سرنگونی هواپیمای سوری نخستین عملیات از زمان حمله کوزوو در سال 1999 است که در آن یک جنگنده آمریکایی در نبرد هوایی بین هواپیماها یک هواپیما را در هوا هدف قرار داد و سرنگون کرد.

اما این که چرا این اتفاق به مقابله مستقیم با روسیه منتهی نشد و دو طرف از جنگ در اراضی سوری دوری کردند از این قرار است که کرملین واکنش خشمگینی به این اتفاق داشت و هشدار داد مسکو هر موجود پرنده ای را در آسمان سوریه بدون هشدار قبلی هدف قرار خواهد داد.

 هرچند بیانیه کرملین، جدی و قطعی بود اما تلاش کرد خط قرمزی که را مایل نیست برای خود بگذارد در نظر بگیرد.

کرملین در تعامل با این بحران حکیمانه تر رفتار کرد زیرا طبق برآوردهای فنی، ارتش سوریه توانایی سرنگونی هواپیماهای ائتلاف بین المللی که در آسمان سوریه پرواز می کنند دارد.

گوستاو می گوید رابطه بین آمریکا و روسیه غیر از برنامه های رؤسای جمهور و دیپلمات ها به کنترل اعصاب و واکنش های دو طرف درباره حریم هوایی مرتبط است.

 وی خاطرنشان کرد بسیاری از ناظران نگرانند که حادثه سرنگونی هواپیمای سوری شبیه حکایت جنگ هسته ای در سال 1959 شود که به دلیل شلیک یک گلوله عرضی به پایگاه اتحاد جماهیر شوروی در لاذقیه سوریه درگرفت و ابرقدرت ها را به ورطه جنگ هسته ای افکند.

به نظر می رسد بعد از حادثه سرنگونی هواپیمای روسی در نوامبر 2015، توسط هواپیمای ترکیه، مسکو به خوبی یاد گرفته است که چطور خوددار باشد چنان که ولادیمیر پوتین از پاسخ مستقیم نظامی خودداری کرد و در مقابل اقداماتی را تا زمان صدور عذرخواهی رسمی و مستیم از همتای ترک خود در پیش گرفت.

نکته دیگری که به نظر می رسد روسیه آن را به خوبی فهمیده این است که رویارویی های جنگی مستقیم، راه حل نیستند اما مسکو در عوض می تواند از اقدامات دیگری برای پیچیده کردن طرح های آمریکا در کل منطقه به جای اتخاذ مواضع اصطکاکی بهره ببرد.