به گزارش مشرق، گفته‌های حسن زمانی عضو هیات مدیره را بخوانید: «در یک مسابقه فوتبال از دقیقه ۷۵ به بعد هر نتیجه‌ای رقم بخورد مستقیماً مربوط به تصمیمات سرمربی است؛ چه تیم ببرد و چه ببازد. منصوریان هم باید با تجربه و سابقه‌ای که داشت، تیم را هدایت و بازی را مدیریت می‌کرد.
به عنوان نمونه تیم فوتبال تراکتورسازی برای اینکه صدرنشین لیگ شود، ۲۵ دقیقه آخر مسابقه را مدیریت کرد، ما هم برای اینکه چهارم شویم خیلی راحت می‌توانستیم بازی را تا دقیقه ۹۰ مدیریت کنیم. اشتباهی که از استقلال سر زد، در حد این تیم بزرگ نبود».
این اولین بار نیست که یک عضو هیات مدیره در مورد مسائل فنی حتی نه در جلسه خصوصی که در رسانه های عمومی سخن می گوید. خود حسن زمانی اتفاقا طی این مدت که در هیات مدیره استقلال مشغول به کار شده، به شدت در این زمینه سردمدار بوده و گوی سبقت را از همه ربوده است.
این عضو هیات مدیره قبل از دربی هم گفت: «حمایت‌های ما تا هفته چهارم بود. یعنی در آخرین نشستی که در هیات مدیره داشتیم به این نتیجه رسیدیم که از منصوریان حمایت کنیم اما بعد از دربی باید دوباره درباره آینده کاری منصوریان نشست برگزار کنیم. »
صرف نظر از اینکه حسن زمانی با مقایسه استقلال و تراکتورسازی نشان می دهد که در ذهنش سرمربیگری امیر قلعه نویی را برای استقلال می پروراند و باز منهای این نکته که از هر دو مصاحبه مشخص است زمانی جزو طرفداران منصوریان نیست، باید به یک نکته اشاره کرد، یک خلا جدی که پس از بیماری و نهایتا بعد از فوت منصور پورحیدری در استقلال به وجود آمده است.
منصور پورحیدری آدم رسانه ای نبود، او کارهایش را رسانه ای نمی کرد اما واقعیت این است که در درون باشگاه به اینگونه موارد رسیدگی می کرد. نزدیکان این مرد با تجربه می دانند که در چنین مواقعی پورحیدری سر از جلسه هیات مدیره در می آورد و با اعضای غیر فنی که بحث فنی می کردند بحث می کرد و خیلی جدی آنها را متوجه می کرد که فنی نباید حرف بزنند.
او اینگونه مواقع این تکیه کلام ها را داشت: « کار سخته، من که تعارف ندارم، بحث فنی نکنید، برای بحث فنی و من و معینی هستیم آن هم نه در رسانه ها، این مصاحبه ها تمرکز تیم را می گیرد. »
منصفانه اگر نگاه کنیم متوجه می شویم که استقلال معایب زیادی دارد و توقع ها را بر آورده نکرده و اگر در نزدیکی های نیم فصل در رده ششم جدول است و هنوز مربی اش حیا کن و رها کن نشنیده به دلیل عشق به این مربی و احترام اوست اما انتقاد اعضای هیات مدیره حتی اگر فنی هم باشند چه سودی برای استقلال دارد؟ آیا با حرف زدن و انتقاد کردن کارها درست می شود یا اینکه باید جلساتی برگزار شود و به صورت فنی و آماری بازی ها توسط اعضای فنی (یا کمیته فنی که وجود ندارد البته) آنالیز شود تا استقلال به تصمیم سازی برسد؟
استقلال اشکالاتی دارد که اعضای هیات مدیره باید آن را بفهمند و برطرف کنند. مثلا اگر اشکال در کادر فنی است باید آن را با تئوریسینی کنار منصوریان حل کنند، اگر اشکال بازیکنان هستند باید مسئول نقل و انتقالات عوض شود و برای نیم فصل دوم ماجرا تغییر یابد.
اگر منصور پورحیدری بود، هم راهکار داشت و هم کنترل می‌کرد حالا اما استقلال مثل مرغ پرکنده به نظر می رسد که نمی داند چه باید انجام دهد و چه کار باید بکند. هرکس سازی می نوازد و ساز هیچکس هم کوک نیست. در واقع راهکاری وجود ندارد و تنها انتقاد است که انگار می ماند.
