به گزارش مشرق، در طول سال به خصوص در فصل بهار و تابستان، مسئولان و مدیران آب کشور از رفع تصرف حریم رودخانه ها به میزان چند کیلومتر خبر می دهند. این در حالی است که این چند کیلومتر آزادسازی حریم، در مقابل حجم گسترده حریم های تصرف شده رودخانه ای بسیار ناچیز است.

اصولا رودخانه ها و دریاها باید مکانهایی باشند که بهره مندی از وجود آنها برای تمامی اقشار جامعه ممکن باشد؛ اما در ایران، میزان سواحل خصوصی شده رودخانه ها و دریاها بسیار زیاد است و قشری با اعتبار پولهای خود، همواره بیش از تمام مردم ایران می توانند از این مواهب طبیعی برخوردار باشند.

در منطقه زردبند استان تهران چسبیده به رودخانه جاجرود، هتلی احداث شده که تنها مجوز ساخت یک هتل‌رستوران در دو بلوک 7 و 3 طبقه را داشته، اما بعد از اخذ پروانه مربوطه، سازندگان این مجموعه دوباره شروع به ساخت‌و ساز‌ها کرده و بلوک 7 طبقه را به 13 طبقه و بلوک 3 طبقه را به 5 طبقه تبدیل کردند.

طبق اصول قانونی حفاظت از حریم رودخانه ها، هیچ گونه سازه ای نباید در حریم قانونی رودخانه ها احداث شود. با این وجود، دیوان عدالت اداری فقط به مسئله تخریب طبقات اضافه بر پروانه این هتل ورود کرده و قرار است اصل این هتل باقی بماند.

نکته ای که در ساخت این هتل، بیشترین ابهام و جای سوال را دارد، این است که به طور قطع این هتل که در حریم رودخانه جاجرود احداث شده، نمی تواند از چاه جذبی برای دفع فاضلاب تولیدی خود بهره بگیرد. از سوی دیگر، منطقه ای که هتل در آن احداث شده به شبکه جمع آوری فاضلاب مجهز نیست و سازندگان هتل امکان لوله کشی و اتصال به شبکه فاضلاب را ندارند. از اینرو اگر سازندگان آن، اقدام به احداث تأسیساتی برای جمع آوری کامل فاضلاب و انتقال آن به نقطه ای دیگر نکنند، نتیجه ای جز ورود فاضلاب این هتل به منابع آب شرب تهران در پی ندارد.