به گزارش مشرق، رضایت از خود زمانی که رنج 6 ساله و به جان خریدن تمام کج‌خلقی‌ها و تماشای روز افزون تعداد موهای سپید روی سر، در نهایت به تاریخ‌سازی در فوتبال کشوری با کهن‌ترین تاریخ تمدن بشری منجر شود خالی از اشکال است و نباید به آن خرده گرفت.
برای کی‌روش سفر به ایران و زندگی در کشوری که با وجود فوتبال‌دوستان بسیار، به اسارت ناپختگی مدیران و کج‌خلقی ناسیونالیست‌های متعصب دست اندرکار فوتبال درآمده، شاید نوعی خرق عادت و ساختارشکنی به حساب می‌آمد ولی خدا می‌داند چه در سر مربی پرتغالی گذشت تا همه اما و اگرها و تردیدها را زیر پا بگذارد و پای قرارداد تاریخی را امضا کند؟
اگر نگاهی به آنچه در این شش سال بر کی‌روش گذشت و تاثیری که او روی فوتبال ایران گذاشته بیاندازیم و ببینیم برای دو روز زودتر فراخواندن بازیکن به اردو چه حرف‌ها که نشنید و مجبور شد چند مهره کلیدی خودش را دیپورت کند او را بابت موفقیت امروزش تحسین می‌کنیم.
اگر بشماریم که در این شش سال چند بار استعفا داد و چند بار دیگر تا پای استعفا رفت، به او حق می‌دهیم از همان بالایی که همیشه می‌گفتیم از آن به ما می‌نگرد خودش را هم نظاره کند و مرحبایی بفرستد که مشابهش را نه در زمان همکاری با فرگوسن فرستاده بود نه در تجربه کار با بزرگان در رئال مادرید و تیم ملی پرتغال و موقعیت‌های دیگر.
گزافه نیست اگر کی‌روش را در این مسیر رو به موفقیت خودش و خودمان، تنها معرفی کنیم و البته شاید فراموش‌مان شده باشد که روزی رسیدن به همین جام جهانی در ثانیه‌های آخر و با آژان‌کشی چقدر ما را سر ذوق می‌آورد و امروز روزی در جایی نشستیم که سودای صعود به جمع 16 تیم برتر جهان را داریم و فردای روزی هم فراموش‌مان می‌شود چه کسی بین سالهای 2011 تا 2018 فوتبال ما را یک تا چند صفحه به جلو برد.
کی‌روشی که دیر یا زود این فوتبال را هزار و یک مشکل همچنان به قوت خود باقی‌اش ترک می‌کند و شاید آن روز به معنای واقعی کلمه قدرش را بدانیم و تا سال‌ها از او به نیکی یاد کنیم و به مرجع و متر موفقیت در فوتبال ما بدل شود. آن روز می‌رسد ولی فراموش‌مان نشود با او کاری کردیم که این مسیر به قدری برایش دشوار شود که خودش هم بابت موفقیت خودش به وجد بیاید.
کی‌روش اما این روزها سرمستانه به برنامه‌اش نگاه می‌کند و امیدواری بزرگی برای او بعد از دیدار با رییس جمهور شکل گرفته تا بتواند پلان موفقیت آمیز خود را به سرانجام برساند. اتفاقی که ماندگاری او و امید به موفقیت در جام جهانی را همراه داشته است.
اگر به سرنوشت شخصیت تابلوی شام آخر داوینچی دچار نشده باشی، دیدن عکسی از خودت مربوط به گذشته به تو یادآور می‌شود که اکنون چند گام جلوتر ایستاده‌ای و دیدن لبخند آن روزها مجابت می‌کند علاوه بر 80 میلیون ایرانی، خودت هم به خودت لایک بدهی. لایک مستر کی‌روش