به گزارش مشرق، صحبت از فرانک چامیزو است، همان کشتی گیری که وقتی با پرچم کشور ایتالیا در بازی های اروپایی و مسابقات جهانی لاس وگاس خوش درخشید، اکثر کارشناسان کشتی او را جرقه ای بیش نمی دانستند. شاید هم حق داشتند. اصلا مگر ایتالیا هم کشتی دارد که بخواهد بر روی سکوهای جهانی این ورزش کشتی گیر داشته باشد؟

اما چامیزو جرقه نبود. شاید کمتر کسی بداند که او شش سال قبل از المپیک ریو در اوج جوانی و نهایت خامی برای کوبایی ها موفق به کسب مدال جهانی شد.

از کوبایی هایی که کشتی گیرانی نظیر خوئل رومرو، میگوئل کوینتانا،میخان لوپز و ... را به دنیای کشتی شناساندند، بعید بود که قید استعدادی چون چامیزو را بزنند و اجازه تغییر تابعیت به او بدهند.

آیا کشتی های سرتاسر هجومی چامیزو در مسابقات جهانی ۲۰۱۰ مسکو و حتی شکست دادن مدعیانی همچون حسن رحیمی و باخت با حداقل امتیاز مقابل ویکتور لبدف روس آن هم در خاک روس ها و کسب نشان با ارزش برنز جهانی، برایشان بویی از یک مدال در المپیک آتی نداشت که به راحتی از دستش دادند؟

خلاصه گذشت و گذشت تا این که چامیزو در سال 2015 دوباره احیا شد و در بازی های اروپایی به فینال مسابقات رسید. اما یک اشتباه بچه گانه یا بهتر بگوییم بی تجربگی کافی بود که در فینال با ضربه فنی مغلوب طغرل عسگرفی شود که در کشور خود کشتی می گرفت و در المپیک لندن هم به مدال طلا دست پیدا کرده بود.

چامیزو این شکست را برنتابید و در مسابقات جهانی 2015 انتقام سختی از عسگرف گرفت. در همین مسابقات از کوچک ترین اشتباه سید احمدی محمدی که با آمادگی بالایی در لاس وگاس حاضر شده بود، بیشترین بهره را برد تا با پیروزی با ضربه فنی مقابل این کشتی گیر، هوش بالایش را به رخ بکشد. در فینال هم اختیار نوروزوف ازبکستانی را شکست داد تا با کسب مدال طلای جهان شگفتی را در این وزن کامل کند.

حالا همه کشورهای صاحب نام کشتی خطر چامیزو در 65 کیلوگرم را برای تصاحب یکی از سکوهای این وزن در المپیک ریو کاملا احساس می کردند.

اما چامیزو چگونه و با چه ابزاری در المپیک می بایست به جنگ کشورهایی می رفت که نه تنها در کشتی سرآمدند، بلکه کمی تا قسمتی از امدادهای غیبی داوران هم بهره می برند.

او که در ایتالیا حتی حریف تمرینی المپیکی هم نداشت و مجبور بود برای سرشاخ شدن با حریفان تمرینی خوب آواره دیگر کشور ها شود، در عوض اراده ای پولادین داشت که مجبورش می کرد لحظه ای دست از تلاش و تمرین نکشد. 

در المپیک ریو در حالی که با حضور مدعیان بی شمار در این وزن، امید دیدن تماشایی ترین رقابت های وزن دوم در سال های اخیر را داشتیم، اما گویا نتایج مسابقات این وزن قبل از شروع کشتی ها مشخص شده بود. انگار روس ها، آذری ها و ازبک ها قبل از شروع مسابقات مدال های این وزن را بین خود تقسیم کرده بودند.

در نیمه پایین جدول، نماینده ازبک ها، اختیار نوروزاف در کشتی های خود مقابل آدام باتیرف (برادر کوچک تر ماولت باتیرف معروف) که برای بحرین کشتی می گرفت و فرانکلین گومز پرتوریکویی به کمک اشارات پلک های چشمان هموطنش در کادر داوری یعنی کنستانتین میخاییلف، دو برد کاملا مشکوک کسب کرد تا در نیمه نهایی به مصاف نماینده روس ها یعنی سسلان رومانف برود. اما ازبک ها هر چقدر هم که در داوری نفوذ داشته باشند، جلوی قدرت میخاییل مامیاشویلی، رییس فدراسیون کشتی روسیه هرگز حرفی برای گفتن نخواهند داشت. البته نباید از این موضوع نیز غافل شویم که اختیار نوروزاف در وسط تشک هم به هیچ وجه زورش به سسلان رومانف نمی رسید.