جالب همانطور که گفتیم اینجاست که از روی انتقادها شما می توانید برنامه های شخصی اعضای هیات مدیره را برای آینده ببینید. مثل حسن زمانی که به امیر قلعه نویی فکر می کند.
به عنوان نمونه تیم فوتبال تراکتورسازی برای اینکه صدرنشین لیگ شود، ۲۵ دقیقه آخر مسابقه را مدیریت کرد، ما هم برای اینکه چهارم شویم خیلی راحت می‌توانستیم بازی را تا دقیقه ۹۰ مدیریت کنیم. اشتباهی که از استقلال سر زد، در حد این تیم بزرگ نبود».
این اولین بار نیست که یک عضو هیات مدیره در مورد مسائل فنی حتی نه در جلسه خصوصی که در رسانه های عمومی سخن می گوید. خود حسن زمانی اتفاقا طی این مدت که در هیات مدیره استقلال مشغول به کار شده، به شدت در این زمینه سردمدار بوده و گوی سبقت را از همه ربوده است.
این عضو هیات مدیره قبل از دربی هم گفت: «حمایت‌های ما تا هفته چهارم بود. یعنی در آخرین نشستی که در هیات مدیره داشتیم به این نتیجه رسیدیم که از منصوریان حمایت کنیم اما بعد از دربی باید دوباره درباره آینده کاری منصوریان نشست برگزار کنیم. »
صرف نظر از اینکه حسن زمانی با مقایسه استقلال و تراکتورسازی نشان می دهد که در ذهنش سرمربیگری امیر قلعه نویی را برای استقلال می پروراند و باز منهای این نکته که از هر دو مصاحبه مشخص است زمانی جزو طرفداران منصوریان نیست، باید به یک نکته اشاره کرد، یک خلا جدی که پس از بیماری و نهایتا بعد از فوت منصور پورحیدری در استقلال به وجود آمده است.
منصور پورحیدری آدم رسانه ای نبود، او کارهایش را رسانه ای نمی کرد اما واقعیت این است که در درون باشگاه به اینگونه موارد رسیدگی می کرد. نزدیکان این مرد با تجربه می دانند که در چنین مواقعی پورحیدری سر از جلسه هیات مدیره در می آورد و با اعضای غیر فنی که بحث فنی می کردند بحث می کرد و خیلی جدی آنها را متوجه می کرد که فنی نباید حرف بزنند.
او اینگونه مواقع این تکیه کلام ها را داشت: « کار سخته، من که تعارف ندارم، بحث فنی نکنید، برای بحث فنی و من و معینی هستیم آن هم نه در رسانه ها، این مصاحبه ها تمرکز تیم را می گیرد. »
منصفانه اگر نگاه کنیم متوجه می شویم که استقلال معایب زیادی دارد و توقع ها را بر آورده نکرده و اگر در نزدیکی های نیم فصل در رده ششم جدول است و هنوز مربی اش حیا کن و رها کن نشنیده به دلیل عشق به این مربی و احترام اوست اما انتقاد اعضای هیات مدیره حتی اگر فنی هم باشند چه سودی برای استقلال دارد؟ آیا با حرف زدن و انتقاد کردن کارها درست می شود یا اینکه باید جلساتی برگزار شود و به صورت فنی و آماری بازی ها توسط اعضای فنی (یا کمیته فنی که وجود ندارد البته) آنالیز شود تا استقلال به تصمیم سازی برسد؟
استقلال اشکالاتی دارد که اعضای هیات مدیره باید آن را بفهمند و برطرف کنند. مثلا اگر اشکال در کادر فنی است باید آن را با تئوریسینی کنار منصوریان حل کنند، اگر اشکال بازیکنان هستند باید مسئول نقل و انتقالات عوض شود و برای نیم فصل دوم ماجرا تغییر یابد.
اگر منصور پورحیدری بود، هم راهکار داشت و هم کنترل می‌کرد حالا اما استقلال مثل مرغ پرکنده به نظر می رسد که نمی داند چه باید انجام دهد و چه کار باید بکند. هرکس سازی می نوازد و ساز هیچکس هم کوک نیست. در واقع راهکاری وجود ندارد و تنها انتقاد است که انگار می ماند.
جالب همانطور که گفتیم اینجاست که از روی انتقادها شما می توانید برنامه های شخصی اعضای هیات مدیره را برای آینده ببینید. مثل حسن زمانی که به امیر قلعه نویی فکر می کند.