یکی از مهمترین واقعیت‌ها درباره تیلرسون این است که وی از سال 1975 تاکنون یعنی در چهل سال گذشته هیچ کار دولتی انجام نداده و در حقیقت به‌غیر از اکسون در جای دیگری فعالیت نکرده است.
البته انتخاب وزیر خارجه از بخش خصوصی بی‌سابقه نبوده است. وقتی رونالد ریگان به‌عنوان رئیس‌جمهور انتخاب شد جرج شولتز (George Shultz) مدیر سابق شرکت بچتل (Bechtel) را به‌عنوان رئیس دستگاه دیپلماسی انتخاب کرد. اما شولتز پیش از آن به‌عنوان وزیر کار و وزیر خزانه‌داری نیز فعالیت کرده بود.
برخی معتقدند منافع تیلرسون در صنعت انرژی روسیه می‌تواند منجر به تضاد منافع وی به‌عنوان یک مرد نفتی با نقشش در ریاست دستگاه دیپلماسی شود.
تیلرسون درباره تحریم‌ها نیز به‌صورت علنی اظهار بدبینی کرده است، تحریم‌هایی که منجر به توقف بزرگترین پروژه اکسون‌موبیل در روسیه شامل توافقی ده‌ها میلیارد دلاری برای اکتشاف و استخراج نفت در سیبری، شد.
تنها اظهارنظر رسمی که از تیلرسون درباره ایران شده سخنان وی درباره لزوم مد نظر قرار دادن ایران در معادلات سرمایه‌گذاری اکسون‌موبیل بود. تیلرسون در مصاحبه‌ای در ماه مارس با شبکه خبری سی‌ان‌بی‌سی، اعلام کرد که ایران را علی‌رغم تحریم‌های آمریکا بازاری جذاب برای اکسون‌موبیل می‌داند، وی گفت:
«شرکت‌های آمریکایی به‌مانند شرکت ما هنوز نمی‌توانند با ایران معامله تجاری بکنند. بسیاری از رقبای اروپایی ما وارد شده و به‌صورت فعالانه به کار مشغولند. من این را نمی‌دانستم؛ اینکه ما در موقعیت خوبی قرار نداریم. ما به همین دلیل هیچ‌گاه یک سرمایه‌گذاری بزرگ در ایران انجام ندادیم. و من نمی‌دانم که ایرانی‌ها امروز تغییر کرده‌اند یا نه. ما مجبوریم که منتظر مانده و ببینیم ... اما همچنین خیلی وقت پیش یاد گرفتم که گاهی اوقات اولین بودن لزوماً بهترین بودن نیست. ما منتظر می‌مانیم تا ببینیم آیا وضعیت برای شرکت‌های آمریکایی باز می‌شود. ما یقینا نگاهی خواهیم انداخت زیرا [ایران] کشوری با منابع عظیم است.»
وی پیش از انتخاب شدنش به عنوان وزیر خارجه آمریکا درباره برجام نیز گفته بود: «درصورتی که من تایید شوم، پیشنهادم هم‌راستا با رئیس جمهور منتخب خواهد بود: بازنگری کامل در توافق هسته‌ای و توافقات جانبی آن».
البته نمی‌توان خوشبین بود که تیلرسون ایده‌هایش به‌عنوان رئیس شرکت اکسون‌موبیل را به وزارت خارجه نیز ببرد. سیاست خارجی آمریکا در قبال ایران حتی با تغییر دولت‌ها نیز دستخوش تحول عمیق نمی‌شود و با توجه به اظهارات دونالد ترامپ و همچنین چهره‌های سیاست خارجی نزدیک به وی می‌توان انتظار داشت که وی رویکردی به‌مانند اسلاف خود در پیش گرفته و حربه تحریم‌ها به‌عنوان ابزاری علیه ایران را همچنان تقویت کند.