سرویس جهان مشرق- ساعت‌ها و حتی روزها پیش از آن‌که رأی‌گیری در انتخابات ریاست‌جمهوری سال 2016 در آمریکا رسماً و به طور عمومی آغاز شود، بیش از 46 میلیون رأی به صندوق‌ها انداخته شد^[1]. این مسئله که «رأی‌دهی زودهنگام» نامیده می‌شود، در تاریخ آمریکا مرسوم است، اما امسال آمار این آرا نسبت به سال‌های گذشته یک رکورد جدید را ثبت کرد.

ایالت بعد از ایالت، آمار رأی‌های زودهنگام نشان می‌دهد مشارکت هیسپان‌ها (آمریکایی‌هایی که اصالتاً اسپانیولی‌زبان هستند) رو به افزایش است؛ مسئله‌ای که می‌تواند دنیای سیاست در آمریکا را به خصوص از نظر تعداد آرا در چندین ایالت اصلی‌ای برهم بزند که میدان رقابت میان دو حزب اصلی جمهوری‌خواه و دموکرات هستند. اگر نمی‌توانید یا نمی‌خواهید، تا ساعات ابتدایی صبح روز چهارشنبه صبر کنید و رئیس‌جمهور جدید آمریکا را بشناسید، می‌توانید با خواندن این گزارش اطلاعاتی هرچند تخمینی درباره نتایج انتخابات آمریکا تا پیش از آغاز رأی‌گیری همگانی به دست بیاورید.

آن‌چه می‌دانیم و آن‌چه نمی‌دانیم

اگر به دنبال این هستید که بفهمید بالأخره ترامپ رئیس‌جمهور بعدی آمریکاست یا کلینتون، متأسفانه در حال حاضر هیچ راهی برای اطلاع از این مسئله وجود ندارد، مگر آن‌که به یکی از افرادی در آمریکا دست‌رسی داشته باشید که رئیس‌جمهور بعدی آمریکا را از مدت‌ها قبل انتخاب کرده‌اند. اما این بی‌اطلاعی بدان معنا نیست که هیچ چیزی هم درباره نتایج آرای داده‌شده نمی‌دانیم. اطلاعات درباره این‌که چه کسانی و در کدام ایالت‌ها تا کنون رأی داده‌اند کمک می‌کند تا بتوانیم پیش‌بینی‌هایی درباره نتیجه آرای داده‌شده داشته باشیم.

شواهد حاکی از آن است که رأی‌دهندگان زودهنگام از نظر جنسیت، نژاد و رنگ پوست، به طور غیرمنتظره‌ای متنوع بوده‌اند. زن‌ها در برخی ایالت‌ها به نسبت سال‌های گذشته، فراتر از انتظار ظاهر شده‌اند؛ هیسپان‌ها در ایالت‌هایی مانند فلوریدا و نوادا حضور پررنگی داشته‌اند؛ در برخی دیگر از ایالت‌ها هم جمهوری‌خواهان، اگرچه دیر، به پیروزی‌هایی دست پیدا کرده‌اند. اما معنای این آمارها چیست؟ در ادامه این گزارش، این آمارها را برایتان معنا خواهیم کرد.

حضور زن‌ها عامل تعیین‌کننده در آرای زودهنگام

زنان در سراسر ساحل شرقی آمریکا نسبت به سال گذشته رأی‌های بیش‌تری را به صندوق ریخته‌اند. افزایش آمار مشارکت آنان نسبت به سال 2012 نیز این مسئله را به خوبی نشان می‌دهد. ناظران در ایالت‌هایی مانند کارولینای شمالی، جورجیا و فلوریدا بر این باورند که بسیاری از زنان، در رأی‌گیری زودهنگام از کلینتون حمایت کرده‌اند، یا دست‌کم با ترامپ مخالف بوده‌اند.

به عنوان مثال، در فلوریدا، زنان حدود 52/8 درصد از کل رأی‌دهندگان را تشکیل می‌دهند. با این حال، در میان جمعیت رأی‌دهنده زودهنگام از طریق پست، 56/5 درصد، و در میان جمعیت رأی‌دهنده زودهنگام حضوری، 53 درصد، زن بوده‌اند. به طور کلی، زنان حدود 55 درصد از کل آرای زودهنگام را به صندوق‌ها ریخته‌اند. کارشناسان بخشی از این افزایش حضور زنان را به علت نامزدی ترامپ برای ریاست‌جمهوری می‌دانند و معتقدند زنان و اقلیت‌های دیگر برای آن‌که نگذارند ترامپ رئیس‌جمهور شود به پای صندوق‌های رأی رفته‌اند.

