به گزارش خبرنگار فرهنگي مشرق، تشکيل شوراي موسوم به "صيانت از آراء" در چهاردهمين جشن خانه سينما از ابتکارات امسال اين جشن بود. بدين ترتيب اعضاء اين شورا که شامل الوند، دهکردي و ايپکچي بودند، بايد مراقبت مي‌کردند تا در اين مراسم از سوي همکارانشان تقلبي صورت نگيرد. شوراي ياد شده که وجه تسميه آن بي‌تشابه با کميته غيرقانوني موسوم به "صيانت از آراء" در دهمين دوره انتخابات رياست جمهوري نيست، در حالي رونمايي شد که تشکل خانه سينما بارها اعلام کرده که به دور از مسائل سياسي فعاليت مي‌کند.

خانه سينما و شبيه‌سازي اسکار براي ايران!
فرهاد توحيدي، دبير جشن سينماي ايران در ويژه‌نامه اين جشن درباره تغييرات آينده خانه سينما با اشاره به کار دو ساله جمعي از کارشناسان اين صنوف مبني بر نقد آئين‌نامه‌هاي گذشته و گردآوري، ترجمه و مطالعه آئين‌نامه‌هاي داوري از جشنواره‌ها و جشن‌هاي سراسر جهان به جلسه مشترکي که با هيأت رئيسه آکادمي اسکار برگزار شد، مي‌پردازد.
توحيدي هدف از اين کار را تبديل خانه سينما به آکادمي فنون و هنرهاي سينمايي ايران معرفي مي‌کند؛ که در اين صورت داوري جشن‌هاي آتي به شکل آکادمي برگزار خواهد شد و در واقع آکادمي اسکار ايراني يا همان جشن خانه سينما به دنبال رقابت تنگاتنگ با جشنواره رسمي سينماي کشور يعني جشنواره فجر اعلام موجوديت خواهد کرد.

چتر ارشاد اَخه!
البته اين قضيه بي‌سابقه نبوده و دست‌اندرکاران تشکل خانه سينما که برخي از اهالي فرهنگ و هنر، کارکرد يک حزب سياسي را در آن پررنگ‌تر از يک تشکل صنفي مي‌دانند، بارها در قوالب گوناگون اعلام کردند که زير چتر نظارت وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامي نمي‌روند. همين‌طور انگ‌هاي سياسي رنگارنگي که اين تشکل به جشنواره فجر وارد مي‌کند نيز بخش ديگري از ماجراست. دست‌اندرکاران جشن خانه سينما جايزه‌هاي جشنواره فجر را سياسي معرفي مي‌کنند. به طور نمونه فيلم به رنگ ارغوان را تنها به خاطر مقبوليت حاتمي‌کيا نزد وزارت ارشاد يا برخي دولتمردان شايسته تشويق تلقي مي‌کنند. از قضا اين فيلم که شايسته جايزه‌هاي گوناگوني در جشنواره فجر گذشته شد، حتي از مطرح شدن براي يکي از 21 تنديس جشن خانه سينما هم محروم بود. درحالي که فيلم سنتوري ساخته مهرجويي که 9 سال پيش توليد شده، کانديداي جشن امسال مي‌شود. البته رويه خانه سينما مبني بر انتخاب فيلم‌هاي خارج‌پسند سالهاست که تکرار مي‌شود.
ادعاي استقلال از دولت در حالي مطرح مي‌شود که بسياري از اصحاب سينما براي ديدار با برخي دولتمردان سر و دست مي‌شکنند و حتي حاضر به پرداخت انواع هزينه‌ها(!) هم هستند.
ادعاي غيرسياسي بودن جشن خانه سينما و واکنش دست‌اندرکاران اين تشکل به هرگونه برچسب سياسي در حالي است که حرکت سياسي مادر و دختري که براي سبزها خبرساز شدند، حکم دم‌خروس را داشت. البته علت دو سالانه برگزار شدن جشن چهاردهم نيز اتفاقات سال گذشته و نارضايتي اين تشکل از جريان انتخابات و همچنين قهر کردن خانه سينما از برگزاري جشن پارسال و ديگر حاشيه‌هاي کاملا سياسي اعلام شده بود.

خانه سينما و سياه‌نمايي سياسي
بسياري از حضار شاهد بودند که در جشن امسال رويه تضعيف دولت بسيار برجسته و غيرقابل انکار بود؛ اين پروژه از طريق مظلوم‌نمايي‌هاي مالي اين تشکل به همراه طرح موضوع امنيت شغلي هنرپيشگان صورت گرفت.
اظهارات فرهاد توحيدي، حسين ترابي و محمدمهدي عسگرپور با محوريتِ عدم تقاضاي اقتصادي از دولت، پيش‌فروش گورهاي هنرمندان براي تأمين بودجه خانه سينما، مطرح‌سازي محاصره اقتصادي خانه سينما توسط دولت و... نيز در راستاي مظلوم‌نمايي از خانه سينما عنوان شد. نمايش‌گونه‌هاي مهران رجبي با پوشش‌هاي رفتگر، نيروي حراست و مامور مميزي و تمسخر اين مشاغل نيز در همين راستا بود. همه اين‌ها در حالي است که تشکل فوق در جريان فتنه 88 به صراحت از جريان فتنه حمايت کرده بود. اما ظاهرا اين حلقه که سالها بر بودجه‌ها و پول‌هاي اين حوزه نشسته بود، منافع خود را در خطر ديده است. البته اخبار کمک 240 ميليون توماني ارشاد به خانه سينما نيز در اين ميان گم شد.
خانه سينما همواره خود را طلب‌کار دستگاهي مي‌داند که براي امور سينمايي کشور، سال‌ها بودجه فراواني را در قوالب گوناگون از جمله جشنواره فيلم فجر در اختيار امثال آنها گذارده و همواره حمايت از فيلم‌سازان و هنرمندان متعهدي که آرمان‌هاي انقلابي مردم مسلمان ايران را دستور کار خود مي‌دانند به شکل حداقلي صورت پذيرفته است. سؤال اينجاست که راه‌اندازي تشکيلات موازي براي زير سؤال بردن وجهه جشنواره بين‌المللي فيلم فجر، جايي براي طلبکاري از دولت باقي مي‌گذارد؟

خانه سينماي ايران يا تهران؟
حرف آخر مربوط به عنوان اين محفل شبه‌سياسي است. اين تشکل خود را خانه سينماي ايران معرفي مي‌کند، اما در جريان انتخاب برترين‌هاي جشن خود، فقط تهراني‌ها را به حساب آورده و آثار هنرمندان شهرستاني را ناديده مي‌گيرد. البته بماند که برخي از هنرپيشگان همواره خود را تافته جدابافته از مردم مسلمان ايران و فرهنگ انقلابي آنها مي‌دانند، چه رسد به شهرستاني‌ها...