به گزارش گروه جهاد و مقاومت مشرق، چهار سال پیش زمانی که قرار اجلاس سران غیر متعدها در پایتخت پرنقش و نگار ایران برگزار شود اتفاق مهمی بود که همه رسانه های جهان را به خود جلب کرد. کوچکترین اتفاق یا ناامنی علاوه بر اینکه آبروی کشور را به خطر می انداخت باعث می شد این مراسم برگزار نشود.
بنابراین باید هرطور که بود همه چیز به خوبی پیش رفت. طوری که نه مشکلی در امنیت شهر پیش بیاید و نه روند عادی را زندگی مردم مختل شود.
تمام دستگاه های نظامی و امنیتی بدون سر و صدا کار خود را انجام می دادند و زمینه برگزاری این اجلاس را فراهم می کردند. اما منافقین و دشمنان نظام جمهوری اسلامی ایران نیز این اتفاق را فرصتی می دیدند تا بتوانند با حتی کوچکترین عملیات خرابکارانه در امنیت کشور اخلال ایجاد کنند و آبروی این کشور را لکه دار کنند.
اجلاس با همه سختی ها و مشکلاتش به پایان رسید بی آنکه آب ازآب تکان بخورد. تا اینجای ماجرا را در ذهن داشته باشید.
*25 سالم بود که میثم آمد خواستگاری
بنده فرزند اول یک خانواده پنج نفره هستم با یک خواهر و یک برادر که سال 62 در ورامین شهری که اصالتا هم اهل همینجا هستم متولد شدم. شهید کهندل هم دو سال از من بزرگتر بود و دو خواهر و یک برادر داشت.
درسم که تمام شد مانند همه دخترهای جوان خواستگارهایی داشتم اما سال 85 که حدودا 24 سالم بود آقا میثم آمد خواستگاری. زندایی ایشان با ما آشنا بودند و از همین طریق هم به هم معرفی شده بودیم.
اولین جلسه مادرش همراه زن دایی آمدند منزل ما و جلسه دوم آقا میثم هم آمد و قرار شد دختر و پسر با هم حرفهایشان را بزنند. خب هر دو خیلی خجالت می کشیدیم برای همین زن دایی شان آمدند داخل اتاق که مثلا ما راحت تر صحبت کنیم که حضورشان جو را برایمان بیشتر سنگین کرد. (خنده)
خانواده میثم ساکن شهرک شهید محلاتی تهران بودند به همین دلیل ما هم ساکن تهران شدیم اما چون ماموریتش زیاد بود به پیشنهاد خودش ساکن ورامین شدیم تا من نزدیک خانواده ام باشم و کمتر احساس تنهایی کنم.
نهایتا 5 سال با هم زندگی کردیم که در همین مدت هم خیلی کنار هم نبودیم. به خصوص چند ماه آخر که گاهی از 15 روز تا دو ماه هم ماموریتش طول می کشید. در حالت عادی هم چهار ماه خانه بود و یک هفته می رفت ماموریت. تقریبا به این شیوه زندگی عادت کرده بودم و زمانی که خانه نبود من هم می رفتم منزل مادرم اما گاهی هم خیلی خسته می شدم که کاری نمی توانستم بکنم.

*تصورش را هم نمی کردم میثم شهید شود
همانطور که گفتم ما کسی که شغلش نظامی باشد اطرافمان نداشتیم. هیچ وقت حتی تصورش را هم نمی کردم که روزی میثم شهید شود آن هم در شرایطی که جنگی نبود. حتی جنگ سوریه هم هنوز آنقدر اوج نگرفته بود و ایران به گستردگی الان نیرویی اعزام نمی کرد.
