیته ملی المپیک قبل از اعزام به ریو صحبت‌هایشان مبنی براین بود که مجتبی عابدینی شانس خوبی برای رسیدن به رده های بالای المپیک دارد. اما هیچ یک از آن ها از روی مدال عابدینی حساب نمی‌کردند. هرچند بعد از درخشش او در چند مسابقه ابتدایی همه از عابدینی تمجید کردند و طوری برخورد کردند که گویی منتظر این نتیجه بودند.
رییس کمیته ملی المپیک هم در حین مسابقه او پیامی را به مناسبت پیروزی های او ارسال کرد. به نظر می رسید مسئولان هم خودشان توقع چنین نمایشی را نداشتند.
عملکرد عابدینی در المپیک تنها یک اتفاق نبود او در یک سال گذشته به همراه علی پاکدامن نتایج خوبی را کسب کرده که نشان می دهد با برنامه پیش رفته اند.
اما مشکل اینجاست که عابدینی به مانند برخی از ورزشکاران درمصاحبه و صحبت های خود دائم از مدال واهی که هیچ گاه به دست نمی آید سخن نگفت. عابدینی و برخی از ورزشکاران به مانند او ترجیح دادند به جای اینکه با مصاحبه هایشان مسئولان ناآگاه را قانع کنند، مدال بگیرند و کارشان را در میدان مسابقه انجام داد.
عابدینی در مصاحبه‌های خود قبل از المپیک به این موضوع اشاره کرد که کم کاری نمی‌کند و با اینکه کار سخت است اما به مدال هم فکر می‌کند.
این مصاحبه ها شاید برای مسئولان و کل ورزش ایران نا آشنا باشد چرا که ورزشکاران ما دائم از توقع های خود از فدراسیون ، وزارت ورزش و کمیته ملی المپیک صحبت می کنند و می‌خواهند به آن ها رسیدگی بیشتری صورت بگیرد. شیوه‌ای که به نظر تاثیرگذار و نتیجه بخش بوده است.
مسئولان ورزش کشور باید بدانند که ورزشکارانی که به مانند عابدینی سخت کار می کنند، شایستگی این را دارند که بیشتر مورد توجه قرار بگیرند. ورزشکارانی که به فکر انجام وظیفه خود هستند و به جای اینکه به کمبود ها اشاره کنند و این موضوع را بهانه ای برای شکست بدانند، همواره بیشتر تلاش می‌کنند.
همه متوجه شرایط شمشیربازی ایران هستند و می دانند که این رشته در تهران حتی یک سالن استاندارد ندارد. با این شرایط و بدون اینکه اعتراض و حتی اعتصابی صورت بگیرد عابدینی و ورزشکارانی به مانند او کار خودشان را انجام دادند.
معاون امور قهرمانی و حرفه‌ای وزیر ورزش بعد از چهارمی عابدینی در المپیک اعلام کرد که او انتظارها را برآورده کرده است. صحبتی عجیب از معاون وزیر. چرا که همه می‌دانند عابدینی فراتر از انتظار ها بود تا جایی که باعث حیرت مسئولان هم شده بود و رییس کمیته ملی المپیک به خاطر درخشش او در میان مسابقه هایش پیامی را ارسال کرد.
شوالیه، زورو و بسیاری از کلمه ها صفت هایی بود که به عابدینی نسبت داده شد اما او هیچ کدام از آن ها نیست. او مجتبی عابدینی ست که باید به اندازه شایستگی اش مورد توجه قرار بگیرد.
هرچند ورزش ایران عادت کرده است ورزشکارانی را که بیشتر از بقیه اعتراض می کنند سعی می کنند بیشتر در چشم باشند را مورد توجه قرار دهد.
چندروزی بیشتر از درخشش عابدینی در المپیک نمی‌گذرد و هنوز صحبت از اوست اما مشخص نیست بعد از پایان هیاهو در ریو مسئولان و حتی مردم او را به یاد می آورند یا خیر؟ آیا به یاد می آورند ورزشکاری که شاید خیلی‌ها برای نخستین بار نامش را شنیده بودند در روزهای ناکامی ایران، مردم را به مدال امیدوار کرد و برابر تمام قهرمانان نامدار شمشیربازی جهان به تنهایی جنگید؟ و یا اینکه او هم فراموش می شود و ورزش ایران بازهم ثابت می‌کند که مدال و جنجال تنها راز برای فراموش نشدن است.