سرویس فرهنگ و هنر مشرق- از هنگامی که در اواسط ا کتبر 2015 اعلام شد پس از 12 سال برای دومین بار «کریس راک» میزبان و مجری مراسم اسکار شده است، روشن بود که انتخاب یک سیاهپوست برای اجرای این مراسم برای تلطیف فضای اعتراض آمیزی خواهد بودکه احتمالا پس از اعلام نامزدهای هشتاد وهشتمین مراسم اهدای جوایز اسکار به وجود می آمد.

طرفه این که بعد از اجرای کریس راک در مراسم اسکار 2005 و پس از یک اظهار نظر جنجالی که گفت اسکار فقط یک بازی آمریکایی است، برخلاف قبل که هر چند سال، یک سیاهپوست مانند«ووپی گلدبرگ» یا «سامی دیویس» یا «دایانا راس » مجری و میزبان این مراسم می شدند )مثلا ووپی گلدبرگ در طول هشت سال مابین سال های 1994 تا 2002 ، چهار بار مراسم اسکار را میزبانی کرد(، به مدت 11 سال هیچ سیاهپوستی مجری این مراسم نشد و کسانی همچون «جان استوارت» ،» الن دی جِنرس « ،» استیو مارتین « ،» الک بالدوین « ،» جیمز فرانکو « ،» آن هاتاوی» ،»بیلی کریستال « ،» سِت مَک فارلن » و «نیل پاتریک هریس »، پی در پی_ و حتی برخی مانند استوارت و دی جنرس، دو بار_ مجری مراسم اهدای جوایز آ کادمی شدند.

 اما از پیش روشن بود که کریس راک به عنوان مجری اسکار هشتاد وهشتم، به خاطر همان اعتراضات و تحریمها به خاطر در نظر نگرفتن بازیگران سیاهپوست، وظیفه‌ی آسانی برعهده ندارد. او برای اینکه بر اعتراضهای ضدنژادپرستی گروهی از بازیگران هالیوود و تحریمهای ناشی از آن آب سردی بپاشد از همان سخنرانی معمول آغازین، تکه پرانی‌ها ومضحکه‌های خود را آغاز کرد. برگزارکنندگان مراسم اسکار سعی داشتند تا از زبان یک بازیگرسیاهپوست، اعتراضات ضد نژادپرستی را لوث کنند. یعنی مثل کارا کتر«استفن» ،»همان سیاهپوستِ آدم فروش فیلم جانگوی رها شده از زنجیر )کوئنتین تارانتینو، 2012 ( که نقشش را «ساموئل ال. جکسون » بازی می‌کرد، سیاست «سیاهپوست علیه سیاهپوست » را به عنوان بهترین راه حل برای برگزاری بدون جنجال مراسم، برگزینند!کریس راک هم در میان سخنانش، اعتراض به نبود بازیگران سیاهپوست در میان نامزدهای اسکار را بارها و بارها به مسخره و شوخی گرفت و با بیان جملاتی همچون «باید رشته‌ای هم برای بهترین بازیگر سیاهپوست در نظر بگیرند « ،» فلانی و فلانی اصلا هیچ شانسی در اسکار نداشتند و برای همین مراسم را تحریم کردند چون اصلا دعوت نشده بودند « ،» چرا در برخی دورههای گذشته که بازیگر سیاهپوستی در میان نامزدهای اسکار قرار نداشت، این اعتراض ها نشده بود » ! و یا «در دورانی که مادربزرگتان را از درخت آویزان می کردند، دیگر کسی به فکر جایزه‌ی بهترین فیلم مستند کوتاه خارجی نبود»، سعی کرد کلیت اعتراضات را لوث کند.

پس از آن سخنان، کلیت مراسم تحت تاثیر همین مضحکه ها و شوخی های بی‌مزه و لوس قرار داشت. مثلا در کلیپی برای نمایش برخی نقش های اصلی فیلم‌های نامزد جایزه‌ی اسکار، یک بازیگر سیاهپوست جایگزین بازیگر اصلی شده و نتیجه‌ی آن، تنها تولید تصاویری مسخره بود. مثلا به جای «ادی رِدماین » فیلم دختر دانمارکی یا در نقش فضانورد جا مانده‌ی فیلم مریخی و حتی به‌جای خرس فیلم از گور برخاسته و یا صحنه‌ای از فیلم جوی، در کلیپ یاد شده، بازیگران سیاهپوست مانند ووپی گلدبرگ و «کوین هارت » ایفای نقش کردند! یا در کلیپ دیگری در مورد «بزرگداشت ماه تاریخی سیاهان »، به جای یک سیاهپوست، «جک بلک » حضور داشت که علی رغم سفید پوست بودن، نامش ) Black = سیاه( سیاهپوستی را تداعی می کرد!یا وقتی راک برای اهدای یک جایزه، «شارلیز ترون » را به روی صحنه دعوت کرد، او را بازیگر «کمی سفیدپوست تر » نامید! هم چنین کلیپ‌هایی پخش شد که کریس راک را در حال مصاحبه با برخی سیاهپوستان نشان می داد که نظرشان را درباره‌ی برخی فیلم‌های نامزد اسکار می پرسید و آ نها را بسیار کم سواد، ظاهر بین و سطحی‌نگر تصویر می نمود!