به گزارش مشرق، تیم ملی تکواندوی مردان در یکی دوسال گذشته آنچنان که انتظار می‌رفت در میادین بین المللی خوب ظاهر نشد. نتایج به دست آمده هوگوپوشان با انتقادهای زیادی همراه بود. در این میان برخی از منتقدان معتقد بودند که تیم ملی به لحاظ شرایط روحی وروانی آمادگی لازم را ندارد. روحیه جنگندگی بازیکنان کاسته شده و دیگر شاهد بازیکنان شاداب و پرنشاط در مبارزات نیستیم. موضوعی که باعث شد تا سوالاتی را پیش روی مشاور و روانشناس تیم ملی تکواندو بگذاریم. سید حسین علی مومنی در گفت‌وگو با خبرگزاری تسنیم از زوایای مختلفی به مسائل روحی و روانی تکواندو پاسخ داد که ماحصل این گفت‌وگو را در زیر می‌خوانید:
تکواندو ایران روزهای طلایی را درکارنامه خود دارد اما حالا نقدهای زیادی به عملکرد بازیکنان این تیم وارد است. نقش مسائل روحی و روانی در به وجود آمدن این شرایط چه قدر است؟
در پاسخ به این سوال باید ابتدا به نقدهای صورت گرفته بپردازیم. نقدهایی که دربرخی مواقع شرایط روحی و روانی بازیکنان را بهم می‌ریزد و تاثیرات منفی نیز در عملکرد آنها می‌گذارد. مسابقات هنوز به پایان نرسیده در فضای مجازی و رسانه‌های مختلف انتقادها را می‌بینیم. این نقدها را خود بازیکنان نیز می‌خوانند و پیام‌هایی که از این نقدها به آنها وارد می‌شوند را می‌بینند. در یکی از نقدها عنوان شده بود بازیکنان بی‌مسئولیت هستند. اما این نقد را نمی‌توان پذیرفت. بازیکنی که در طول روز ساعت‌ها تمرین می‌کند بازیکن بی‌مسئولیت نیست یا بازیکنی که برای سر وزن بودن روزها در رژیم غذایی است بازیکن بی‌مسئولیتی نیست. به عنوان مشاور تیم ملی تکواندو معتقدم بازیکنان نباید زمان زیادی را در فضای مجازی بگذرانند اما این موضوع را هم نمی‌توان پذیرفت که دلیل نتیجه نگرفتن یک بازیکن تکنیکی را صرفا گذاشتن پست در اینستاگرامش دانست. این‌ها نشاندهنده عدم توجه به اصل موضوع است. مخالف نقد نیستم اما معتقدم در خلال مسابقات نباید انتقاد کرد.
البته بیشترین انتقادها به مدیریت بوده است تا بازیکنان؟
در حوزه فنی تخصصی ندارم. اما به نظر می‌رسد ریل گذاری که فدراسیون در طی این سال‌ها در مسیر تکواندو قرار داده، ریل گذاری درستی است. برگزاری لیگ‌های مختلف در تمام رده‌های سنی زنان و مردان، ایجاد امکانات مناسب تا جایی که بسیاری از کشورهای اروپایی نیز برای تمرین به ایران می‌آیند. حالا اگر فرد دیگری معتقد است اهداف و برنامه‌های بهتری دارد می‌تواند پا پیش بگذارد. در این خصوص نمی‌توانم چیزی را بگویم. اما پس از پایان مسابقات همه ایرادها به سمت مدیریت فدراسیون بود.
در بسیاری از نقدها عنوان می‌شد که تیم به روانشناس نیاز دارد. آیا مشاور تیم به صورت مستمر کنار تیم نبود؟
روانشناس تیم در کنار بازیکنان حضور داشت. البته نه به این شکل که در هفته‌های پایانی اعزام تیم بر سر تمرینات بیاید. هر هفته مشاورهایی را با بازیکنان به صورت جمعی و انفرادی داشتیم. البته فدراسیون تکواندو در کنار برپایی کلاس‌های مشاوره کلاس‌های مختلف دیگری نیز برگزار کرد که به نظرم خیلی جالب است. از جمله برگزاری کلاس خط. از این بابت که بازیکنان اصول خط را بدانند تا اگر بخواهند برای طرفدرانشان مطلبی بنویسند خط خوبی داشته باشند. کلاس‌های معاشرت نیز برگزار می‌شد از این جهت که بازیکنان قابلیت‌های بهتری را در گفت‌وگو با رسانه‌ها داشته باشند.