آمار حضور زنان در کارولینای شمالی نیز مانند فلوریداست. در این ایالت، آرای زنان، بیش از 50 هزار عدد نسبت به انتخابات ریاست‌جمهوری سال 2012 افزایش داشته است. در کل، 55 درصد از آرای زودهنگام در کارولینای شمالی را زنان داده‌اند. بر اساس ثبت‌نام اولیه پیش از انتخابات، از این میان، 46 درصد دموکرات، 30 درصد جمهوری‌خواه و 24 درصد «غیروابسته» (به یکی از دو حزب) بوده‌اند.

تا این‌جا به نظر رسید که، اگر آرای زنان را در نظر بگیریم، همه چیز به نفع دموکرات‌ها پیش می‌رود، اما این‌گونه هم نیست. خبرهای خوبی هم برای جمهوری‌خواهان وجود دارد: آمارهای اخیر نشان می‌دهد که امسال نسبت به سال 2012، آمار حضور زنان جمهوری‌خواه در انتخابات، بیش از 44 هزار نفر افزایش پیدا کرده است. این در حالی است که این افزایش در مورد زنان دموکرات کم‌تر از 7 هزار نفر بوده است.

افزایش حضور لاتینوها به سود کلینتون

دموکرات‌ها اوایل دوره رأی‌گیری زودهنگام در نوادا و فلوریدا وضعیت خوبی نداشتند. با این حال، طی روزهای پایانی این دوره، رأی‌دهندگان سیاه‌پوست و لاتینو (آمریکایی‌هایی که اصالت آمریکای لاتینی دارند) به پایگاه‌های رأی‌گیری هجوم آوردند و پیش‌بینی خوش‌بینانه دموکرات‌ها درباره کسب آرای هر دو ایالت را تا اندازه‌ای محقق کردند.

آمار حاکی از این است که آمار حضور سفیدپوستان در رأی‌گیری زودهنگام طی روزهای آخر از 71 درصد به 68/6 درصد، سپس به 67/4 درصد و سپس با افزایش دوباره به 68/8 رسیده، اما پس از ثبت 68/8 درصد در یک روز، این آمار در هیچ‌یک از روزهای بعد به بیش از 61 درصد نرسیده است. بسیاری از کارشناسان، افزایش آمار حضور اقلیت‌ها را معادل با افزایش آمار آرای کلینتون می‌دانند.

افزایش حضور لاتینوها در انتخابات سال 2016 کاملاً محسوس بوده است و آمار موجود نیز به خوبی این واقعیت را نشان می‌دهد. تعداد آرای لاتینوها طی یک دوره زمانی معین، پیش از انتخابات سال 2016 و مقایسه آن با آمار انتخابات قبلی در همان دوره، خبر از افزایش 429 هزار رأیی میان هیسپان‌ها (معادل 158 درصد) در رأی‌گیری زودهنگام می‌دهد.

خبر بد برای جمهوری‌خواهان این‌که آمار نشان می‌دهد ایالت نوادا (که پیش‌تر به عنوان یکی از مهم‌ترین ایالت‌های مهم محل رقابت تلقی می‌شد که حتماً به ترامپ رأی خواهد داد) ممکن است در روز خود انتخابات جمهوری‌خواهان را ناامید کند. افزایش مشارکت لاتینوها در شهرستان پرجمعیت «کلارک کانتی» به دموکرات‌ها کمک کرده تا نه تنها فاصله خود با جمهوری‌خواهان را جبران کنند، بلکه از رقبای خود پیش بیفتند، البته این در صورتی است که آرای ترامپ در میان لاتینوها همان‌قدر که برخی نظرسنجی‌ها نشان می‌دهند کم باشد.

احتمال این‌که نظرسنجی‌ها خیلی از واقعیت دور نباشد، کم هم نیست. «مایکل مک‌دانلد» رئیس حزب جمهوری‌خواه در ایالت نوادا، آن‌قدر از افزایش آرای دموکرات در کلارک کانتی عصبانی شد که نسبت به تمدید ساعات رأی‌گیری در این شهر واکنش نشان داد و گفت صندوق‌ها را تا دیر وقت باز نگه داشته بودند «تا یک گروه خاص [حامیان کلینتون] بتوانند رأی بدهند.» این اظهارات مک‌دونالد آن‌قدر جنجال‌آفرین شد که عده‌ای از او خواسته‌اند هم عذرخواهی کند و هم از سمت خود استعفا دهد.

نه کلینتون، نه ترامپ؛ افزایش آرای غیروابسته

افزایش آرای غیروابسته یک روند تقریباً ثابت در همه رأی‌گیری‌های زودهنگام سال 2016 بوده است. در سرتاسر آمریکا، و به طور خاص ایالت‌های کارولینای شمالی و فلوریدا، آمار رأی‌های زودهنگام به نامزدهای غیروابسته در انتخابات سال 2016، افزایش چشم‌گیری داشته است. این واقعیت، یک حقیقت بسیار واضح را نشان می‌دهد: نامزدهای هر دو حزب اصلی در انتخابات سال جاری آمریکا به شکل عجیبی در میان مردم منفور هستند.

