به گزارش مشرق، ملی‌پوشان تکواندوی کشورمان در دو بخش بانوان و مردان در شرایطی از فردا کار خود را در بیست‌وسومین دوره مسابقات قهرمانی جهان آغاز می‌کنند که با توجه به موفقیت‌های سال‌های اخیر تکواندو بسیاری توقع درخششی دیگر و حداقل تکرار عنوان قهرمانی را از تیم مردان دارند. هر چند به اعتقاد مربیان و برخی مسئولان میدان جهانی آسان نخواهد بود و تمام قدرت‌های جهان با حداکثر نیرو و توانایی خود پا به این میدان می‌گذارند، اما به هر صورت با توجه به بالا رفتن تجربه تکواندوی کشورمان و سطح فنی تیم اعزامی شاید انتظار علاقه‌مندان چندان هم نامعقول و با چاشنی زیاده‌خواهی نباشد.
تیم ایران با اقتدار تمام در سال 2011 در شرایطی برای اولین مرتبه طعم شیرین قهرمانی دنیا را چشید که میزبان مسابقات کره جنوبی بود، کره‌ای که مهد تکواندوی دنیاست و شاید تا آن سال حتی خوش‌بین‌ترین علاقه‌مند تکواندوی کشور نیز نمی‌توانست در این کشور کسب عنوان قهرمانی دنیا را برای تیم ایران پیش‌بینی کند، اما آن اتفاق افتاد تا دفتری تازه پیش روی ورزش ایران در رشته ورزشی تکواندو باز شود. البته پیش از قهرمانی در کره بارها و بارها ملی‌پوشان کشورمان به صورت فردی به افتخارآفرینی پرداخته بودند، اما تا آن سال طعم شیرین قهرمانی جهان زیر زبان تکواندوی کشورمان نرفته بود.
در سال 2011 ملی‌پوشان ایران با هدایت رضا مهماندوست با اختلافی قابل توجه نسبت به کره‌ای‌ها قهرمان جهان شدند تا امپراطوری کره در کشور خودش فرو بریزد. قهرمانی در کره نه تنها برای تیم ایران دستاورد فنی داشت بلکه به نوعی اعتمادبه‌نفس و خودباوری را نیز برای تکواندوکاران ایرانی به ارمغان آورد، اعتمادبه‌نفسی که چند سال بعد یعنی در سال 2015 باعث شد تکواندوی ایران برای مرتبه دوم با یک مربی داخلی دیگر در روسیه طعم قهرمانی جهان را بچشد. هر چند بیژن مقانلو نیز مانند رضا مهماندوست بعد از کسب این عنوان دیگر مجالی برای همراهی تیم در رقابت‌های جهانی پیدا نکرد!
بدون اغراق باید به این نکته اشاره کرد که این دو قهرمانی در فاصله کوتاه نشان‌دهنده پتانسیل بالای تکواندوی ایران است و وقتی این عناوین را در کنار 14 نشان طلا نفرات اعزامی به 17 دوره رقابت‌های جهانی و کسب عناوینی همچون قهرمانی جام جهانی و مدال‌آوری در بازی‌های آسیایی و رقابت‌های قهرمانی آسیا و البته نشان‌های ارزشمند مسابقات معتبر و دارای رنکینگ جهانی می‌گذاریم به این نتیجه می‌رسیم که تیمی که امروز در اختیار مهدی بی‌باک قرار گرفته و از فردا کارش را در «موجو» آغار می‌کند، تیمی کاملاً شش‌دانگ و بالغ است، بلوغی که بدون اغراق حاصل تلاش مربیانی همچون رضا مهاندوست، مرتضی کریمی و بیژن مقانلو و مدیریت خوب رئیسی همچون محمد پولادگر است.
همه این افراد و دیگر اعضای خانواده تکواندو تلاش کردند تا حالا بتوانیم به حق توقع کسب سومین عنوان قهرمانی را در جهان داشته باشیم و بی‌انصافی است که با توجه به امکانات و زیرساخت‌های ورزش کشور و حمایت‌هایی که از این رشته شده و اصلاً با دیگر کشورها قابل مقایسه نیست نمره‌ای کمتر از 20 به تک تک این نفرات بدهیم. بدون شک اگر افتخارات هادی ساعی یا یوسف کرمی و یا دیگر قهرمانان این رشته نبود و یا اگر افرادی همچون ذوالقدر جوانی خود را هزینه نمی‌کردند شاید امروز نمی‌توانستیم از تکرار قهرمانی حرف بزنیم.
تکواندو با تلاش مربیانش در بخش بانوان و همت ورزشکاران حالا اولین مدال تاریخ ورزش کشور را در المپیک به دست آورده و کیمیا علیزاده با همت خود و زحمات تک تک اهالی این رشته تا همیشه در تاریخ باقی خواهد ماند. او در ریو نه تنها اولین مدال تاریخ ایران را در بخش بانوان در المپیک به دست آورد، بلکه شاید باعث شد ناکامی تیم مردان نیز آن‌طور که باید به چشم نیاید، ناکامی و شکستی که شاید برای تکواندوی ایران لازم بود. شکست در المپیک 2016 باعث شد غرور کاذبی که حاصل موج‌های تبلیغاتی ناشیانه بود از بین برود و تیم ایران از خواب پیروزی‌های گذشته خارج شود.
موجوی کره قطعاً فرصتی برای جبران ناکامی ریوست و همه چیز آماده است که مهدی بی‌باک و شاگردانش بتوانند با گرفتن نمره قبولی نتایج المپیک را از ذهن علاقه‌مندان این رشته پاک کنند. البته موجو یک لبه دیگری نیز دارد. لبه تیزتری که در صورت برخورد با سرنوشت تیم اعزامی می‌تواند درد بزرگ‌تری نسبت به ریو به دنبال داشته باشد و تبعاتش نیز به همین وسعت بزرگ‌تر باشد. 973 تکواندوکار از سراسر جهان برای موفقیت در کره جمع شدند و قطعاً سالن «تی وان» آره‌نا جای راحتی برای آنان که تنبلی کرده و یا اشتباه تاکنیکی و برنامه‌ای داشته‌اند، نیست، اما در این میان ایران بدون شک و با توجه به نتایج چند دوره اخیر یکی از دو شانس اول قهرمانی در میدان جهانی است و تنها در صورت رسیدن به این هدف است که می توان یک عدد 2 به صفر ریو اضافه کرد.
تیم بی‌باک توانایی گرفتن نمره 20 را در کره دارد، زیرا تیمی بالغ، نامدار، باتجربه و باشخصیت برای ایستادن روی سکوی قهرمانی است. البته در کنار تیم مردان دختران ایران هم حالا مدال المپیک را یدک می‌کشند و حداقل انتظار از این تیم نیز تکرار برنز ریو در موجوست. اعزام کیمیا علیزاده به آن معناست که خوشبختانه از بند مصدومیت رها شده و در سطحی از آمادگی بوده که بتواند به دفاع از عناوینش در کره بپردازد. قطعاً اگر مصدومیت وجود داشت یا از شرایط آرمانی به دور بود کادر فنی جواز همراهی تیم را به او نمی‌دادند و بستر را برای خدشه‌دار شدن اعتبار تنها بانوی مدال‌آور المپیکی کشورمان فراهم نمی‌کردند.