به گزارش مشرق، با بالا گرفتن تنش لفظی میان آمریکا و کره شمالی، رسانه‌های مختلف تحلیل‌هایی را در مورد چگونگی اقدام نظامی احتمالی علیه پیونگ‌یانگ منتشر کرده‌اند.
یکی از این رسانه‌ها، نشریه تخصصی «اوییشنیست» است که بر مسائل هوانوردی تمرکز دارد. در ادامه گمانه‌زنی این پایگاه در مورد طرح احتمالی آمریکا برای اقدام نظامی علیه کره شمالی، آمده است:
اگر چه ارتش آمریکا از ماه اوت ۲۰۱۵ تاکنون در موارد متعدد از بمب‌افکن‌های بی-۱ سری بی برای نمایش قدرت در شبه‌جزیره کره استفاده و پشتیبانی از پست‌های نظامی این کشور در اقیانوس آرام استفاده کرده، ولی بنظر می‌رسد در اولین مراحل حمله به کره شمالی، از این پرنده استفاده نخواهد شد.
آمریکا میبایست برای حمله پیش‌دستانه به پایتخت کره شمالی، یک حمله هوایی کاملاً استاندارد را اجرایی کند یعنی حمله را با موشک‌های کروزی که اکثران از رزمناوها و زیردریایی‌ها شلیک می‌شود شروع کند و در ادامه کار از هواپیماهای راهبردی و تاکتیکی استفاده کند.
احتمالاً حمله به کره شمالی شامل ۴ مرحله ذیل می‌شود:
۱. جمع‌آوری اطلاعات (که در حال اجرا است)
۲. فرو ریختن بارانی از موشک‌های کروز
۳. حمله بمب‌افکن‌های راهبردی
۴. حمله جنگنده‌های تاکتیکی به آتشبارها و توپخانه‌هایی که ممکن است به سمت سئول شلیک کنند
فاز اول که شامل انتقال تجهیزات مورد نیاز به منطقه برای هدفگیری دقیق است، چند ماهی است که با ورود هواپیماهای جاسوسی و استقرار ماهواره‌های جاسوسی در مدار مناسب، آغاز شده است. اگر آمریکا واقعاٌ تصمیم به حمله بگیرد، به روند عملیات جمع‌آوری اطلاعات شدت می‌بخشد تا بتواند در همان مرحله اول حمله هوایی، اهداف مورد نظر خود را نابود کند. اهمیت این امر با توجه به آغاز تحرکات و جابجایی موشک‌های خودکششی کره شمالی از چندی قبل، اهمیت بیشتری می‌یابد.
در مرحله دوم احتمالاً از رزمناوهای موجود در ناوگان هفتم نیروی دریایی آمریکا استفاده خواهد شد؛ شناورهایی هر که بر اساس آمار سازندگان، توانایی شلیک ۹۰ موشک تام‌هاوک را دارند. البته مطمئناً هر ناو قارد به شلیک تعداد کم‌تری موشک تام‌هاوک خواهد بود زیرا در این شناورها ترکیبی از موشک‌های هجومی و پدافندی در کنار هم مستقر می‌شود. احتمالاً از زیردریایی‌ها هم برای شلیک این نوع موشک استفاده خواهد شد.
در مرحله سوم، احتمالاً برای کوبیدن اهداف خاص مانند پناهگاه‌ها و سایت‌های زیرزمینی، بمب‌افکن‌های راهبردی ارتش آمریکا از خاک این کشور و گوام، پرواز رفت و برگشتی به سمت کره شمالی خواهند داشت. در این نوع حملات، ابتدا از بمب‌افکن‌های رادارگریز بی-۲ مسلح به بمب های نفوذگر ۱۳ هزار کیلویی GBU-۵۷A/B و سپس از بمب افکن‌های بی-۱ و احتمالاً بی-۵۲ استفاده خواهد کرد.
