در قسمت های نهائی این سوره، نفس آرام و مطمئنّه مورد خطاب قرار گرفته است، خداوند او را به سوی خود می خواند و داخل بندگان خاص خود می‌کند و سپس او را به بهشت جاودانگی دعوت می‌کند.[3]
مسلّماً مصداق روشن «نفس مطمئنّه» وجود مبارک امام حسین (ع) است و شاید به همین دلیل است که این سوره را سوره امام حسین (ع) نامیده‌اند.[4]
منابع:
[1]. مکارم شیرازى، ناصر، تفسیر نمونه، ج 26، ص 439، دار الکتب الإسلامیة، تهران، چاپ اول، 1374 ش.
[2]. ثواب الاعمال و عقاب الاعمال، ص 123، دارالشریف الرضی للنشر، قم، چاپ دوم، 1406ق.
[3]. «یا أَیَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّةُ، ارْجِعی إِلى رَبِّکِ راضِیَةً مَرْضِیَّةً، فَادْخُلی فی عِبادی، وَ ادْخُلی جَنَّتی»، الفجر،27 – 30.
[4]. تفسیر نمونه، ج 36، ص 439.