به گزارش مشرق، چه افتخار قشنگی است وقتی لقب اولین را به تو می دهند و تو این اولین را رقم می زنی. امروز روز کیمیا علیزاده است. شیردختر ایران زمین. کسی که بعد از 65 سال ورزش حرفه ای در ایران لقب اولین را به خود اختصاص داد. او کاری کرد کارستان. باید زن باشی تا بتوانی با تمام وجودت و با گوشت و پوست و خونت این لحظه غرور آفرین را احساس کنی.
چه لحظه ای بود. گویی دلت نمی خواست حضور یک زن ایرانی روی سکوی المپیک به این زودی ها تمام شود. نگاه معصوم و با حیای این ورزشکار دوست داشتنی چه بر دل ما انداخت.
از لحظه ای که کیمیای ورزش ایران برای این مملکت تاریخ سازی کرد در فضای مجازی پر شده از بروز احساسات مردان و زنانی که لبریزند از شور و شعفی وصف ناشدنی اما باید زن باشی تا بفهمی این تاریخ سازی و سربلندی را.
تنها مدال بانوان ایران در المپیک در همه اداور خط بطلانی است بر همه محدودیت ها، بی توجهی ها و بی اهمیتی ها. کیمیا علیزاده ورزش بانوان ایران را دو قسمت کرد. دوران قبل از خودش و بعد از مدال درخشان برنزش. او ورزش بانوان و نگاه به زنان این مرز و بوم را متحول کرد. حالا باید دریچه های تازه را دید. باید درهای بسته به زودی برای زنان باز شود. علیزاده های زیادی هستند که باید کیمیا شوند. این پتانسیل های زیر خاکی دیگر باید سر از خاک در آورند.
اینکه چه تلاش هایی شده و چه کیمیاگری های شده تا علیزاده 18 ساله ایران زمین این چنین باعث افتخار کاروان ورزش کشورش شود جای مقال دیگری است. اینکه او حتی لایق طلا بود اما به نظر می آمد کم تجربگی مربی اش و آماده نبودن شرایط روحی این دختر دوست داشتنی باعث شد تا این طلای ناب از دست ایران بپرد هم جای این مقال نیست.
بامداد امروز حمیت یک ملت پشت کیمیای عزیزی بود که قرار بود طلسم شکنی کند. او می خواست فریاد بلند زنان ایران را بزند. شاید طلای کیانوش رستمی و سهراب مرادی چراغ کاروان ایران را روشن کردند اما برنز جوان ترین ورزشکار تاریخ ایران در المپیک اشک شوق دیگری داشت. غرور و حس خوشایند دیگری داشت. برنز او فریاد بلندی است مقابل آنهایی که در برنامه های خود اولویتی برای زنان نداشتند و ندارند. آنهایی که ورزش را دو قسمت می کنند و اگر بودجه ای بود و رسید زنان را هم وارد ماجرا می کنند. آنهایی که امروز حتما خود را برای این مدل تاریخی سهیم می دانند و در ادامه سهم خواهی های تمام ناشدنی خود می خواهند نامشان در تاریخ کنار علیزاده باشد اما یادشان رفته و می رود که چه نگاه دست پایینی همیشه به ورزش بانوان داشته اند.
بی شک جامعه بزرگ ورزشی بانوان بامداد غروز انگیز جمعه را فراموش نخواهند کرد و چه بسا زنان قهرمانی که هم پای علیزاده اشک شوق ریختند و با خوشحالی او احساس غرور و شادمانی کردند. برنز علیزاده قطعا راه زندگی زنان ایران زمین را تغییر می دهد و شاید این برنز تلنگری باشد برای آن دست از بانوان همیشه ناامید و نالان که احساس می کنند در دل محدودیت هایی که گاهی تحمیل می شود نمی توان افتخارآفرین باشند. اما جوان با حیای ایرانی که لقب کوچکترین ورزشکار ایران در تمامی اداور المپیک را به خودش اختصاص داد نشان داد می توان زن باشی اما پرچم پرافتخار ایران را در بزرگ‌ترین آوردگاه جهانی به اهتزاز درآوری.
اینکه از حالا به بعد مسئولان ورزشی چه می خواهند کنند تا برنز تاریخی ایران تبدیل به طلا شود و این کیمیا از دست نرود صحبت دیگری است. اینکه فدراسیون تکواندو چه میخواهد کند تا علیزاده های دیگری را رونمایی کند هم داستان دیگری است اما کیمیای عزیز تو قدم محکمی را برداشتی و ورزش بانوان ایران را به گونه ای روشن کردی که خاموشی آن را حتی دیگر نمی توان تصور کرد چه برسد به آن که این اتفاق بیفتد. از حالا به بعد مسئولیت سنگین تری داری و امید یک ملت شدی. به امید روزهای پرافتخار بیشتر. حالا تو طلایه دار ورزش بانوان هستی و امید می رود که روزهای طلایی بیشتری را به مردم کشورت هدیه دهی.
