به گزارش مشرق، «برایس کاورت» سردبیر سیاست اقتصادی موسسه «تینک پروگرس» (ThinkProgress) در ستون دیدگاههای نیویورک تایمز با بیان این مطلب افزود: کلینتون در تبلیغات انتخاباتی اش در توضیح سیاست های خود از جمله درباره پروژه های زیربنایی و موافقت با مرخصی شامل حقوق کارمندان دولت، اطمینان خاطر داد که دولت او بودجه تمام این اقدامات را تامین خواهد کرد. او در ادامه گفته است: حتی یک پنی هم به بدهی دولت اضافه نخواهم کرد؛ من مالیات شهروندانی را که زیر 250 هزار دلار درآمد دارند، اضافه نخواهم کرد.

نویسنده نیویورک تایمز اضافه کرد: البته وعده پرداخت هزینه برای سیاست های پیشنهادی مطلب جدیدی در مبارزات انتخاباتی نیست. اگر راهکاری در میان باشد که بتوان هزینه یک برنامه جدید را پوشش داد ، احتمال بیشتری هم وجود دارد که اعضای کنگره که در بحث مالی محافظه کار هستند با آن برنامه موافقت کنند بنابرین چنین پیشنهادهایی از لحاظ سیاسی عاقلانه است. جامعه آمریکا همواره بدهی ملی را یک دغدغه اصلی می داند.

این روزنامه آمریکایی افزود: صرف نظر از اینکه کلینتون یک دمکرات است یا یک جمهوریخواه؛ نظرسنجی ها نشان داده است مردم معتقدند کلینتون درصورت عهده دار شدن زمام امور کشور با اتکاء به بودجه دولتی، بی محابا ولخرجی خواهد کرد. اما از نظر اقتصادی این یک حماقت است که قول دهیم فراتر از درآمدهای دولت (با بودجه ناشی از استقراض بجای اخذ مالیات) هیچ هزینه ای نخواهیم کرد. کلینتون در واقع از وعده پوشش هزینه های ایده های جدید با افزایش مالیات ها هم فراتر می رود و می گوید طرح های منجر به افزایش بدهی ملی را مطرح نخواهد کرد.

البته سیاستمداران قول و وعده های مطرح شده در گرماگرم رقابت های انتخاباتی را زیر پا می گذارند. 'جورج بوش' پدر هم وعده اضافه نشدن مالیات ها را می داد و 'باراک اوباما ' هم وعده حفظ برنامه بیمه های درمانی دلخواه مردم را می داد. اما تحقیقات نشان داده است که رئیسان جمهوری دستکم تلاش می کنند که به قول های خود پایبند باشند. اما در مورد این وعده خاص کلینتون اگر او برنده انتخابات باشد، این قول کلینتون او را محدود خواهد کرد زیرا دقیقا جلوی اجرای همان کاری را که اقتصاد نیازمند آن است خواهد گرفت.

نیویورک تایمز ادامه داد: از زمان 'رکود عظیم' رشد اقتصادی آمریکا کند بوده است و این مساله دستمایه خوبی برای تمام کاندیداهای جمهوریخواه در دور مقدماتی انتخابات ریاست جمهوری بود. رشد تولید ناخالص داخلی کشور امسال به زیر دو درصد رسید . احیای اقتصادی ضعیف تر از موارد قبلی بهبود پس از رکود و همچنین ضعیف تر از آمار مورد انتظار مسئولان بوده است.

ضمنا، نرخ بهره بر بدهی کشور به طرز عجیبی پایین و نزدیک دو درصد است که معنای آن این است که دولت می تواند پول بیشتری با هزینه ای بسیار پایین استقراض کند.

نویسنده نیویورک تایمز نوشت: حالا با این پول استقراض شده چه می توان کرد؟ پول تازه می تواند به نحو احسن مورد استفاده قرار گیرد.به عنوان مثال در پروژه هایی از قبیل نوسازی جاده ها و پل های خراب یا سرمایه گذاری در آموزش و پرورش. اقتصاددانان سرشناس هم معتقد به همین نظریه اقتصادی اند و می گویند که دولت آمریکا لازم است پول استقراض کند و آن را در رشد اقتصاد سرمایه گذاری کند.

از سوی دیگر، دولت در معرض این خطر قرار ندارد که اگر پولی استقراض کند، نتواند دیون خود را بازپرداخت کند. هزینه پرداخت بهره دیون دولت هم در پایین ترین نرخ خود در 50 سال اخیر قرار دارد و تنها 6 درصد از بودجه فدرال را به خود اختصاص داده است.

اما با این حال در مقطعی از زمان لازم است که بدهی پایین آورده شود. بدهی بالای فدرال می تواند در نهایت سبب افزایش نرخ تورم شود در حالی که الان تقریبا تورمی وجود ندارد. یا ممکن است کشور خود را در موقعیتی بیابد که نتواند پول بیشتری برای پاسخ به نیاز مالی استقراض کند ولی الان نرخ پایین بهره و وجود وام دهندگانی علاقه مند، فضای تحرک و مانور زیادی برای دولت ایجاد کرده است.

نیویورک تایمز اضافه کرد: اما بطور مشخص این امر که کلینتون وعده خود برای بالا نبردن بدهی ملی را بطور مستقیم به برنامه های زیربنایی خود مرتبط می کند ، ناامیدکننده است.

کارشناس اقتصادی نویسنده این مطلب افزود: سیاست اقتصادی پیشنهادی کلینتون حتی در صورت عملی شدن هم درست از کار در نمی آید و تقریبا به اندازه آمار کنونی موجب بالا رفتن بدهی ملی خواهد شد.

این اولین باری نیست که کلینتون قولی می دهد که امکان دارد برای رای دهندگان جذاب به نظر برسد اما اگر او به قدرت برسد، این وعده و وعید ها او را در میدان عمل از پای خواهد انداخت.

نویسنده در پایان تاکید می کند: بهتر این است که کلینتون پیشنهاد دهد: 'من برای تامین اعتبار پروژه هایی که باعث رشد اقتصادی نمی شود، بدهی ملی را به میزان قابل ملاحظه ای افزایش نمی دهم'.

این صادقانه تر و درست تر است و دستان او را برای تصمیم گیری های لازم درمورد سیاست ها در کاخ سفید باز خواهد گذاشت اما مشکل اینجاست که این حرف یک شعار انتخاباتی جذاب نیست و جذب رای دهندگان با آن دشوار است.