طبق آمار اخیر، تنها در یک مقطع زمانی در ایالت کارولینای شمالی، شمار آرای غیروابسته معادل یک چهارم از کل آرای زودهنگام بود؛ این یعنی تعداد این آرا بیش از 40 درصد نسبت به مدت مشابه پیش از انتخابات سال 2012 افزایش داشت. آرای غیروابسته، در یک مقطع زمانی مشخص، در ایالت فلوریدا نیز حدود 22 درصد از کل آرا (معادل 1/4 میلیون رأی) را تشکیل می‌دادند.

اگرچه پیش‌بینی این‌که در میان رأی‌دهندگان غیروابسته، چه میزان نهایتاً به ترامپ و چه میزان به کلینتون رأی خواهند داد دشوار است، اما بعضی کارشناسان معتقدند برخی نشانه‌ها گواه بر این است که کلینتون دست‌کم بخشی از آرای غیروابسته را از آن خود خواهد کرد. این پیش‌بینی بر این اساس شکل می‌گیرد که بسیاری از رأی‌دهندگان غیروابسته از میان جوان‌ترها و اقلیت‌ها هستند و تجربه نشان داده که این گروه‌ها عمدتاً تمایلات جناح چپی دارند.

در کارولینای شمالی، موجی از زنان سفیدپوست پای صندوق‌های رأی رفته‌اند که بسیاری از آن‌ها خود را وابسته به هیچ‌یک از دو حزب نمی‌دانند، اما این مسئله به معنای یکسان بودن شرایط برای دو حزب نیست، بلکه می‌تواند نشانه نگران‌کننده‌ای برای ترامپ باشد، چراکه نامزد جمهوری‌خواهان بنا بر هیچ تعریفی نامزد محبوب زنان نیست.

برخی تحلیل‌های مدون هم نشان می‌دهد که دست‌کم در ایالت‌های کارولینای شمالی، فلوریدا و پنسیلوانیا، کفه ترازو در میان غیروابسته‌ها به سوی کلینتون سنگینی می‌کند. یکی از نکات مهمی که باید درباره غیروابسته‌ها بدانید این است که این گروه از گروه «مستقل»ها کاملاً جدا هستند. در واقع، بسیاری از مستقل‌ها به سوی جمهوری‌خواهان متمایل هستند، در حالی که به نظر می‌رسد درباره غیروابسته‌ها دقیقاً عکس این وضعیت صادق باشد.

و بالأخره پیروزی جمهوری‌خواهان در ایالت‌های غیرمنتظره

آیا آن‌چه تا این‌جای گزارش گفته شد به این معناست که هیلاری کلینتون را باید رئیس‌جمهور بعدی آمریکا دانست؟ خیر. اولاً یادتان باشد که رأی مردم در تعیین رئیس‌جمهور آمریکا نقشی ندارد. دوماً برخی آمار در رأی‌گیری‌های زودهنگام هم پیش‌رفت جمهوری‌خواهان را نشان می‌دهد؛ اگرچه عمدتاً در ایالت‌هایی که تصور می‌شد دموکرات‌ها در آن‌ها به راحتی پیروز میدان باشند.

اگرچه افزایش آرای جمهوری‌خواهان در رأی‌گیری‌های زودهنگام، برای آن‌که بتواند محاسبات رأی‌دهندگان و یا نتیجه رأی‌گیری در برخی ایالت‌ها را تغییر دهد، خیلی کم و خیلی دیر بود، اما به هر حال اتفاق افتاد. جمهوری‌خواهان توانستند در کلرادو دموکرات‌ها را پشت سر بگذارند؛ در کارولینای شمالی آرای بهتری نسبت به پیش‌بینی‌ها به دست بیاورند؛ و در فلوریدا هم فاصله خود را با دموکرات‌ها نسبت به انتخابات سال 2012 کم‌تر کنند.

این پیروزی‌ها با توجه به دلایل مختلفی قابل‌توجیه است. تصمیم ماه گذشته اف‌بی‌آی (مبنی بر بازگشایی پرونده ایمیل‌های هیلاری کلینتون) که مانند بمب خبری در رسانه‌ها صدا کرد و پیش‌بینی می‌شد نتایج انتخابات را نیز تحت تأثیر قرار دهد، یکی از اثرات خود را در رأی‌گیری‌های زودهنگام نشان داد. بر اثر این خبر، ظاهراً بخشی از رأی‌دهندگان به سوی نامزد جمهوری‌خواهان متمایل شدند و یا دست‌کم بخشی از جمهوری‌خواهان مصمم‌تر شدند تا پشت نامزد خود بایستند.

