به گزارش مشرق، این پیام در سراسر جهان و مخصوصا برزیل شور عجیبی به پا کرده است. دایان ویکتوریا، دختر نوجوان 14 ساله برزیلی که توانست با غلبه بر مشکلات در مسابقات پاراالمپیک بین مدارس این کشور مقام نخست را کسب کند، ناقل پیام افتخار و تشویق در روز افتتاحیه خواهد بود. وی گفت: پیام من درباره عزم راسخ خواهد بود که راه گشایی تمام ناتوانی هاست.
مراسم جشن پاراالمپیک که برای اولین بار در سال 1948 در دهکده استوک مندویل انگلیس توسط دکتر لودویگ گاتمن، پناهنده‌ای از نازی آلمان در جنگ جهانی دوم، برگزار شد. مشعل که به نوعی جانمایه مراسم افتتاحیه محسوب می شود، در یک مراسم منحصربفرد در شش شهر برزیل گردانیده می شود تا در نهایت به ورزشگاه ماراکانای ریودوژانیرو برای مراسم افتتاحیه پارالمپیک 2016 منتقل شود.
این مشعل که حامل پیام عزم راسخ برای تمام ناتوانان جهان است توسط جمعی از معلولان جسمی که به این معلولیت توانسته اند غلبه پیدا کنند به شهر های مختلف منتقل می‌شود.
برونو سیلوا معلم فیزیکی که ناتوانی جسمی نتوانست مانع پیشرفت وی شود یکی از افرادی بود که افتخار حمل این مشعل به او سپرده شد. وی که الهام بخش بسیاری از پارالمپیک کاران است در این رابطه گفت: من بسیار خوشحالم که این وظیفه به من سپرده شد.
بسکتبالیست پارالمپیک‌کار پکن 2008، ژوزه ریکاردو دا سیلوا که سعی خود بر تسلط معلولیت را در زورخانه آلیتون پیمنتا شروع کرد یکی دیگر از افراد منتخب بود. وی که این مشعل را می بایست از همان زورخانه حمل می کرد، گفت: من بسیار هیجان زده‌ام. من و هم تیمی هایم از جایی این مشعل را می گردانیم که زمانی به ما اعتماد به تسلط ناتوانی به ما اهدا کرد.
دبورا کاستا بسکتبالیست با ویلچر بانوان که موفق به کسب به مدال برنز در پارالمپیک لندن 2012 شد، ضمن ابراز خوشحالی تصریح کرد که یک عزم و تصمیم برای حل معلولیت میتواند پارالمپیک را تشکیل دهد.
اتفاق شورانگیز دیگر حضور پنج فوتبالیست کوتاه قامت که با عنوان بزرگمردان شمالی شناخته می‌شوند، در این مراسم بود. آن ها با باورشان به عنوان مردمان کوچک کشور دوبار در هفته تمرین می‌کنند و به طور مکرر با تیم‌های جوان و اصلی به مسابقه می‌پردازند.
این مراسم در چهار شهر دیگر با پیام های مختلف برگزار می شود تا در روز انتهایی به شهر ریو برسد. این مشعل در ابتدا از شهر برازیلیا با پیام برابری آغاز شد و در شهر ناتال، الهام پذیری ادامه پیدا خواهد کرد. در روز چهارم به شهر سائوپائولو با پیام تغییر پذیری، در روز پنجم به شهر جوینویل با پیام شجاعت و در انتها در شهر ریودیژانیرو با مفهوم تعصب به پایان خواهد رسید.
مراسم جشن پاراالمپیک که برای اولین بار در سال 1948 در دهکده استوک مندویل انگلیس توسط دکتر لودویگ گاتمن، پناهنده‌ای از نازی آلمان در جنگ جهانی دوم، برگزار شد. مشعل که به نوعی جانمایه مراسم افتتاحیه محسوب می شود، در یک مراسم منحصربفرد در شش شهر برزیل گردانیده می شود تا در نهایت به ورزشگاه ماراکانای ریودوژانیرو برای مراسم افتتاحیه پارالمپیک 2016 منتقل شود.
این مشعل که حامل پیام عزم راسخ برای تمام ناتوانان جهان است توسط جمعی از معلولان جسمی که به این معلولیت توانسته اند غلبه پیدا کنند به شهر های مختلف منتقل می‌شود.
برونو سیلوا معلم فیزیکی که ناتوانی جسمی نتوانست مانع پیشرفت وی شود یکی از افرادی بود که افتخار حمل این مشعل به او سپرده شد. وی که الهام بخش بسیاری از پارالمپیک کاران است در این رابطه گفت: من بسیار خوشحالم که این وظیفه به من سپرده شد.
بسکتبالیست پارالمپیک‌کار پکن 2008، ژوزه ریکاردو دا سیلوا که سعی خود بر تسلط معلولیت را در زورخانه آلیتون پیمنتا شروع کرد یکی دیگر از افراد منتخب بود. وی که این مشعل را می بایست از همان زورخانه حمل می کرد، گفت: من بسیار هیجان زده‌ام. من و هم تیمی هایم از جایی این مشعل را می گردانیم که زمانی به ما اعتماد به تسلط ناتوانی به ما اهدا کرد.
دبورا کاستا بسکتبالیست با ویلچر بانوان که موفق به کسب به مدال برنز در پارالمپیک لندن 2012 شد، ضمن ابراز خوشحالی تصریح کرد که یک عزم و تصمیم برای حل معلولیت میتواند پارالمپیک را تشکیل دهد.
اتفاق شورانگیز دیگر حضور پنج فوتبالیست کوتاه قامت که با عنوان بزرگمردان شمالی شناخته می‌شوند، در این مراسم بود. آن ها با باورشان به عنوان مردمان کوچک کشور دوبار در هفته تمرین می‌کنند و به طور مکرر با تیم‌های جوان و اصلی به مسابقه می‌پردازند.
این مراسم در چهار شهر دیگر با پیام های مختلف برگزار می شود تا در روز انتهایی به شهر ریو برسد. این مشعل در ابتدا از شهر برازیلیا با پیام برابری آغاز شد و در شهر ناتال، الهام پذیری ادامه پیدا خواهد کرد. در روز چهارم به شهر سائوپائولو با پیام تغییر پذیری، در روز پنجم به شهر جوینویل با پیام شجاعت و در انتها در شهر ریودیژانیرو با مفهوم تعصب به پایان خواهد رسید.