در فینال جام جهانی 2010 آفریقای جنوبی با به ثمر رساندن تنها گل بازی در دقیقه 116 باعث شد تا اسپانیا با پیروزی بر هلند برای اولین بار قهرمان جهان شود.

سن آندرس بدون تردید یکی از ستارگان برجسته فوتبال در تاریخ این رشته ورزشی است که به خاطر رعایت بازی جوانمردانه و اخلاق به یکی از الگوهای مناسب در دنیای فوتبال برای نسل بعد از خود تبدیل شده است.

او هنوز هم در ترکیب بارسلونا خوش می‌درخشد و به تازگی با خبرنگاران روزنامه‌های کاتالونیا هم‌صحبت شده است. مصاحبه تازه او رنگ فلسفه به خود گرفته و از این لحاظ در میان اصحاب رسانه جالب و کم نظیر توصیف شده است. نگاه این ستاره پا به سن گذاشته به فوتبال به مثابه زندگی بسیار جالب است، او می‌گوید: اگر درست زندگی کنیم، همیشه از زندگی لذت می‌بریم، فوتبال هم قواعدی دارد که اگر آنها را درست رعایت کنیم، همیشه از فوتبال لذت می‌بریم. هیچ‌کسی از بی قانونی سود نکرده نه در زندگی و نه در فوتبال.

اینیستا در این گفت‌و‌گوی صمیمانه که در حیات منزل مسکونی او ضبط شده می‌گوید: علم ورزش باید جدی گرفته شود، کسی که به علم ورزش اهمیت ندهد، نمی‌تواند ادعا کند که ورزش کرده است. خیلی از فوتبالیست‌ها پس از بازنشستگی ناگهان چاق می‌شوند، بیماری‌های عجیب و غریب سراغشان می‌آید، افسرده می‌شوند و آلزایمر می‌گیرند اما این یک سرنوشت اجباری برای همه فوتبالیست‌ها نیست. بدن انسان وقتی رابطه‌ای با سیگار و الکل نداشته، شاد و قانع و امیدوار بوده و همیشه درست تغذیه کرده و درست ورزش کرده هرگز بیمار نخواهد شد. ما باید از هستی خود لذت ببریم و فوتبال این را به من یاد داده است.

اینیستا ادامه داد: زندگی شوخی ندارد، همه چیز در هوا و آسمانها نیست، نمی‌شود با خیال‌پردازی زندگی کرد، به عقیده من یک فوتبالیست باید حتی در حدی سطحی و ساده درباره آناتومی بدنش بداند، استخوان‌های بدنش را بشناسد و مراقب آنها باشد، خوب تغذیه کند، مراقب مناطق مهم استخوانی که همیشه در معرض خطر هستند، باشد. هیچ فوتبالیستی در طول زندگی ورزشی خود بدون درد و شکستگی و کوفتگی نبوده در زندگی نیز نمی‌شود بدون ناکامی حرکت کرد، شکست و ناکامی در زندگی وجود دارد اما گذر زمان همه چیز را در خود حل می‌کند.

وی در بخش مهمی از سخنان خود گفت: اگر می خواهید بدانید که فوتبال در یک کشور به چه دلایلی افت می‌کند حتما به سیستم آموزش و پرورش آن کشور سر بزنید، وقتی تغذیه کودکان مناسب نباشد، نژادپرستی در مدارس اوج بگیرد، کودکان نیاموزند که باید به بزرگتر خود احترام بگذارند، سلامت روحی و روانی آنها همیشه در خطر باشد، امکانات ورزشی خوبی نداشته باشند، صبحانه از صبح آنها حذف شود، چه امیدی می‌شود به پیشرفت فوتبال و در کل ورزش این کشور داشت؟