به گزارش مشرق، نمایندگان مجلس شورای اسلامی در جلسه علنی صبح امروز پارلمان لایحه هوای پاک را مورد بررسی قرار دادند و مواد یک و 2 این لایحه را تصویب کردند.
براساس مصوبه مجلس اصطلاحات به کار رفته در این قانون دارای معانی مشروح زیر است:
1- آلودگی هوا: عبارت است از انتشار یک یا چند آلاینده اعم از آلاینده‌های جامد، مایع، گاز، پرتوهای یون‌ساز و غیر یون‌ساز، بو و صدا در هوای آزاد، به صورت طبیعی یا انسان‌ساخت، به مقدار و مدتی که کیفیت هوا را به گونه‌ای تغییر دهد که برای سلامت انسان و موجودات زنده، فرآیندهای بوم‌شناختی یا آثار و ابنیه زیان‌آور بوده و یا سبب از بین رفتن یا کاهش سطح رفاه عمومی گردد.
2- حدود مجاز انتشار آلاینده‌ها: میزان مجاز خروجی آلاینده‌ها از منابع آلوده‌کننده هوا
3- منابع آلوده‌کننده هوا به شرح زیر عبارتند از:
منابع طبیعی: شامل توفانهای گرد و غبار، توفانهای شن، آتش‌سوزی جنگل‌ها، مراتع، آتشفشانها و هواویزهای دریایی می‌باشد.
منابع انسان ساخت: شامل؛
الف - منابع متحرک: هرگونه منبعی که در اثر حرکت ایجاد آلودگی می‌کند. از قبیل وسایل نقلیه موتوری و غیرموتوری
ب - منابع ثابت: هرگونه منبعی که در محلی ثابت سبب انتشار آلاینده‌ها می‌گردد. از قبیل صنایع، عملیات معدنی، کشاورزی، بخشهای خدماتی، تجاری، اداری و خانگی
4- مواقع اضطراری: مواقعی است که با استمرار پایداری جوی (براساس اعلام سازمان هواشناسی) و یا افزایش میزان غلظت آلاینده‌ها (براساس اعلام سازمان) شرایط به گونه‌ای در کوتاه‌مدت، سلامت انسان و محیط زیست را دچار مخاطره جدی بنماید.
5- سازمان: برای رعایت اختصار، در این قانون واژه «سازمان» به جای «سازمان حفاظت محیط زیست» آورده می‌شود.
همچنین نمایندگان مجلس ماده 2 را با 181 رأی موافق، 14 رأی مخالف و 6 رای ممتنع به شرح زیر به تصویب رساندند.
بهارستان نشینان در ماده 2 نیز مقرر کردند تمامی اشخاص، دستگاه‌ها و موسسات اعم از دولتی و غیردولتی و دستگاه‌هایی که شمول قانون بر آنها مستلزم ذکر و یا تصریح نام است و تمامی اشخاص مستقر در مناطق آزاد تجاری - صنعتی، مناطق ویژه اقتصادی، شهرکها و نواحی صنعتی موظفند مقررات در این قانون را رعایت نمایند. سازمان مسئول نظارت بر حُسن اجرای این قانون است. آیین نامه فنی در زمینه کنترل و کاهش آلودگی‌های موضوع این قانون توسط سازمان و به تصویب هیئت وزیران می‌رسد.
براساس مصوبه مجلس اصطلاحات به کار رفته در این قانون دارای معانی مشروح زیر است:
1- آلودگی هوا: عبارت است از انتشار یک یا چند آلاینده اعم از آلاینده‌های جامد، مایع، گاز، پرتوهای یون‌ساز و غیر یون‌ساز، بو و صدا در هوای آزاد، به صورت طبیعی یا انسان‌ساخت، به مقدار و مدتی که کیفیت هوا را به گونه‌ای تغییر دهد که برای سلامت انسان و موجودات زنده، فرآیندهای بوم‌شناختی یا آثار و ابنیه زیان‌آور بوده و یا سبب از بین رفتن یا کاهش سطح رفاه عمومی گردد.
2- حدود مجاز انتشار آلاینده‌ها: میزان مجاز خروجی آلاینده‌ها از منابع آلوده‌کننده هوا
3- منابع آلوده‌کننده هوا به شرح زیر عبارتند از:
منابع طبیعی: شامل توفانهای گرد و غبار، توفانهای شن، آتش‌سوزی جنگل‌ها، مراتع، آتشفشانها و هواویزهای دریایی می‌باشد.
منابع انسان ساخت: شامل؛
الف - منابع متحرک: هرگونه منبعی که در اثر حرکت ایجاد آلودگی می‌کند. از قبیل وسایل نقلیه موتوری و غیرموتوری
ب - منابع ثابت: هرگونه منبعی که در محلی ثابت سبب انتشار آلاینده‌ها می‌گردد. از قبیل صنایع، عملیات معدنی، کشاورزی، بخشهای خدماتی، تجاری، اداری و خانگی
4- مواقع اضطراری: مواقعی است که با استمرار پایداری جوی (براساس اعلام سازمان هواشناسی) و یا افزایش میزان غلظت آلاینده‌ها (براساس اعلام سازمان) شرایط به گونه‌ای در کوتاه‌مدت، سلامت انسان و محیط زیست را دچار مخاطره جدی بنماید.
5- سازمان: برای رعایت اختصار، در این قانون واژه «سازمان» به جای «سازمان حفاظت محیط زیست» آورده می‌شود.
همچنین نمایندگان مجلس ماده 2 را با 181 رأی موافق، 14 رأی مخالف و 6 رای ممتنع به شرح زیر به تصویب رساندند.
بهارستان نشینان در ماده 2 نیز مقرر کردند تمامی اشخاص، دستگاه‌ها و موسسات اعم از دولتی و غیردولتی و دستگاه‌هایی که شمول قانون بر آنها مستلزم ذکر و یا تصریح نام است و تمامی اشخاص مستقر در مناطق آزاد تجاری - صنعتی، مناطق ویژه اقتصادی، شهرکها و نواحی صنعتی موظفند مقررات در این قانون را رعایت نمایند. سازمان مسئول نظارت بر حُسن اجرای این قانون است. آیین نامه فنی در زمینه کنترل و کاهش آلودگی‌های موضوع این قانون توسط سازمان و به تصویب هیئت وزیران می‌رسد.