قدرت سیاه؛  اثر جان دومینیس،  المپیک 1968 مکزیکوسیتی

رقابت های المپیک قرار است جشنی از اتحاد جهانی باشند. اما وقتی در المپیک تابستانی 1968 مکزیکوسیتی دوندگان دوی سرعت آمریکایی تامی اسمیت و جان کارلوس به روی سکو رفتند تا مدال های خود را دریافت کنند مصمم بودند تا توهم اینکه همه چیز در دنیا رو به راه است را خُرد کنند. درست قبل از پخش سرود ملی آمریکا، اسمیت برنده مدال طلا و کارلوس برنده مدال نقره، سرهایشان را پائین آوردند و دست هایشان در دستکش های سیاه را مشت کرده و بالا بردند. پیامشان نمی توانست واضح تر باشد: قبل از آنکه به آمریکا ادای احترام کنیم، آمریکا باید با سیاهان رفتاری برابر داشته باشد. کارلوس بعداً گفت: "می دانستیم آنچه می خواستیم انجام دهیم بسیار بزرگتر از هر کار ورزشی است." جان دومینیس، عکاس فرزی که معروف به گرفتن عکس های لحظات غیرمنتظره بود، نمای بسته ای را به ثبت رساند که لایه ای دیگر را به تصویر می کشید: اسمیت با جوراب های سیاه، کفش های دوی خود را درآورده بود، در حرکتی سمبولیک برای نشان دادن فقر سیاهان. این عکس که در مجله لایف منتشر شد به یکی از نماد های دهه ناآرام 60 بدل گشت.

بیب خداحافظی می کند؛ اثر نت فِین، 1948

او بهترینشان بود. سلطان بلند بالای ضربه. اما در سال 1948 ده سال بود که بازی نمی کرد و در مبارزه با سرطان بود. پس وقتی در 13 ژوئن در برابر جمعیت عظیم حاضر در استادیم یانکیز ایستاد تا بیست و پنجمین سال تاسیس ورزشگاه - برای همه حاضرین در ورزشگاه معروف به 'خانه ای که روث ساخت' - را جشن بگیرد و شماره 3 خود بازنشسته کند، همه می دانستند که این آخرین خداحافظی عمومی است.

نت فین که برای نیویورک هرالد تریبیون کار می کرد، یکی از دو جین عکاسی بود که پشت خط فرست-بیس به صف شده بودند. اما وقتی آهنگ 'Auld Lang Syne' از ورزشگاه پخش شد، فین 'چیزی احساس کرد' و به پشت سر روث رفت، جایی که ضربه زن پر افتخار را می دید که به چوبش تکیه داده بود و  اثر بیماری بر روی پاهای نحیفش دیده می شد. از آن زاویه، فین عملاً نقش افسانه ای که ورزشکاران - حتی در ضعیف ترین لحظه شان - در زندگی ما ایفا می کنند را ثبت کرد. دو ماه بعد روث مرده بود و فین جایزه پولیتز گرفت. اولین باری بود که یک عکاس ورزشی این جایزه را می گرفت.

مایکل جردن؛ اثر کو رنتمیستر، تبلیغ نایکی، 1984

احتمالاً معروفترین عکس نیمرخ تاریخ است. جیکوبوس کو رینتکیستر که در سال 1984 از جردن برای مجله LIFE عکس می گرفت، ستاره بسکتبال را در حال پرواز برای دانک کردن، در حالیکه پاهایش مثل یک رقاص باله از هم باز شده اند و دست چپش کش آمده تا به ستاره ها برسد، ثبت کرد. نایکی که به دنبال الهام برای اولین کتانی های جردن ایر خود می گشت 150 دلار برای استفاده موقتی از اسلاید های رنتمیستر برای لایف به وی پرداخت کرد. خیلی زود، Jumpman به کفش ها، لباس ها و دیوار اتاق خواب های سرتاسر دنیا دوخته شده بود و در نهایت به یکی از محبوبترین نماد های ورزشی تاریخ بدل می گشت. با Jumpman نایکی مفهوم  ورزشکاران به عنوان دارایی های با ارزش تبلیغاتی را ایجاد کرد. برند ایر جردن که امروزه کسانی دیگر برایش تبلیغ می کنند در سال 2014، 3.2 میلیارد دلار درآمدزایی کرد. رنتمیستر بعداً از نایکی به علت تخلف از قانون کپی رایت شکایت کرد؛ فارق از نتیجه آن، عکس او صعود شهرت ورزشی به تجارتی ملیارد دلاری را به ثبت رسانده است، و هنوز هم در حال صعود است.

محمد علی در برابر سانی لیستون؛ اثر نیل لیفر، 1965

بخش عمده ای از عکاسی بودن در مکان درست در زمان درست است؛ و شرایط برای نیل لیفر عکاس Sports Illustrated زمانی که احتمالاً بهترین عکس ورزشی قرن را به ثبت رساند چنین بود: "واضح است که در صندلی درست نشسته بودم، اما مسئله مهم این است که آن لحظه را از دست ندادم." لیفر این عکس را از کنار رینگ در لوئیستون، مین، در سال 1965، زمانی که محمد علی، قهرمان سنگین وزن 23 ساله، سانی لیستون 34 ساله، مردی که یک سال پیش از آن عنوان قهرمانی جهان را از او ربوده بود را زمین زد. یک دقیقه و 44 ثانیه بعد از شروع بازی هوک راست علی با چانه لیستون تماس پیدا کرد و لیستون زمین خورد. لیفر عکس قهرمان را، در حالکه بر فراز حریف در هم شکسته اش ایستاده بود و برایش رجز می خواند: "بلند شو و مبارزه کن بی عرضه!" چراغ های پر نور سقفی و دود غلیظ سیگار برگ، رینگ را به یک استودیوی عالی بدل کرده بود و لیفر نهایت استفاده را برد. قاب بندی بی نقصش علی را در حال تشعشع قدرت و گستاخی شاعرانه ای  ثبت کرد که او را به محبوبترین و منفورترین ورزشکار کشور بدل کرده بود، آن هم در زمانی که سیاست، ورزش و فرهنگ عامه به یک اندازه در سال های پر التهاب دهه 60 خرد می شدند.