به گزارش مشرق، زیباکلام در روزنامه فرهیختگان نوشت: رئیس‌جمهور پس از بازگشت از نیویورک عنوان کرد که آمریکایی‌ها این بار وعده داده‌اند به تعهدات خود پایبند بمانند. به اعتقاد من اما مساله این نیست؛ نکته اساسی این است که دلواپسان در ایران هیچ‌گاه مایل نیستند روابط میان ایران و غرب بالاخص آمریکا وارد مرحله تنش‌زدایی شود. مگر نه اینکه تنش با آمریکا و دشمنی با این کشور در حقیقت هویت جریان دلواپس را تشکیل می‌دهد؟ بنابراین دلواپسان همواره مخالف هرگونه تنش‌زدایی، نزدیکی یا مصالحه در هر موردی با غرب هستند.
وی می‌افزاید: وقتی فشارها آنچنان زیاد می‌شود، گاهی شاهد هستیم که آقای ظریف وزیر امور خارجه کشورمان یا آقای صالحی، رئیس سازمان انرژی اتمی یا حتی شخص رئیس‌جمهوری مطالبی را صرفا برای آرام کردن دلواپسان به زبان می‌آورند و به چندصدایی در کشور دامن می‌زنند. آقای روحانی می‌گوید آمریکایی‌ها آن طور که باید و شاید، به وعده‌های خود عمل نکرده‌اند، آقایان صالحی و ظریف نیز این سخنان را تایید می‌کنند؛ اما نتیجه، عکس آن چیزی می‌شود که آنها انتظار دارند. اشکال حرف آنها در این است که هدفشان دلجویی و آرام کردن تندروهای داخلی است، اما باعث می‌شوند که چند پیام مختلف برای غرب ارسال شود. بر فرض که آمریکایی‌ها به تعهدات خود عمل نکرده‌اند، جای اعلان آن در سخنرانی‌ها نیست، جای آن در کمیسیون مشترک برجام است. راه آن لابی و رایزنی است.
تا جایی که می‌دانم تا به امروز حتی یک مورد نبوده که ایران علیه آمریکا مدرکی را به کمیته حکمیت 5+1 تسلیم کرده باشد و آنها رسیدگی کرده و حق را به ایران یا آمریکا داده باشند. آنچه که بوده، تنها موضع‌گیری‌های سیاسی دولتی و غیردولتی برای آرام کردن مخالفان برجام است.
زیباکلام نوشت: آمریکایی‌ها گفته‌اند این‌بار به وعده‌های خود عمل می‌کنیم. اگر عمل نکنند چه؟ اگر چنین مسئله‌ای وجود دارد چرا رسانه‌های بین‌المللی و آمریکایی آن را مطرح نکرده‌اند؟ آقای روحانی اما نمی‌داند که با این رویکرد، نفت و بنزین را بر آتش دلواپسان می‌ریزد. زیرا سخن او که مصرف داخلی دارد به منزله این است که او پذیرفته آمریکایی‌ها به تعهدات خود در برجام پایبند نبوده‌اند. پس آگاهانه یا ناآگاهانه حق را به دلواپسان داده است. این رفتار باعث می‌شود کار آتی خود او سخت‌تر شود و از این پس اساسا با هر حرکتی در راستای تنش‌زدایی مخالفت کند.
وی مدعی شد: چرا شرکت‌های بزرگ بین‌المللی در آمریکا و اروپا یا شرکت‌های چند ملیتی یا بانک‌های بزرگ بین‌المللی حاضر نیستند به ایران بیایند و در این کشور سرمایه‌گذاری کنند؟ طبیعی است. آنها نگران هستند. به نظر من علت را باید در جامعه خود بیابیم. آن زمانی که ایران به خواست رئیس‌جمهوری تصمیم گرفت به لایحه بین‌المللی پولشویی بپیوندد، شاهد بودیم که دلواپسان چه بساطی درست کردند.
زیباکلام توضیح نمی‌دهد که چرا به جای پذیرفتن سخنان روحانی و ظریف درباره بدعهدی طرف آمریکایی، همچنان به آمریکا حق می‌دهد و طرف ایرانی را متهم می‌کند؟ آیا بهتر نیست او به استخدام وزارت خارجه یا صدای آمریکا در بیاید؟ از سوی دیگر دلیل بی‌اعتمادی و عدم رابطه با آمریکا، دقیقا همین خباثت و بدعهدی است و این غربگرایان و بزک‌کاران هستند که باید توضیح دهند چرا باید با یک رژیم مستکبر فاقد کمترین صداقت و پایبندی، توافق کرد و قول و قرار گذاشت؟ به یک معنای دیگر امثال زیباکلام باید توضیح دهند که چرا مدعی بودند به واسطه توافق با آمریکا، تحریم‌ها برداشته و مشکلات برطرف می‌شود و اکنون مدعی‌اند برای حل مشکلات باید اف‌ای‌تی‌اف ]و لابد در مقاطع دیگر، باج‌خواهی‌های بعدی را یا وعده‌های نسیه آمریکا[ امضا کرد؟
اما از طرف دیگر معلوم نیست روحانی و تیمش چرا نباید بگویند آمریکا بدعهدی کرده و شرکت‌های اروپایی را تهدید می‌کند و به همین دلیل حتی یک بانک بزرگ اروپایی با ایران کار نمی‌کند؟ مشخص است که این بانک‌ها و شرکت‌ها حتی بدون FATF مشتاق همکاری با ایران هستند اما آمریکا خلاف برجام، کارشکنی می‌کند.