ورزشکاران از حضور مشاور و روانشناس استقبال می‌کنند؟
ارتباط خوبی بین مشاور تیم و ورزشکاران است. البته در دوره خاصی برخی از مدال آوران تیم اعتقادی به مشاور نداشتند و به دلیل عناوینی که با خود یدک می‌کشند زمانی برای حضور در کلاس‌های روانشناسی صرف نمی‌کردند. این در شرایطی است که بازیکن حرفه ای باید از مشاور و روانشناس در کنار خود بهره ببرد. در دنیای حرفه‌ای ورزش بزرگانی مثل کریستین رونالدو از دستورات مربیان خود به شدت تمکین می‌کند و مشاور خود را همیشه دارد. البته در حال حاضر شرایط تغییر کرده و این جای بسی خوشحالی است که کادرفنی بازیکنان را ملزم به حضور در کلاس‌های مشاوره می‌کنند و بازیکنان نیز تمکین می‌کنند.
در مقطع زمانی شاهد القاب و عناوینی بودیم که هربار به یکی از بازیکنان تیم ملی داده می‌شد. به لحاظ روانشناسی دادن این القاب به بازیکنان مخرب نبود؟
بله همین طور است و این القاب هم می‌تواند انگیزه بازیکنان را بالا ببرد و هم می‌تواند مخرب باشد. برخی از این بازیکنان در سن وسالی بودند که القاب جهانی را کنار نام خودشان می‌دیدند که به تناسب سن سال آنها نبود. آنها جامه‌ای را به تن خودشان می‌دیدند که شاید لازم بود برافراشته‌تر می‌شدند تا این جامه برتنشان بهتر می‌نشست.
با توجه به حساسیت بحث مسائل روحی وروانی، مشاور تیم ملی آیا در اعزام‌ها کنار بازیکنان حضور داشته است؟
ابتدا باید عنوان کنم از این جهت که در این حوزه فعالیت می‌کنم این سوال را پاسخ نمی‌دهم. مشاور و روانشناس تیم ملی در کنار بازیکنان و در هیچ اعزامی حضور نداشته است. این در شرایطی است که شاید حضور روانشناس در کنار بازیکنان و در هنگام مسابقات ضروری‌تر هم باشد.
شرایط روحی و روانی فعلی تیم به چه شکل است. آیا پس از بازگشت تیم با بازیکنان در ارتباط هستید؟
استقبال بازیکنان و کادرفنی از روانشناس در اردوها بسیار بهتر از قبل شده است. برای مثال زمانی به اردوی تیم ملی رفتم و درباره تکنیک نفس کشیدن برای بازیکنان مواردی را بازگو کردم. از نظر روانشناسی شیوه گام برداشتن، نفس کشیدن در مسابقات بسیار مهم است. اما در آن جلسه برخی از بازیکنان خندیدند و می پرسیدند " خب که چی بدانیم چه طور نفس بکشیم" البته آگاهی بازیکنان کمتر بود. اما حالا شرایط بهتر شده است. کادرفنی نیز این الزام را به خوبی درک کرده است. تیمی که قرار بود به جام ریاست فدراسیون جهانی ازبکستان برود به همراه مربیان خود در کلاس‌های مشاوره حضور داشتند که قابل تحسین است.
نکته‌های که به نظر باید در سیستم اردوهای تیم ملی اصلاح شود شامل چه مواردی است؟
یکی از موضوعاتی که باید دقت و توجه زیادی به آن داشت ساعت خواب بازیکنان است. قبلا بازیکنان برنامه مقیدی در این خصوص نداشتند که البته در حال حاضر توجه ویژه‌ای به آن می‌شود. سرمربی و مربیان تیم ملی همواره کنار بازیکنان حضور دارند که بسیار قابل توجه است. نکته‌ای که باید بازیکنان به آن توجه بیشتری داشته باشند. پذیرفتن شکست و پاسخگویی در این مورد است. پس از مسابقات قهرمانی جهان سیل انتقادها به سوی مدیریت فدراسیون بود. بازیکن در این شرایط می‌پذیرد که اگر عملکردم ضعیف است دیگران باید پاسخی بدهند. اتفاقی که پس از المپیک نیز دیده شد. سرمربی تیم ملی پاسخگوی نتایج شد و بازیکنان سکوت کردند.
فکر می‌کنید تیم به لحاظ روحی و روانی شادابی دوباره خود را به دست می‌آورد و بازهم روزهای اوج تکواندو را شاهد خواهیم بود؟
باید این ذهنیت را کنار بگذاریم که تکواندوی ایران تیم ورشکسته است. تیم ملی کره‌جنوبی در رقابت‌های قهرمانی جهان 2015 قهرمانی را از دست داد اما کمتر رسانه‌ای در کره این تیم را زیر تیغ تیز انتقاد برد. آنها به تیم ملی‌شان اعتماد کردند و زمان دادند. ثمره اعتمادشان را هم در قهرمانی جهان 2017 دیدند. این تیم باتوجه به بازیکنان باغیرت و با تعصبی که دارد در آینده ای نزدیک موفقیت‌های خود را تکرار خواهد کرد.