در ایالت کلرادو، جایی که جمهوری‌خواهان انتظار داشتند مانند سال 2012 در ابتدا از دموکرات‌ها پیش باشند، این دموکرات‌ها بودند که تقریباً در تمام دوره رأی‌گیری زودهنگام، از حزب ترامپ جلو بودند. این اختلاف حتی تا 31 هزار رأی هم رسید، اما نهایتاً جمهوری‌خواهان با 7 هزار رأی اختلاف توانستند دموکرات‌ها را پشت سر بگذارند.

در ایالت آیووا هم اگرچه دموکرات‌ها داشتند برتری خود را افزایش می‌دادند تا به فاصله 68 هزار رأیی سال 2012 با جمهوری‌خواهان برسند، اما طی تنها یک هفته، این افزایش فاصله، اولاً به یک‌باره متوقف شد، و دوماً شروع به کم شدن تا رقم 43.300 و سپس 41.900 رأی کرد. این کاهش فاصله اگرچه منجر به پیروزی ترامپ در آیووا نشد، اما نشان داد که باز شدن مجدد پرونده کلینتون ممکن است در انتخابات عمومی تأثیر بیش‌تری داشته باشد.

تکرار رأی‌گیری زودهنگام سال 2012

آرای زودهنگام سال 2016 شباهت معناداری با آرای مشابه در سال 2012 دارد. این خبر، برای دموکرات خبر خوبی است و زنگ خطر را برای ترامپی به صدا در آورده است که روی تغییر چشم‌گیر در آرای انتخابات ریاست‌جمهوری حساب باز کرده بود. آرای دموکرات و جمهوری‌خواه در ایالت‌های آمریکا نسبتاً شبیه به سال 2012 است این یعنی اگر ترامپ می‌خواهد پیروز انتخابات باشد، باید بتواند تعداد زیادی از دموکرات‌ها را به سوی خود جلب کند.

به عنوان مثال، فلوریدا و نوادا (ایالت‌هایی که اوباما سال 2012 آرای آن‌ها را از آن خود کرد) امسال هم کم و بیش شبیه به سال 2012 رأی داده‌اند. دموکرات‌ها در شهرستان «کلارک کانتی» ایالت نوادا که شامل شهر لاس‌وگاس هم می‌شود، پیروزی قاطع 73 هزار رأیی را به دست آوردند. هرچند این شهرستان یکی از مراکز مهم آرای دموکرات‌ها بود و پیش‌بینی می‌شد کلینتون در آن رأی بیاورد، اما نکته این‌جاست که این اختلاف آرا از اختلاف آرای اوباما با «میت رامنی» هم بیش‌تر بود و بنابراین می‌تواند اختلاف جزئی آرا به سود جمهوری‌خواهان در مناطق کم‌جمعیت‌تر ایالت نوادا را جبران کند.

در طرف مقابل، فلوریدا اگرچه نتایجی مانند سال 2012 را داشته، اما رفته‌رفته جمهوری‌خواهان توانسته‌اند جای پای خود را در این ایالت محکم کنند و با فاصله 1 درصدی از دموکرات‌ها پیش بیفتند. البته هنوز آرای این ایالت را نمی‌توان به طور قطعی پیش‌بینی کرد، اما شواهد خبر از پیروزی احتمالی جمهوری‌خواهان در فلوریدا می‌دهد.

در کارولینای شمالی هم دموکرات‌ها می‌ترسند حضور ضعیف سیاه‌پوستان پای صندوق‌های رأی، برای دومین انتخابات متوالی، آرای این ایالت را به سبد جمهوری‌خواهان بریزد. کلینتون در نظرسنجی‌های این ایالت، اگرچه با اختلاف اندک، دائماً از ترامپ پیش بود، اما آمار حضور سیاه‌پوستان در رأی‌گیری زودهنگام این ایالت نسبت به سال 2012، معادل 9 درصد کاهش را نشان می‌دهد.

ایالت دیگری که چه‌بسا از فلوریدا و کارولینای شمالی هم مهم‌تر است و هنوز سرنوشت مبهمی دارد، اوهایو است. هرچند اوهایو (به علت آن‌که سنت تقسیم‌بندی رأی‌دهندگان بر اساس حزب هنگام ثبت‌نام اولیه را ندارد) قابل‌پیش‌بینی نیست، اما آمار نشان می‌دهد ترامپ در این ایالت یک برتری جزئی اما دائمی را داشته است. آن‌چه موجب می‌شود ترامپ بیش‌تر به پیروزی در انتخابات امسال امیدوار باشد، سنتی دیرینه در انتخابات‌های ریاست‌جمهوری آمریکاست: هر کس اوهایو را ببرد، رئیس‌جمهور می‌شود.