شخصیت اصلی داستان ما هم در طرف دیگر جدول یکی پس از دیگری رقبایش را تار و مار کرده و به نیمه نهایی رسید تا در این مرحله برای سومین بار پنجه در پنجه طغرل عسگرف آذری بیفکند. اما این بار میدان میدان المپیک بود و آذری ها به راحتی از کنار سکوی المپیک نمی گذرند. چامیزو هر چقدر هم که برای پیروزی تمرین کرده باشد و عرق ریخته باشد، وقتی داوران نخواهند که نماینده آذربایجان بازنده باشد، کاری از دستش نمی آید.

در این کشتی آذری ها به شرطی از کمک روس ها در داوری برای فینالیست شدن عسگرف استفاده کردند که در فینال تسلیم نماینده کشورشان شود. این وسط چامیزو هم نقش یک مهره سوخته را ایفا می کرد و در مقابل عسگرف با ناداوری مغلوب شد تا پایش به فینال المپیک نرسد.

در نتیجه فردسی آمادف، مربی روسی الاصل آذری ها طلا را به پاس قدردانی از کمک روس ها برای فینالیست شدنشان در این وزن، تقدیم آن ها کرد تا در فینال به جای دیدن یک مبارزه جانانه بین طغرل عسگراف و سسلان رومانف، شاهد یک نمایش مضحک دو دقیقه ای باشیم که برنده اش رومانف بود.

چامیزو هم که از شکست ناعادلانه در نیمه نهایی خشمگین بود، طوفان خشم او گریبان فرانک مولیناروی آمریکایی را در رده بندی گرفت تا چامیزو به کم ترین حقش در المپیک ریو که مدال برنز بود، دست پیدا کند.

اکنون ماه ها از المپیک ریو می گذرد و چامیزو با همان شرایط سخت خود را مهیای حضور در مسابقات جهانی پاریس می کند. شاید فرصت انتقام گیری مجدد از عسگرف دیگر نصیبش نشود، زیرا محال است که این کشتی گیر آذری در جهانی 2017 پا به میدان بگذارد، اما بی شک همه خوب های 65 کیلوگرم دنیا از جمله سسلان رومانف در پاریس حاضر خواهند بود و مطمئنا انگیزه چامیزو برای سرشاخ شدن با آن ها بیش از گذشته است.

چامیزو که هنوز هم در زادگاهش شناخته شده و محبوب است و برای هر موفقیتش جشن می گیرند، همانند همه کوبایی ها از زیبایی ذاتی بدن و عضلات تراشیده منحصر بفردی برخوردار است. او که اغلب اهالی کشتی کوبایی خطابش می کنند و فقط عناوینش برای ایتالیاهاست، شاید شعور کشتی اش به اندازه ایرانی ها و روس ها نباشد، اما روحیه جنگندگی بالا در کنار هوش سرشارش از او کشتی گیری ساخته که قادر است هر حریفی را از پیش رو بردارد. 

فرانک شاید زیرگیری هایش کلاسیک و منطقی نباشد، اما فرم آمادگی بدنی اش در مسابقات آن قدر مطلوب است که وقتی از یک طرف زیر را نشان می دهد، چنان تعادل حریفش را بر هم می زند که پای طرف دیگر را به راحتی از آن خود می کند.

او وقتی از حریفش عقب است، آن قدر با آرامش کشتی می گیرد که انگار علاقه ای به جبران امتیازات ندارد، اما همواره نشان داده که برای تمام تایم های کشتی برنامه دارد و بارها شاهد بودیم که در ثانیه های پایانی باخت را با برد عوض کرده است.

آری، فرانک چامیزو جرقه نبوده، نیست و نخواهد بود، اما می تواند برای کشتی ایتالیا در مسابقات آتی علی الخصوص المپیک توکیو انفجار هسته ای باشد .

راستی، به نظر شما کوبایی ها که دستشان به هیچ یک از مدال های کشتی آزاد المپیک ریو نرسید، با دیدن چامیزو بر روی یکی از سکوهای این المپیک چه حسی داشتند؟