سرویس فرهنگ و هنر مشرق - باز هم یکی دیگر از بازیگران سینما و تلویزیون از رویه ناسالم انتخاب نقش ها برای بازیگران ایرانی گفت و گلایه از وضعیتی داشت که موجب شده تا انتخاب ها نه از روی توانایی و ارتباط نقش آفرینان با کاراکترها بلکه از مسیری ناسالم و در پشت پرده رقم بخورد! حضور در میهمانی ها و عضویت در باندها و نقش فروشی ها، پرونده ناسالم «نحوه انتخاب بازیگران» در سینمای ایران است که در این گزارش به اجمال به آن می پردازیم.
قربان نجفی؛ بازیگر قدیمی نقش های فرعی در آثار سینمایی و تلویزیونی است که درباره «تقسیم نقش ها در میهمانی ها» عنوان داشت: «امروزه بسیاری از نقش ها در میهمانی ها و دورهمی ها انتخاب و پخش می شوند.» بازیگر فیلم «طهران تهران» با گلایه از تهیه کنندگان ناکارآمدی که بدون شناخت از مدیوم تصویر وارد این عرصه شده اند، تصریح کرد: «تهیه کنندگان به فکر سود مالی خود بوده و تنها به حضور چهره‌های بفروش سینمایی فکر می کنند.» بازیگر نمایش «باغ آلبالو» به مسائل کثیف پشت پرده سینما اشاره کرده و در این باره می گوید: «شاید دلیل بیکاری من، فضای پشت پرده سینما است. من اهل هیچ باند و لابی خاصی نیستم و متاسفانه و یا خوشبختانه به میهمانی های سینمایی نمی روم!»
پیشتر هم گلایه برخی از هنرمندان سالم را از فضای ناسالم پشت پرده سینما شنیده بودیم؛ وقتی که همه چیز در یک دورهمی و در میهمانی مجللِ اهالی پُرنفوذ سینما تعیین می شود تا در کنار غذاهای پُرچرب و نوشیدنی های رنگین و بساط تعارفات مرسوم، نقش ها به لباس آشنایان دوخته شود!
پیشتر علی اوسیوند؛ بازیگر قدیمی سینما و تلویزیون از «رابطه و شیتیل دادن در میهمانی ها» برای انتخاب نقش ها پرده برداشت و بهنوش بختیاری نیز در نشست خبری فیلم سینمایی «انزوا» در سی و پنجمین جشنواره فیلم فجر عنوان داشت: «من خودم شاهد بودم که در بسیاری از میهمانی ها، نقش ها توسط آشناها و رفقا تقسیم می شود و خب البته ما اهل این مهمانی‌ها نیستیم!»
آیا باید تنها اهل میهمانی و زد و بند بود تا بتوان نقش های سینمایی را از آنِ خود داشت؟ در این میان نقش استعداد و توانایی هنری کجاست و تحصیل و تجربه و غلطیدن در مسیر تکامل در فضای «بازیگری سینمای ایران» چه جایگاهی می یابد؟ آیا تنها باید عضو باند و دسته ای مشخص شد و یا دست به جیب کرد و برای تصاحب نقشی در اثری به سراغ «پدر خوانده ها» رفت؟! مسیر مجهول و فضای مبهم انتخاب بازیگران، پرونده ای همچنان باز و قابل ردیابی برای رسانه ها است؛ هنگامی که به بخش دیگری از پروژه ناصواب انتخاب نقش ها می رسیم؛ «پدیده نقش فروشی در سینمای ایران»!
به گزارش «آینه نیوز»، می توان سری به روزنامه های معروفی زد که آگهی استخدام چاپ می کنند و در میان انواع شغل ها به آگهی نامتعارفی تحت عنوان «بازیگر اسپانسر نیازمندیم» رسید که به متقاضیان بازیگری پیشنهاد می شود در قبال سرمایه گذاری در پروژه ای و پرداخت مبلغی می توانند نقش های سینمایی را بخرند! امین تارخ؛ بازیگر پیشکسوت سینما و تلویزیون که یکی از قدیمی ترین آموزشگاه های بازیگری را اداره می کند، درباره «نقش فروشی ها» بحث قابل تاملی را عنوان می کند: «برای مردها از حربه گرفتن پول استفاده کرده و از دخترها توقعات دیگری دارند تا آنها را به سینما برده و نقشی به آنها بدهند!» همچنین کوروش تهامی که حوالی روزهای رفته، فیلم «آشوب» را روی پرده داشت، درباره نقش فروشی ها و مسیر نامناسب رسیدن به نقش ها در سینمای ایران و نیز دامنه این مسیر ناگوار، می گوید: «نقش فروشی ها به مرور پررنگ شد و از محدوده هنرورها بیرون آمد و به نقش‌های اصلی تر رسید. یعنی کم کم فکر کردند که می شود درصدهایی را گرفت و نقش‌های پررنگ تری را واگذار کرد. همین مساله باعث شد در دوره هایی حضور بعضی از افراد در پروژه‌های مختلف بیش از اندازه پررنگ شود.»
به گزارش آینه نیوز، مسیر انتخاب نقش ها در میهمانی ها و در جمع های خودمانی برای اهالی مطرح سینمایی و نیز برای افراد متقاضی گمنام و تازه کار از طریق نقش فروشی به شکل آگهی ادامه دارد و اگر بخواهیم از ارتباطات ناسالم و رابطه بازی های نامتعارف برای واگذاری نقش ها فاکتور بگیریم؛ مسیر انتخاب و پذیرش نقش ها برای بازیگران پدیده ای غریب در جهان بوده و بسیار ناسالم است. از همین زاویه می توان به پاسخ این گزاره رسید که چرا بسیاری از «بازی ها در سینمای ایران ناکارآمد، نچسب و غیر قابل باور است.»