چه لحظه ای بود. گویی دلت نمی خواست حضور یک زن ایرانی روی سکوی المپیک به این زودی ها تمام شود. نگاه معصوم و با حیای این ورزشکار دوست داشتنی چه بر دل ما انداخت.
از لحظه ای که کیمیای ورزش ایران برای این مملکت تاریخ سازی کرد در فضای مجازی پر شده از بروز احساسات مردان و زنانی که لبریزند از شور و شعفی وصف ناشدنی اما باید زن باشی تا بفهمی این تاریخ سازی و سربلندی را.
تنها مدال بانوان ایران در المپیک در همه اداور خط بطلانی است بر همه محدودیت ها، بی توجهی ها و بی اهمیتی ها. کیمیا علیزاده ورزش بانوان ایران را دو قسمت کرد. دوران قبل از خودش و بعد از مدال درخشان برنزش. او ورزش بانوان و نگاه به زنان این مرز و بوم را متحول کرد. حالا باید دریچه های تازه را دید. باید درهای بسته به زودی برای زنان باز شود. علیزاده های زیادی هستند که باید کیمیا شوند. این پتانسیل های زیر خاکی دیگر باید سر از خاک در آورند.
اینکه چه تلاش هایی شده و چه کیمیاگری های شده تا علیزاده 18 ساله ایران زمین این چنین باعث افتخار کاروان ورزش کشورش شود جای مقال دیگری است. اینکه او حتی لایق طلا بود اما به نظر می آمد کم تجربگی مربی اش و آماده نبودن شرایط روحی این دختر دوست داشتنی باعث شد تا این طلای ناب از دست ایران بپرد هم جای این مقال نیست.
بامداد امروز حمیت یک ملت پشت کیمیای عزیزی بود که قرار بود طلسم شکنی کند. او می خواست فریاد بلند زنان ایران را بزند. شاید طلای کیانوش رستمی و سهراب مرادی چراغ کاروان ایران را روشن کردند اما برنز جوان ترین ورزشکار تاریخ ایران در المپیک اشک شوق دیگری داشت. غرور و حس خوشایند دیگری داشت. برنز او فریاد بلندی است مقابل آنهایی که در برنامه های خود اولویتی برای زنان نداشتند و ندارند. آنهایی که ورزش را دو قسمت می کنند و اگر بودجه ای بود و رسید زنان را هم وارد ماجرا می کنند. آنهایی که امروز حتما خود را برای این مدل تاریخی سهیم می دانند و در ادامه سهم خواهی های تمام ناشدنی خود می خواهند نامشان در تاریخ کنار علیزاده باشد اما یادشان رفته و می رود که چه نگاه دست پایینی همیشه به ورزش بانوان داشته اند.
بی شک جامعه بزرگ ورزشی بانوان بامداد غروز انگیز جمعه را فراموش نخواهند کرد و چه بسا زنان قهرمانی که هم پای علیزاده اشک شوق ریختند و با خوشحالی او احساس غرور و شادمانی کردند. برنز علیزاده قطعا راه زندگی زنان ایران زمین را تغییر می دهد و شاید این برنز تلنگری باشد برای آن دست از بانوان همیشه ناامید و نالان که احساس می کنند در دل محدودیت هایی که گاهی تحمیل می شود نمی توان افتخارآفرین باشند. اما جوان با حیای ایرانی که لقب کوچکترین ورزشکار ایران در تمامی اداور المپیک را به خودش اختصاص داد نشان داد می توان زن باشی اما پرچم پرافتخار ایران را در بزرگ‌ترین آوردگاه جهانی به اهتزاز درآوری.
اینکه از حالا به بعد مسئولان ورزشی چه می خواهند کنند تا برنز تاریخی ایران تبدیل به طلا شود و این کیمیا از دست نرود صحبت دیگری است. اینکه فدراسیون تکواندو چه میخواهد کند تا علیزاده های دیگری را رونمایی کند هم داستان دیگری است اما کیمیای عزیز تو قدم محکمی را برداشتی و ورزش بانوان ایران را به گونه ای روشن کردی که خاموشی آن را حتی دیگر نمی توان تصور کرد چه برسد به آن که این اتفاق بیفتد. از حالا به بعد مسئولیت سنگین تری داری و امید یک ملت شدی. به امید روزهای پرافتخار بیشتر. حالا تو طلایه دار ورزش بانوان هستی و امید می رود که روزهای طلایی بیشتری را به مردم کشورت هدیه دهی.