به گزارش مشرق، شاید یکی از نقدهای چند وقت اخیر به بازی پرسپولیس در لیگ قهرمان آسیا به این برمی گشت که شاگردان برانکو در آسیا در قامت یک تیم بین المللی چهره نمایان نمی کنند و اردوگاه سرخ آنی که باید باشد نیست.

فارغ از زیبایی ها، التهاب ها،هیجانات شب گذشته که لذت وصف ناشدنی را برای آنهایی که در ورزشگاه آزادی از نزدیک بازی را نظاره کردند به وجود آورد نمایش پرسپولیس گواه این بود که مثل همه ادواری که بر این تیم گذشته این احساس است که ستون شیوه بازی تیم را تشکیل می‌دهد و البته این مقصرش نه برانکو است و نه سیستمی که برانکو برای بازی تیمش در نظر گرفته است.

فوتبال احساسی ایران است که باید خود را از این شرایط رها کند و این نشان می دهد با یک برانکو در پرسپولیس و در فوتبال ایران بهار نمی شود. دیروز بازیکنان پرسپولیس درست است که بارها هواداران خود را نیم خیز کردند تا از شادی به هوا بپرند اما بیش از هر چیزی این الریان و لادروپ بود که برنده این بازی بودند. تیمی که در هیچ یک از دقایق بازی اسیر و عبیر حملات سرخپوشان نشدند و به جای باختن خود مقابل این همه تماشاگر که در قطر نیمی از آن هم درخواب نمی بینند، نشدند. آنها به جای شوک شدن و وا دادن آموخته بودند که از تک موقعیت های خود چنان استفاده کنند که قلب هواداران حریف بایستد و همگان هم دیدند که حملات پایانی الریان به شدن بر حملات پرسپولیس چربید و شاید باید گفت تیرک دروازه حسابی دلش برای برانکو سوخت و حسابی برای او سنگ تمام گذاشت.

اما با همه این صحبت ها پرسپولیس می توانست برنده بازی باشد اگر مهدی طارمی بزرگی می کرد. اگر طارمی بزرگ فکر می کرد. اگر این بازیکن نسل جدید فوتبال ایران تفکراتش را عوض می کرد. البته اصلا نمی خواهیم خلط مبحث کنیم و بی منطق و بی محابا همه چیز را سر طارمی خراب کنیم که این قطعا هم بی انصافی است هم سفسطه اما طارمی باید بزرگ شود و بداند بزرگ بودن به حرکات نمایشی نیست. او باید یاد بگیرد در تیم کی‌روش هم بخواهد فیکس بماند نیازی به این ندارد در تیم باشگاهی اش این طور رخ نمایی کند که در نهایت همه چیز به ضرر او و تیمش تمام شود. طارمی اگر می خواهد بزرگ شود باید مسیر دیگری را برای خود انتخاب کند. هیچ گاه برای تغییر دیر نیست. برای ضربه چیپ زدن همیشه فرصت هست.

گفتیم که طارمی را نمی خواهیم مقصر کامل بدانیم از این جهت که در پرسپولیس تمام امید گلزنی به این بازیکن ختم می شود و ناخودآگاه چنین وظیفه سنگینی نیازمند خیلی موارد و شرایط است که مشخصا طارمی همه این موارد را ندارد. شاید رونالدوی پرتغالی هم بود با این همه هجمه راه دروازه را گم می کرد.

قطعا تیز انتقادات به سمت سایر بازیکنان در پست های مختلف و هم پستی ها طارمی وارد است مثلا جایی که علی علیپور با وجود نیروی جوانی و توانایی خلق موقعیت را از خود گرفته است و بی دقتی را هم چاشنی کار خود می کند یا سروش رفیعی که از خود اصلی اش دور مانده است.

مساله دیگر به نیمکت نحیف و لاغر پرسپولیس باز می گردد. همان دردی که از خیلی وقت پیش به مسئولان باشگاه گوشزد شده بود اما افسوس که مشاوره های غلط به مدیریت سرخ ها باعث شد تا آنها به جای شنیدن این انتقادها  آنها را مغرضانه بخوانند و امروز در لیگ قهرمانان آسیا بیش از هر زمان دیگری نشان داده شد که نیمکت پرسپولیس هرگز به اندازه یک تیم قهرمان و یک تیم مدعی در آسیا نیست و برانکو باید با این داشته های نه چندان پر زرق و برقش بسازد. البته برانکو هم می توانسته به جای محافظه کاری گاهی از لاک خود بیرون می آمده و نسبت به نوع یارگیری باشگاه انتقاد کند. در هر صورت مسئولیت نتایج فنی پرسپولیس با برانکو است و در جریان بازی الریان قطر هوادار به این فکر نمی کند که چرا نیمکت پرسپولیس ناجی ندارد بلکه به این فکر می کنند برانکو برای برون رفت از گره چه در چنته دارد. شاید توقعی ناعادلانه باشد. جایی که مسئولان باشگاه باید پاسخگو باشند همه نگاه ها به سرمربی است و به همین دلیل می گوییم برانکو گاهی باید فریاد بزند آنچه باعث عقب افتادن تیمش می شود.