*فکر نبودنش در ذهنم نمی گنجید
*موضوعی که میثم را به شدت بهم ریخت
*آخرین دیدار
شهید کهندل خیلی اهل توضیح نبود و من هم پا پی اش نمی شدم. چند باری به سوریه رفته بود اما من بعد از شهادتش متوجه شدم. آخرین باری که رفت مآموریت ماه رمضان بود و هم زمان مشغول بنایی کوچکی در خانه بودیم به همین دلیل ازش خواسته بودم در این مدت کنارمان باشد. او هم مرخصی گرفته بود. تا اینکه یک شب تماس گرفتند و گفتند جلسه مهمی پیش آمده و باید خودت را برسانی. آن سال قرار بود اجلاس غیر متعهدها در تهران برگزار شود و تروریست ها تهدیدهایی بری اخلال در امنیت این مراسم کرده بودند. گفت مجبورم یک سر بروم ببینم چه خبر است. دو سه روز از رفتنش می گذشت که شب قبل از شهادتش نزدیک منزلمان کاری برایش پیش آمده بود و به همین دلیل یک سر هم به خانه زد و گفت آماده شو با هم برویم تا من کارم را انجام می دهم چند دقیقه هم با هم باشیم. بعد من را گذاشت منزل مادرش و چند کارش را هم به برادر شوهرم سپرد.
*شنیدن خبر شهادت
غروب بود پدرش آمد خانه، برادرشوهرهایم هم خانه بودند. در ایوان نشسته بودیم، که پدرش برادر های میثم را صدا کرد و سریع رفتند بیرون. یکی از برادر هایش هم که خیلی خونسرد بود این بار با عجله همراهشان رفت. من خیلی شک نکردم ولی مادرشوهرم انگار حالش بد شده بود و استرس داشت، مدام به من میگفت زنگ بزن به میثم. گفتم گوشیش را جا گذاشته و جواب نمیده. آنقدر حال مادر دگرگون بود که شام هم نخورد. دوباره هر چه سعی کردم تماس بگیرم کسی جواب نمی داد، به پدرشوهرم زنگ زدم گفت ما جایی هستیم می آییم، فکر اینکه برای شوهرم اتفاقی افتاده باشد اصلا به سرم نزد یعنی خیالم راحت بود که ماموریت است و سرگرم کاره.
مادرشوهرم گفت زنگ بزن خانه مادرت ببین خبری نیست؟ زنگ زدم مادرم گفت اتفاقا پدرشوهرت زنگ زد با بابا و برادرت رفتند جایی زنگ میزدم اما کسی جواب نمی داد. نهایتا پدرشوهرم جواب داد اما دیدم دارد گریه می کند، آنجا متوجه شدم اتفاقی افتاده. مستقیم به من نگفت فقط گفت کمرم شکست. این را که شنیدم گوشی را پرت کردم و دیگر نفهمیدم چه شد.

*شب ازدواجمان کیک و ساندیس خوردیم
313 سکه مهریه ام بود و میثم همیشه از این موضوع ناراحت بود و می گفت مهریه ات زیاد است. اول هم نمی خواست قبول کند اما میگفتم من که نمی خواهم بگیرم و نگرفتم.
*پول سپاه برکت دارد
*همیشه منتش را می کشیدم
*خاطره تلخ از فتنه 88
*حضور سردار سلیمانی در مراسم تشییع
*آرزویمان داشتن چهارتا بچه بود
*تیری که به خودش شلیک کرد
*سقوط در پاراگلایدر
یک بار دیگر هم میثم تا پای مرگ رفت. هنوز یکسال نشده بود که ازدواج کرده بودیم، ماه رمضان بود. او گواهینامه پاراگلایدر موتور داشتند و بلد بود. قرار شد با او برای کاری با پدر و برادرش بروند شمال. خب ما تازه ازدواج کرده بودیم و خیلی وابسته بودم. خانواده ام هم ورامین ساکن بودند و دوری آنها اذیتم می کرد. به همین دلیل لحظه رفتنشان گفتم من هم می آیم،پاراگلایدر خیلی وسیله دارد و اصلاً جا نبود و ما خیلی جمع و جور در ماشین نشسته بودیم.
روزی که می خواست پرواز گند چند بار امتحان کرد تا آماده شود برای فردایش که پرواز اصلی بود.
