امشب بدجوری دلم هوای فرمانده شهیدم جانباز شیمیایی "احمد پاریاب" را کرد.
در غربت و مظلومیتش همین بس که، آخرین روزهای اسفند 1391، پس از گذشت چند روز، همسایه ها از بوی بدی که از داخل خانه می آمد، به پلیس زنگ زدند، آمدند، در را شکستند و با بدنی سیاه شده که چند روز قبل تمام کرده بود، روبرو شدند.
ولی در تشییع جنازه اش، پر بود از سردار و دکتر و ...