در مرحله چهارم، هواپیماهای تاکتیکی که از پایگاه‌های منطقه‌ای و ناوهای هواپیمابر به پرواز در می‌آیند، به شکار موشک‌های بالستیک سوار بر خودروهای کشنده و توپخانه خواهند رفت تا از حمله تلافی‌جویانه پیونگ‌یانگ که حتی می‌تواند اتمی هم باشد، پیشگیری کنند. این شکار آسانی نخواهد بود زیرا شاید بسیاری از این اهداف، در زیر زمین یا به صورت پراکنده مستقر شده باشند. بهرحال سامانه دفاعی تاد و یا سامانه دفاعی شناور «ایجس» مسئول ساقط کردن موشک‌های شلیک‌شده از جانب کره شمالی به سمت کره جنوبی خواهند بود.
در ادامه برای ارزیابی خسارات ناشی از نبرد، پهبادهای دارای ارتفاع پروازی بالا به نام RQ-۴ از پایگاه یوکوتای ژاپن به پرواز درخواهند آمد. برخی پروازهای شناسایی هم با استفاده از هواپیماهای جاسوسی U-۲ انجام خواهد شد که آنها هم در سطوح بسیار بالای جو پرواز می‌کنند.
یکی دیگر از تجهیزات مهم آمریکا در نبرد هوایی علیه کره شمالی، هواپیماهای E-۶ مرکوری است. ارتش آمریکا ۱۶ فروند از این پرنده دارد که قادرند بر روی هر باند از فرکانس‌های رادیویی، ماهواره‌های تجاری و اینترنت قفل کنند و یک سامانه تماس اینترنتی (VOIP) بسیار امن دارند.
این پرنده همچنین می‌تواند در صورت بروز جنگ هسته‌ای، دستور حمله را به زیردریایی‌های مسلح به موشک‌های بالستیک مخابره کند و همچنین، در نقش مرکز هوابرد فرماندهی برای ۴ مرکز عملیاتی امنیت ملی آمریکا، عمل خواهد کرد. این پرنده همچنین می‌تواند در صورت بروز جنگ، حملات تروریستی و یا آرماگدون، با دریافت، راستی‌آزمایی و ارسال «پیام‌های عملیات اضطراری»، دستور حملات متعارف یا هسته‌ای را به واحدهای مسئول ارسال کند و بهمین خاطر است که به این پرنده، «هواپیمای آخرالزمانی» گفته می‌شود.
این پرنده که شبیه بوئینگ ۷۰۷ است و کابین خلبانش از روی بوئینگ ۷۳۷ ساخته شده، قالیت حمل ۲۳ خدمه در فاصله ۵ هزار و پانصد مایلی را دارد.
این هواپیما همچنین می‌تواند عملیات «شیشه نظاره‌گر» را انجام دهد. عملیاتی برای دریافت دستورات از پایگاه فرماندهی راهبردی هوایی در نبراسکا و انتقال این دستورات به واحدهای تابعه. این هواپیما می‌تواند با استفاده از آنتن سیمی مخصوص خود، بر مشکل انتقال سیگنال در آب‌های شور فائق آمده و با زیردریایی‌ها ارتباط برقرار کند و دستور پرتاب موشک‌های بین‌قاره‌ای را صادر کند.
حتی به هنگام عملیات بمب‌افکن‌های بی-۲ هم، یک یا دو فروند هواپیمای E-۶ مرکوری به عنوان مرکز کنترل و فرماندهی پرنده مهاجم، ایفای نقش می‌کند.
این هواپیما به هنگام پرواز، مختصات نقطه‌ای محل پرواز خود را بر روی اینترنت منتشر می‌کند ولی با توجه به امکان آموزشی بودن هواپیماهای قابل شناسایی در سایت planefionder.net و درگیر بودن هواپیماهای غیرقابل‌ردگیری در عملیات جنگی واقعی، فهمیدن وقایع قریب‌الوقوع کره شمالی از روی این سایت‌های ردیابی هواپیما، سخت خواهد بود.