گروه جهاد و مقاومت مشرق - بیمارستان صحرایی امام حسین (ع) در کیلومتر 7 جاده شهید شرکت (جاده انشعابی از شرق جاده اهواز – خرمشهر و بین ایستگاه حسینیه و دارخوین) قرار دارد. این بیمارستان صحرایی در سال 1361 ابتدا به صورت سوله هایی با آهن و پلیت ساخته شد که بعد ها و همزمان با عملیات کربلای 4، بیمارستانی بتنی و با مساحت 3551 متر مربع در کنار آن احداث و به بهره برداری رسید.

این بیمارستان توسط وزارت مسکن و شهرسازی و قرارگاه مهندسی خاتم الانبیاء (ص) برای پشتیبانی و مداوای مجروحین عملیات کربلای 5 و عملیات والفجر 8 ساخته شده و توسط بهداری رزمی جنوب اداره می شد. این بیمارستان صحرایی که به ضخامت یک و نیم متر با خاک کاملا استتار و با نیم متر ماسه و قطعات بتنی در برابر بمباران و موشک باران مقاوم شده بود، یکی از مجهز ترین بیمارستان ها در نوع خود بود و در آن تقریبا همه امکانات یک بیمارستان شهری تدارک دیده شده بود. این بیمارستان علاوه بر پذیرش مجروحین جنگی، مصدومین شیمیایی را نیز پذیرش می کرد.

 

بیمارستان صحرایی امام حسین (ع) به گونه ای مجهز شده بود که دارای رادیولوژی، بانک خون، هشت اتاق عمل، بیست و پنج تخت اورژانس برای پذیرش مجروحین عادی و بیست تخت اورژانس برای مصدومین شیمیایی، داروخانه، بخش ICU  و آزمایشگاه، 1450 نفر پزشک و کادر مرتبط پزشکی و 120 نفر کادر اجرایی بود. از همان بدو شروع به کار و راه اندازی، قسمت های مختلف این بیمارستان امکانات لازم را برای ارائه ی خدمات درمانی به مجروحین به دست آورد. به طوری که محل اورژانس آن که از دو سالن عمود برهم تشکیل می شد، در موقع پدافند به عنوان نقاهتگاه و در هنگام آفت، به عنوان اورژانس برای پذیرش مجروحین بد حال، مورد استفاده قرار می گرفت.

 

مناطق زیر پوشش این بیمارستان صحرایی از خرمشهر (محلی که رودخانه کارون، آبادان را از خرمشهر جدا می کند) تا زید و در صورت نیاز تا حداکثر کوشک امتداد می یافت. اورژانس های مستقر در محور های عملیاتی شلمچه، زید، کوشک، طلائیه و خرمشهر، مجروحین خود را از طریق جاده های خرمشهر، شهید صفوی، امام رضا (ع) و زید به این بیمارستان منتقل می کردند.

 

در سال 1367 و پس از پذیرش قطعنامه 598، در جریان هجوم دوباره ی ارتش عراق به جاده  اهواز – خرمشهر و سه راه حسینیه، بیمارستان امام حسین (ع) در آستانه سقوط قرار گرفت و دشمن تا دو کیلومتری این بیمارستان پیشروی نمود. این بیمارستان در طول جنگ منشاء خدمات بسیار ارزنده ای به رزمندگان اسلام بود و نقش بسیار مهمی در مداوای مجروحین جنگی و به خصوص مصدومین ناشی از بمباران شیمیایی دشمن ایفا نمود.