از دیگر القاب این جنبش که هدفش تبدیل ایالات کالیفرنیا به یک کشور مستقل است می‌توان به کلیوفرنیا (Caleavefornia) و کالیفرگزیت (Califrexit) اشاره کرد که تشبیهی است به جدایی انگلستان از اتحادیه اروپا: برگزیت (Brexit).
ریاست این کمپین به‌عهده لوئیس جی. مارینِلی (Louis J. Marinelli) است که به‌عنوان رئیس موقت حزب ملی کالیفرنیا فعالیت کرده بود. کمپین معتقد است که کالیفرنیا از قوانین فدرال متضرر شده است، اینکه مالیات این ایالت به دولت فدرال بیش از بودجه‌ای است که از آن دریافت می‌کند، اینکه ایالت احساس می‌کند از قدرت سیاسی در واشنگتن دی.سی. به‌دور افتاده و تفاوت سیاسی و فرهنگی بسیاری بین کالیفرنیا و بقیه کشور وجود دارد.
پس از انتخاب دونالد ترامپ به‌عنوان رئیس‌جمهور بعدی آمریکا هشتگ Calexit# به‌سرعت در رسانه‌های اجتماعی پخش شد. رأی هیلاری کلینتون در کالیفرنیا 61.5 درصد بود در حالی که ترامپ تنها توانسته بود 33.2 درصد آراء را در این ایالت کسب کند. مارینلی معتقد است که این امر نشان دهنده اختلاف سیاسی بین این ایالت و سایر نقاط کشور بوده و از آنها ترقی‌خواه‌تر است و اینکه مردم کالیفرنیا از اظهارات ترامپ درباره اقلیت‌ها خشمگین شده‌اند.
پس از انتخابات کمپین استقلال کالیفرنیا اعتراضاتی را بیرون از ساختمان مرکزی این ایالت در ساکرامنتو ترتیب داد. البته سازمان‌دهندگان اعلام کردند که اعتراضات از ماه‌ها پیش برنامه‌ریزی شده و بدون در نظر گرفتن نتیجه انتخابات قرار بود برگزار شوند.
برخی از حامیان ترامپ، شامل بیل میچل (Bill Mitchell)، مجری رادیویی محافظه‌کار، از جدایی کالیفرنیا استقبال می‌کنند. وی در توئیتر گفته بود «کالگزیت ایده بدی نیست. تمام مهاجرین غیرقانونی را به آنجا بفرستید و بقیه ما هیچ‌گاه دیگر رئیس‌جمهور دموکراتی نخواهیم داشت».
در تاریخ ایالت کالیفرنیا 200 پیشنهاد مختلف برای جدایی ارائه شده است. کرمیت روزولت، یک استاد قانون اساسی در دانشگاه پنسیلوانیا، می‌گوید جدایی کالیفرنیا هیچ‌گاه رخ نخواهد داد زیرا به‌نفع آمریکا نیست. وی گفت: «امکان ندارد این اتفاق بیفتد، از اینکه مردم درباره آن سخن می‌گویند متعجب نیستم. اگر انتخابات سرنوشت دیگری می‌داشت اکنون تگزاس بود که سعی می‌کرد جدا شود، اما این کار واقع‌گرایانه نیست».
اگرچه قانون اساسی آمریکا تمهیداتی را برای جذب ایالات جدید در این کشور تعبیه کرده است، اما هیچ‌گونه چارچوب قانونی برای جدایی یک ایالت وجود ندارد. یکی از گزینه‌ها به‌اعتقاد حامیان «کالگزیت» اصلاح قانون اساسی است تا به ایالت طلایی اجازه داده شود طی رفراندومی آمریکا را ترک کند. اگر این اصلاحیه با دوسوم اکثریت در هر دو مجلس کنگره آمریکا ــ مجلس نمایندگان و سنا ــ تصویب شود به قانونگذاران 50 ایالت فرستاده خواهد شد. سی‌وهشت مجلس ایالتی باید این اصلاحیه را تصویب کنند تا جنبه قانونی یابد. روش دیگر این خواهد بود که کنوانسیونی متشکل از تمام 50 ایالت تشکیل شده و یک تأییدیه مشابه 67درصدی از ایالت‌ها به دست آید.
اما اگر کالیفرنیا نخواهد از این روش‌ها استفاده کند چه پیش خواهد آمد؟ اگر کالیفرنیا نخواهد کسب اجازه کند؛ اگر کالیفرنیا بخواهد که به‌سادگی ایالات متحده را ترک کند؟
در حقیقت آخرین باری که برخی ایالت‌ها تلاش کردند که از آمریکا جدا شوند خونین‌ترین جنگ این کشور به وقوع پیوست: جنگ‌های داخلی (1865ــ1861) که منجر به مرگ 600 هزار آمریکایی شده و در نهایت با شکست جدایی‌طلبان جنوبی به پایان رسید.
از منظری، جدایی‌طلبی یک سنت آمریکایی است. ایالت‌های این کشور زمانی مستعمره بریتانیا بودند و از آن جدا شدند. وقتی ایالت‌های مستعمره قانون اساسی جدید را تصویب کرده و ایالات متحده را تشکیل دادند 9 ایالت از آن جدا شدند.
کمتر از یکصد سال بعد، برخی جنوبی‌ها اعلام کردند که اعلامیه استقلال آمریکا به جدایی جنوب جنبه قانونی می‌بخشد. دیگر جدایی‌طلبان اعتقاد داشتند اتحادیه یک قرارداد داوطلبانه بوده که مفاد آن توسط شمال نقض شده است. دولت فدرال با این استدلال و خواسته مخالفت کرده و با جنگ به جدایی‌طلبی‌ها پاسخ داد. پس از جنگ دادگاه عالی آمریکا به‌صورت رسمی اعلام کرد که وقتی ایالت‌ها قانون اساسی را پذیرا می‌شوند، از حق خود برای ترک ایالات متحده صرف‌نظر می‌کنند.