* عقاید و علایقش شبیه پدر؛صبر شبیه مادر
*می گفت من طاقت این حرف ها را ندارم
*عمرا دختر به سپاهی نمی دهم
گاهی که از نبودنش خسته می شدم غر می زدم و می گفتم عمرا من دختر به سپاهی نمی دم. می خندید می گفت چرا؟ گفتم برای اینکه هیچ وقت نیستی من واقعا چیزی از زندگی نمی فهمم. اغلب وقتی می خواست برود ماموریت تا لحظه آخر به من نمی گفت. یکبار عید نوروز 91 رفتیم برای خرید سال نو. دائم می گفت هر چی لازم داری بخر می خوام خیالم راحت باشد. احساس کردم منظورش چیست؟ پرسیدم باز هم ماموریت؟! یعنی عید پیش ما نیستی؟ گفت نه. دوباره اوقاتم تلخ شد.
*متاسفانه در جامعه ما بین شهدا فرق قائل می شوند
*اگر به گذشته برگردم صد در صد انتخابم میثم است
با تمام سختی هایی که داشتیم اما الان اگر باز بر گردم به آن دوران صد درصد انتخابم شهید کهندل خواهد بود. چون جوان هایی مانند ایشان خیلی کم هستند، از نظر اخلاقی، ایمانی، تربیتی خیلی عالی واقعا، با بسیاری از جوان های حالا اصلا قابل مقایسه نیست.
*دعا کن شهید شوم
میثم 3، 4 روز بعد از عید فطر به شهادت رسید. از شهادت بارها صحبت کرده بود و هر زمانی که پیش می آمد به من می گفت دعا کن شهید شوم، چون پدرش هم در 8 سال جنگ رزمنده بودند با این حال و هوا آشنا بود.
اما من در فکر دیگری بودم. پدربزرگ و مادربزرگش مادری اش در یک حادثه با هم فوت کردند، می گفتم چقدر خوب آنها هر دو با هم رفتند، کاش ما هم  با هم برویم ولی او چیزی نمی گفت و سکوت می کرد. این اواخر به من و مادرم می گفت زیاد دعا کنید برای شهادتم.
 یکدفعه ماه رمضان من داشتم قرآن می خواندم، گفت: اگر تو دعا کنی من شهید شوم آن دنیا اگر به من حوری بدهند قبول نمی کنم و منتظر تو می مانم بیایی، به شوخی گفتم: آن دنیا هم نمی خواهی دست از سر من برداری؟
*تو نمی دانی چرا حالم اینجوری شده؟
دو سه هفته قبل از شهادتش یک روز داشتیم با ماشین از جایی برمی گشتیم، گفت: زهرا چند وقتی هست یک حال و هوایی دارم، نمی دانم چرا؟ در زندگی هر چه خواستم خدا به من داده، زن خوب، زندگی خوب، خانه و ماشین. به هر چه دوست داشتم رسیدم ولی نمی دانم چرا اصلاً خوشحال نیستم، راضی نیستم؟ نمی دانم چرا اینطوری شدم؟ آن زمان درکش نکردم ولی الان متوجه شدم او از این دنیا می خواست جدا شود. از من می پرسید که تو نمی دانی چرا اینطور شدم؟
وقتی بعد از شهادت با من تماس گرفته شد مطمئن شدم دیگر نیست با اینکه نمی دانستم چه اتفاقی افتاده اما یقین داشتم میثم دیگر نیست، تمام شده. مطمئن شدم هر اتفاقی رخ داده او به آرزویش رسیده است، قبل از آن هر وقت از شهادت می گفت به شوخی می گرفتم ولی آن لحظه یقین پیدا کردم و حرف هایش در ذهنم مرور شد. در دلم گفتم همیشه می گفت: تو باید راضی شوی.
*من فقط یک حاجت دارم
*وقتی شهید شد هنوز گل هایش تازه بود
*گریه های محیا
پدر میثم در کل هشت سال جنگ به جبهه می رفته و مادر شوهرم تعریف می کند از بس بچه ها پدرشان را کم می دیدند وقتی می آمد به او می گفتند مامان و به من می گفتند بابا. فکر می کنم به دلیل این کمبود بود که شهید کهندل علاقه بسیاری به پدرش داشت.