مشرق- المپيك 2016 ريو با تمام حاشيه‌ها و اخبار ريز و درشتش به پايان رسيد، المپيكي كه در آن واقعيت‌هاي ورزشي ايران به نمايش گذاشته شد. كاروان ورزشي كشورمان در ريو با هشت پله سقوط نسبت به المپيك لندن، كارش را تمام كرد. اين نتيجه در حالي رقم خورد كه تصور مي‌شد ورزش كشور با توجه به آنچه در لندن 2012 روي داد، با در پيش گرفتن سير صعودي در پي تكرار آن باشد، اما نتيجه ريو نشان داد كه مسئولان ورزش طي چهار سال گذشته فقط شعار‌هاي عوام‌فريبانه سر دادند و حتي نتوانستند بخشي از موفقيت‌هاي قبلي را به دست آورند.
المپيك ميدان بزرگي است، المپيك به صرف نابغه بودن، سونامي بودن، نابودگر بودن و پلنگ و ببر بودن به كسي بها نمي‌دهد، المپيك كسي را روي سكوي خود قبول مي‌كند كه با برنامه و مديريت پا به ميدان آن بگذارد. المپيك فصلي است براي تكرار كردن موفقيت‌ها، تكراري كه به مراتب سخت‌تر از به دست آوردن اولين موفقيت است. اين را اوسين بولت، قهرمان چند المپيك و دارنده كلكسيون طلاي بزرگ‌ترين آوردگاه ورزش جهان مي‌گويد. كساني در المپيك موفق هستند كه با برنامه‌ريزي و پشتوانه درست مي‌آيند تا موفقيت‌هاي قبلي را تكرار كنند كه اگر نتوانند اصلاً جايي در المپيك ندارند. به تاريخ ورزش ايران كه نگاه كنيد به جز تعداد انگشت‌شمار و استثنا مورد ديگري نمي‌توانيد پيدا كنيد و اين نيست جز آنكه ما براي اين ميدان بزرگ تدبير و مديريت نداريم.
المپيك آوردگاهي است كه در پايان آن مي‌توان به مديريت ورزش يك كشور نمره داد، آنها كه نمره قبولي مي‌گيرند طبيعي است كه كار كرده‌اند، هم روي جوانان و آيندگانشان حساب باز كرده‌اند و هم روي باتجربه‌ها و ميدان‌ديده‌هايشان، بنابراين، مي‌آيند و با استفاده از هر دو گروه مدال درو كنند. اين مسئله‌اي است كه در ورزش كشور ما هيچ‌گاه ديده نشده است، ما دلخوش به ستار‌هاي سابق هستيم؛ بدون اينكه آنها را مديريت كرده يا تدارك لازم را برايشان ديده باشيم و وقتي نتيجه نمي‌گيرند آقايان مي‌گويند پا به سن گذاشته بودند، مسئولان ما جوانان را به المپيك مي‌برند باز هم بدون پشتوانه و وقتي مي‌بازند آن وقت مي‌گويند كم‌تجربه بودند.
امروز المپيك ريو هم تمام شده و به تاريخ پيوسته است، ما مي‌گوييم المپيك جاي باتجربه‌ها و جواناني است كه با اطمينان خاطر با پشتوانه مناسب و قدرت مديريت حاكم بر ورزش‌شان مي‌آيند تا هم موفقيت‌هاي قبل را تكرار كنند و هم پيروزي‌هاي تازه به دست آورند، چگونه ممكن است پيرمردي 58 ساله طلاي المپيك لندن را در ريو هم تكرار كند يا جواني 19 سال از المپيك 2004 آتن تا پايان المپيك 2016، 23 طلا، سه نقره و دو برنز را كسب كند. اين قدرت تكرار و اين استفاده از تجربه ميسر نمي‌شود مگر آنكه براي لحظه‌لحظه اين قهرمانان برنامه‌ريزي شده باشد و به آنها بها داده شود كه اين مسئله تاكنون در كشور ما ديده نشده است.
وزير ورزش مي‌گويد بضاعت ورزش ما همين است و رئيس كميته ملي المپيك مي‌گويد در برخي رشته‌ها به خواسته‌هايمان نرسيديم، سؤال اين است كه در طول چهار سال گذشته براي المپيكي‌ها چه كرديد كه توقع موفقيت داشتيد. تا زماني كه كاري نكنيم بايد هم بضاعتمان همين باشد و حتي اين هم زياد است. از دو سال پيش بسياري فرياد زدند كه جو حاكم بر ورزش كشور المپيكي نيست؛ همه يا مغرض خوانده شدند يا توطئه‌گر، المپيكي‌ها با حسرت و آه، قطره‌چكاني تغذيه شدند و دست‌مريزاد به تعصب و غيرت زن و مردشان كه با همين اوضاع اسفبار رفتند و از جان مايه گذاشتند.
راستي تا يادمان نرفته يكي از جناب هاشمي و آقاي سجادي سؤال بپرسد وقتي كيميا عليزاده مدال گرفت، كجا بوديد؟
البته ريو جاهاي تفريحي زيادي دارد كه هر كدام مي‌‌تواند پاسخ مناسبي براي اين سؤال باشد. بگذريم، المپيك ريو تمام شد و بار ديگر به ما ثابت شد كه المپيك و موفقيت در آن مديريت و نگاه المپيكي مي‌طلبد و واقعيت اين است كه ورزش ما در هر دو اينها با فقر روبه‌روست، المپيك 2020 همين نزديكي‌هاست و ما به طور حتم با مديريت محمود گودرزي و با برنامه‌هاي كيومرث هاشمي و حضور برخي رؤساي فدراسيون‌ها از جمله ناطق‌نوري، كيهاني و محمد پولادگر حتي قادر به تكرار نتيجه اسفبار ريو 2016 هم نخواهيم بود.
فریدون حسن (دبیر گروه ورزشی روزنامه جوان)