آیا همه مدیران کارنابلدند؟
با این وجود هستند کسانی که عمیق تر به ماجراها نگاه می کنند و می گویند امکان ندارد همه مدیران کار را بلد نباشند یا همه بدهی به بار بیاورند و حتی یک نفر هم نباشد که بتواند در تراز مالی اش دخل و خرج را بخواند.
منابع درآمدی که در اختیار باشگاه ها نیستند
اینکه چرا همه بدهی به بار می آورند به مدیران مربوط نمی شود بحث کپی رایت است و حق پخش تلویزیونی و بلیط فروشی که هیچکدام در اختیار باشگاه ها قرار نمی‌گیرند و در این رابطه پیش از این بارها نوشته ایم اما اینکه چرا در پنج سال اخیر این بدهی با روندی سرسام آور شتاب گرفته دلیلش اشتباهات و عدم هماهنگی سازمان خصوصی سازی، مجلس و وزارت ورزش بوده است.
پروسه خسته کننده خصوصی سازی
در سال ۹۰ پروسه خصوصی سازی با ورود این سازمان اندکی جدی تر شد. حتی این دو باشگاه را به وزارت رفاه واگذار کردند تا قانون رعایت شود. از سوی دیگر چون باید این دو باشگاه سود ده می شدند تا در خصوصی سازی به فروش برسند، پس از چند ماه قانون وضع کردند که باید درآمدها را به حساب خزانه دولت بریزید. پروسه‌ای که ممکن است تا شش ماه طول بکشد تا پول به باشگاه عودت داده شود آن هم در صورتیکه یکی از طلبکاران آن را از حساب برندارد. در همین گیر و دار بودند که مجلس اعلام کرد کمک دولت دیگر برای استقلال و پرسپولیس انجام نشو. این درحالی بود که سپاهان، ذوب آهن، فولاد، سایپا، پیکان و همه دیگران همچنان از بودجه دولت ارتزاق می کردند.
تبر بر گردن استقلال و پرسپولیس
قطع کمک دولت برای این دو باشگاه مثل تبر بود روی گردن آنها. در این مدت علی فتح الله زاده و محمد رویانیان در دو باشگاه بودند و عملا این قانون می توانست هر دو را با تیم هایشان به فلاکت برساند. با این حال رویانیان و فتح الله زاده سرسختی می کردند و زیر فشار هوادارانی که به اعداد و قوانین کاری ندارند و ستاره های خودشان را می خواهند و جام و آسیا، زیر فشار رفتند. کری ها در اوج بود و در نهایت کار را به جایی رساند که رویانیان برای شکستن اعتصاب خانه اش را فروخت و فتج الله زاده زمین و آپارتمانش در شمال کشور را.
پدری که حق نداشت به فرزندانش کمک کند
با این تصمیم بدهی ها هم بیشتر و بیشتر شد. در واقع وزارت ورزش دو فرزند داشت که حق نداشت هزینه آنها را بدهد و هر دو باشگاه را تقریبا رها کرده بود و اگر کمکی بود در حد وام سه میلیاردی صندوق قهرمانان و پیشکسوتان بود تا اینکه در نهایت برند را دادند و اندکی شرایط بهتر شد. با این حال استقلال جام گرفت و در آسیا هم بالا رفت. هرچه استقلال بالاتر می رفت با وجود درآمدزایی مرحله به مرحله بدهکارتر هم می شد چون هزینه ها بسیار بیشتر از قبل بود. در مورد پرسپولیس هم باید گفت اگر چه در آن دوران جام نگرفت اما از کرختی و خمودگی هم خارج شده بود و روند رو به رشدی داشت هرچند بدهی ها برای این باشگاه از استقلال هم بیشتر به نظر بود.
قوانین عجیب در زمان های اشتباه
به هر حال اصل ماجرا همینجا بود: استقلال و پرسپولیس اسیر قوانینی شدند که پیش از خصوصی سازی برای این دو باشگاه چیده شده است. یعنی قبل از خصوصی شدن کمک دولت را قطع کردند و این موضوع همه چیز را عوض کرد. قطعا مدیران این دو باشگاه هم در بالاتر رفتن بدهی ها نقش داشته اند اما باید تاکید کرد که قوانین عجیب در زمان های اشتباه در حالی به این دو باشگاه تحمیل شدند که در نهایت با ۱۳۵ امضا از نمایندگان مجلس که توسط نجف نژاد جمع شد و البته پس از دستور از مراکز بالادست در مورد عدم واگذاری به مشتریان دو تیم عملا همه چیز به هم ریخت. این یعنی آنکه سه سال کمک دولت نزدیک به قطع شدن بود و در نهایت با یک تصمیم آنی به شرایط قبلی خود برگشت و البته در این مدت بدهی ها به دلیل قطع ردیف بودجه وزارت ورزش به این دو تیم عملا بیشتر از قبل شد.