به گزارش مشرق به نقل از فارس، مقام معظم رهبري خورشيدي است که قافله انقلاب از نور ولايت ايشان راه را از بيراهه تشخيص مي‌دهد؛ ايشان گاهي از روي محبت دست روي سر فردي مي‌کشند؛ گاهي انگشتر خود را مي‌بخشند و گاهي چفيه‌اي که بر شانه‌هايشان دارند را به طالب آن چفيه هديه مي‌دهند.
چفيه‌ آقا مثل يک راز جذاب است که شايد هنوز کسي نتوانسته به آن راز دست پيدا کند و هر کسي زرنگ‌تر باشد، مي‌تواند در مجلسي که آقا حضور دارند، چفيه ايشان را به عنوان تبرک بگيرد و تا آخر عمر آن را بر گردن خود بيندازد و با افتخار به همه بگويد که اين چفيه از روي شانه‌هاي آقا برداشته شده و به دست من رسيده است.
کساني که تا به حال به محضر آقا شرفياب شده‌اند، شاهد بوده‌اند که هر بار که کسي چفيه آقا را طلب کرده، ايشان با رضايت کامل به يکي از همراهان ‌‌فرمودند «اين چفيه را از شانه من برداريد و بدهيد به ايشان».
شانه‌هاي ايشان هيچ وقت خالي از چفيه نبوده، شايد اين تکّه پارچه نمادي از دفاع مقدّس است؛ شايد علامت حمايت از مظلومان فلسطين و شايد نشان وحدت امت اسلامي است.
خيلي از بسيجيان شانه‌هاي خود با چفيه مزين مي‌کنند و سرلشکر فيروزآبادي يکي از همان بسيجياني است هميشه چفيه‌اي را بر شانه‌هايش مي‌گذارد و آن را جزو لباس خود مي‌داند.
در حاشيه ديداري که سرداران، اميران سپاه، ارتش و نيروي انتظامي و مسئولان ستاد بزرگداشت سي‌امين سالگرد دفاع مقدس با سرلشکر سيدحسن فيروزآبادي رئيس ستاد کل نيروهاي مسلح داشتند، يکي از جوانان حاضر خود را به سرلشکر فيروزآبادي رساند و از وي چفيه‌اي را که بر دوشش بود، طلب کرد.
سرلشکر فيروزآبادي دست خود را بر چفيه‌اش کشيد و گفت: «مقام معظم رهبري به خاطر برکت ولايت چفيه خود را به عنوان تبرک هديه دهند؛ چفيه مقام معظم رهبري پر از نورانيت و برکت است؛ من يک بسيجي و سرباز هستم و چفيه جزو لباس من است. من نبايد چفيه قلابي به مردم بدهم».